اخیرن کمیتۀ فرعی تروریسم، منعِ گسترش سلاح‌های هسته‌یی و آسیا-پاسفیکِ کانگرسِ آمریکا، مجلسی استجوابیه‌یی را مبنی بر این‌که آیا پاکستان در امر مبارزه با تروریسم دوست ایالات متحده امریکاست و یا دشمن، برگزار کرد. آقایان زلمی خلیل‌زاد؛ سفیر پیشین ایالات متحده در افغانستان و عراق و نماینده دایمی آن کشور در سازمان ملل متحد، بل روجیو؛ مدیر مسوول ژورنال جنگ‌های طویل‌المدت و پروفیسور تریشا بکن برای گواهی در این جلسه دعوت شده بودند. هر سه گواه این مجلس بر حمایت پاکستان از تروریسم شهادت دادند و از کانگرس آمریکا خواستند تا کمک‌های آن کشور به پاکستان را مشروط و محدود سازند. فیصله این مجلس بازتاب گسترده‌یی در رسانه‌های جهان به‌خصوص افغانستان داشت و سبب شد افغان‌ها از موضع‌گیری گواهان این مجلس به خصوص زلمی خلیل‌زاد ستایش صورت بدهند.
موضع‌گیری سرسخت زلمی خلیل‌زاد در خصوص پاکستان و استقبال بی‌پیشینه مردم افغانستان از صحبت‌های وی سبب ترغیب و تشویق آقای نبیل شد. آقای نبیل با تدویر کنفرانس مطبوعاتی و انتشار اسناد محرمی که دلالت بر حمایت و همکاری شبکۀ استخباراتی پاکستان از شبکه حقانی و طالبان افغان می‌کرد از جو موجود سود شخصی برده و احتمال می‌رود قهرمان چند روزه مردمی شود که هر حرکت ضد پاکستانی برای‌شان معادل مشت محکم بر دهن دشمن محسوب می‌شود. احتمال دیگری که شاید سبب انتشار اسناد محرم از جانب آقای نبیل شده باشد، این است که آقای نبیل تا هنوز هم به پختگی یک شخص درجه اول نهاد استخباراتی و امنیتی نرسیده. باور ما این است که وی با اسناد بسیار محرم و ارزش‌مند می‌خواهند سود سیاسی در حساب‌شان افزون کنند.
متاسفانه بازی با احساسات مردم و استفاده سیاسی از حس پاکستان‌ستیزی افغان‌ها، به یکی از ترفندهای سیاسی سیاست‌مداران کنونی کشور مبدل شده است. هرچند نمی‌توان از سیاست‌مداران انتظاری غیر از این را داشت. اما وقتی حرف اسناد محرم یکی از ارگان‌های مهم امنیتی کشور که حیثیت مغز نظام را دارد، در میان باشد، باید صدای خود را بلند کرد. هیچ‌کس حق ندارد اسناد محرم نهاد امنیتی-استخباراتی کشور را در بانک اطلاعاتی شخصی خود نگهداری کرده و آن‌را هرازگاهی که لازم دید، در بازار عرضه و برای خود نام و نشان بخرند.
از جانب دیگر، زمان برای افشای این سندها مساعد نبوده و نیست. بدون این‌که این اسناد منتشر شود، افکار عامه جهان علیه پاکستان شکل گرفته است. این اسناد را دولت افغانستان می‌توانست به عنوان ثبوت در خصوص دست‌داشتن پاکستان با تروریست‌ها به شورای امنیت سازمان ملل متحد و یا کدام نهاد معتبر جهانی شریک سازد نه این‌که مانند اجناس لیلامی در یک کنفرانس مطبوعاتی به لیلام گذاشت و از آن سود شخصی به جیب زد.
نگرانی این است که اسناد محرم یک نهاد نهایت مهم نباید امتعه تجارتی شود که در مارکت‌های سیاسی کشور به وفور یافت شده بتواند. اسناد و اطلاعات استخباراتی محرم جزوی از قدرت ملی کشور است. بنابراین آقای نبیل و هیچ‌یک از کارمندان استخبارات کشور صلاحیت انتقال اسناد محرم ریاست امنیت ملی کشور را به بانک اطلاعاتی شخصی ندارند.
انتشار چنین اسناد از جانب رییس پیشین امنیت ملی کشور ضمن این‌که نفع چندانی به مملکت نمی‌‌رساند؛ بل باعث می‌شود مجاری و منفذهای کسب اطلاعات از نهاد استخباراتی دشمن را به دشمن فاش ساخته، در آینده این منفذها مسدود شده و عوامل نفوذی امنیت ملی کشور شناسایی گردند. آقای نبیل به عوض انتشار اسناد می‌توانست از شهرت خویش که به عنوان رییس پیشین امنیت ملی کشور دارند، حرف زند و به‌صورت اجمالی و با ذکر چند مورد دیکلاسیفاید از دست داشتن سازمان استخباراتی پاکستان با گروه‌های هراس‌افکن یاد می‌کرد.
از جانب دیگر، هیچ تضمینی وجود ندارد که آقای نبیل و مدیران گذشته و آیندۀ این نهاد، اسناد محرم استخباراتی را فردا برای سودجویی اقتصادی-سیاسی استفاده نکنند و یا این اسناد به دست دشمنان کشور قرار داده نشوند و یا قرار نگیرند.
اگر پخش اسناد از سوی آقای نبیل پی‌گیری عدلی و قضایی نشود شاید انتقال اسناد به بانک‌های اطلاعاتی شخصی به یک فرهنگ مبدل شود و دیری نخواهد بود که ما همه اسناد طبقه‌بندی شده و محرم خویش را از دست بدهیم. بنابراین لازم است مدیران درجه یک کشور در این خصوص تحقیق کرده تا زمینه‌های سواستفاده از اسناد محرم در آینده گرفته شود.
