در حالی که رییس‌جمهور غنی به‌منظور اشتراک در جلسه بروکسل در بلجیم به سر میبرد، دو روز قبل سفارت بریتانیا کمک ۷۵۰ میلیون پوندی دولت انگلیس برای افغانستان را در کابل اعلام کرد.
این کمک بریتانیا که برای سه سال آینده در نظر گرفته شده، در بخش‌های مختلف از جمله اقتصادی، آموزشی، صحت، مبارزه با فساد اداری و حمایت از زنان مصرف خواهد شد. بریتانیا بعد از امریکا بزرگترین کمک‌کننده افغانستان در ۱۵ سال گذشته بوده و این بار نیز اولین کشوری است که حجم بالای کمک‌هایش را به افغانستان متعهد می‌شود.
قرار است حدود ۳.۵ میلیارد دالر دیگر از کمک‌های جامعه جهانی در جلسه بروکسل برای افغانستان از سوی کشورهای مختلف تعهد گردد.
آغاز کار حکومت وحدت ملی همراه بود با مشکلات متعدد از جمله نبود بودجه برای برنامه‌های توسعوی، انتقال مسوولیت‌های امنیتی، انتقال سیاسی، انتقال برنامه‌های اقتصادی و کاهش چشم‌گیر کمک‌های جهانی برای افغانستان.
در حالی که ناامنی‌ها در دو سال گذشته گسترش داشت، بیکاری و فرار جوانان از کشور نیز به اوج خود رسید، فشارهای داخلی و خارجی به‌خصوص فشارهای پاکستان به‌طور بی‌سابقه افزایش یافت و در عین حال بروز اختلاف‌های سیاسی میان دو رهبر نیز به نوبۀ خود تاثیر منفی بر وضعیت داشت؛ ولی سرانجام با فرا رسیدن نشست بروکسل روزنه‌های امید بار دیگر به روی مردم افغانستان باز شده‌اند.
حکومت وحدت ملی که در واقع میراث‌دار یک نظام کاملن فاسد و دارای سیاست مبتنی بر معامله برای حفظ قدرت بود، با مشکل و چالش‌های زیادی مواجه گشت.
از سوی دیگر، روابط خارجی افغانستان در پایان ماموریت رهبری آقای کرزی به پایین‌ترین سطح خود نزول کرده بود. سیاست خارجی افغانستان که در سطح همسایه‌ها و منطقه فقط به تکرارِ اشتباه‌های ۱۳ ساله تاکید داشت، در حلقۀ بین‌المللی نیز به حادترین حد خود رسیده بود.
اتهام‌ها علیه امریکا به‌عنوان بزرگترین کمک‌کننده افغانستان، تعویق امضای پیمان امنیتی با آن کشور و سوءرفتار با سایر هم‌پیمانان غربی امریکا، موجب گشت کشورهای غربی با بی‌اطمینانی کامل به افغانستان نگریسته و در مورد ادامه همکاری‌های استراتیژیک جانب احتیاط را رعایت کنند.
با همه این مشکلات اکنون پس از دو سال بیم و هراس، تلاش‌های حکومت وحدت ملی برای مردم افغانستان در حال ثمر دادن است.
سیاست‌های داخلی حکومت وحدت ملی به‌خصوص در بخش کارهای زیربنایی به شفافیت رسیده و اقدام‌های انجام‌شده موجب امیدواری مردم شده است. توجه قاطع و شفاف به حوزه‌های زراعت، آب، انرژی، ترانسپورت، تجارت و عرصه‌های دیگر حالا برای همه قابل لمس است.
به ثمر رسیدن این برنامه‌ها بی‌تردید وقت‌گیر است و باید در انتظار زمان نشست، اما در سیاست خارجی، حکومت وحدت ملی توفیقاتی بیشتری داشته است.
افزایش درآمد داخلی، شفاف‌سازی نسبی در روند مالیه‌دهی و وضع مالیه بر میزان مکالمه شهروندان که از تلیفون‌های سیار استفاده می‌کنند، در واقع از موفقیت‌های این حکومت محسوب می‌گردند.
پرداخت مالیه مسوولیت لاینفک زندگی شهروندی هر شهروند در دنیای امروز می‌باشد. مردم افغانستان درحالی که هیچ تمایلی به پرداخت مالیه ندارند، توقع دارند که از خدمات اساسی تا همه نیازهای روزمره‌شان را حکومت برآورده سازد. در کشورهای پیشرفته مالیه به عنوان مسوولیت و اخلاق شهروندی حساب شده و به دولت پرداخت می‌گردد، اما در مقابل دولت نیز مکلف به فراهم ساختن برابر تمام خدمات اساسی برای شهروندان است.
امضای توافق‌نامه سه‌جانبه میان هند، افغانستان و ایران بر سر بندر چابهار، وصل شدن خط آهن از ایران تا افغانستان، اتصال خط آهن از آسیای میانه تا به افغانستان، کمک بزرگی می‌کند که افغانستان دیگر وابسته به بندر کراچی و سایر بنادر پاکستان نباشد.
هند به عنوان بزرگترین حامی منطقه‌یی که با افغانستان رابطۀ تاریخی دارد، بیش از ۱۴ سال منتظر ماند تا رابطه‌اش به سطح امروزی برسد. حالا افغانستان با هند در بهترین رابطه میان دو کشور رسیده است.
اعلام کمک۷۵۰ میلیون پوندی بریتانیا برای افغانستان را نیز چراغ سبزی برای ادامه کمک‌های جهان به‌خصوص دونرهای بزرگ می‌توان تلقی کرد. حالا افغانستان دوباره در سطحی از اعتماد با کشورهای بزرگ و کمک‌کننده‌های عمده افغانستان رسیده است.
اینکه جهان کمک‌هایش را به افغانستان از سر گرفته، دیگر تردیدی نیست و در این امر حکومت وحدت ملی موفقانه عمل کرده است. اما باور بر این است که با استفاده از این فرصت پیش‌آمده، حکومت وحدت ملی قادر خواهد شد به سایر برنامه‌ها و سیاست‌گذاری‌های داخلی و خارجی‌اش نیز برسد.
جلسه بروکسل و جلب کمک‌های دوباره جهان به مثابه آغاز موفقیت‌های حکومت وحدت ملی با همه سنگ‌اندازی‌های داخلی و خارجی پنداشته می‌شود و حالا نیروهای رقیب در سطوح مختلف به‌خصوص منطقه، باورمند خواهند شد که افغانستان راهش را باز کرده و نمی‌شود جلو این کشور رو به رشد را گرفت.
