به باور متخصصان کودک، از یک‌سالگی به بعد روند رشد کودک نسبت به سال اول کندتر می‌شود و نیاز کودکان به مواد غذایی کاهش می‌یابد؛ بنابراین باید میزان شیر روزانه کاهش یافته (حداکثر چهار بار در روز با شیر خودتان، که در سال دوم نیز از ارزش و اهمیت بسیار بالایی برخوردار است، کودک را تغذیه کنید) و با حذف غذاهای دوران شیرخواری، کودک را با سفره خانواده آشنا کنید.
توجه داشته باشید که با حضور او بر سر سفره و خوردن یا نخوردن غذای تهیه‌شده، نباید هیجانی از خود نشان دهید، چرا که واکنش مثبت یا منفی و تشویق و توبیخ شما در این مورد کودک را متوجه خواهد کرد که چقدر غذا خوردن او برای اعضای خانواده اهمیت دارد. بنابراین از این حربه برای به کرسی نشاندن خواسته‌های کودکانه و گاهی نامعقول خود استفاده می‌کند. در این موارد:
1- در مورد زمان، مکان و نوع غذای عرضه‌شده قاطع باشید، ولی عصبانی نشوید تا نظم لازم در کودک ایجاد و نهادینه شود.
2- گرچه باید به تمایل و علاقه کودک توجه کرد، ولی نباید اجازه داد که او همواره عقیدۀ خود را مبنی بر دوست داشتن یا نداشتن غذایی خاص به خانواده تحمیل کند. در چنین مواردی مادر باید غذای تهیه‌شده را در بشقاب کودک ریخته و به او بگوید اگر دوست دارد غذا را بخورد، زیرا غذای دیگری وجود ندارد.
باید توجه کنید که اگر در قبال خواستۀ فرزندتان به هر دلیلی مخالفت کردید تحت هیچ شرایطی، حتا با وجود توصیه‌های دلسوزانه خانواده، عقب‌نشینی نکنید؛ چرا که اولین تسلیم شما در قبال خواسته نامعقول فرزندتان آخرین انصراف شما از تصمیم‌گیری عاقلانه و مشفقانه‌تان نخواهد بود و همراه مجبور خواهید شد تسلیم خواسته‌های ناتمام کودک‌تان شوید. به این ترتیب کودک‌سالاری به تدریج بر تمام امور تربیتی شما حاکم خواهد شد و نمی‌توانید به طور صحیح و شایسته به تربیت او بپردازید.
3- بهتر است با توجه به شناخت و تجربه خود در مورد کودک غذاهایی تهیه کنید که مورد علاقه او باشد؛ اما در این موارد نیز اصرار زیادی به خوردن یا تمام کردن غذای او نداشته باشید.
4- غذای کمتری در ظرف کودک بریزید و از ظروف و سفره و حتا غذاهایی استفاده کنید که رنگ‌های گرم و شاد دارند (مثل نارنجی یا قرمز)، زیرا رنگ‌ها و غذاهای خوش‌رنگ و بو موجب تحریک اشتهای کودک می‌شوند. در ضمن، هنگام صرف غذا، مرتب به بشقاب کودک‌تان نگاه نکنید. همچنین توضیح درباره محسنات غذا یا اصرار برای خوراندن غذایی خاص سبب خواهد شد کودک به طور دایم حتا در سنین بعدی از خوردن آن خودداری کند.
کودکان دوست دارند با دست خود غذا را لمس و با غذا بازی کنند، اجازه دهید کودک‌تان این کار را انجام دهد. مطمین باشید در آینده‌یی نه چندان دور غذاخوردن با قاشق و پنجه را کاملن یاد خواهد گرفت و از گیلاس آب یا شیر خود با مهارت بیشتری استفاده خواهد کرد.
6- اگر می‌خواهید کودک وعده‌های اصلی غذا، یعنی صبحانه، چاشتانه و شام را با اشتها بخورد، نباید خسته و خواب‌آلوده دور میز یا سر دسترخوان بنشیند. خانواده‌هایی که اجازه می‌دهند کودکان تا پاسی از شب بیدار بمانند و همواره او را با کارتون و برنامه‌های تلویزیونی سرگرم می‌کنند، فرزندان آن‌ها رشد و نموی کامل نداشته و اشتهای چندانی به غذا ندارند. در نتیجه روند رشد مناسبی را طی نخواهند کرد.
7- قاطعانه از دادن نوشابه‌های رنگارنگ، چاکلیت و آیس‌کریم‌های رنگی، چیپس و پُفک که فاقد مواد مغذی لازم و دارای مواد نگهدارنده با طعم و رنگ‌دهنده‌های مختلف و یا بسیار شور یا شیرین و چرب هستند، خودداری کنید. هر ماده بی‌ارزشی اگر بیش از شش یا هشت بار در ماه به کودک عرضه شود، چنان او را وابسته می‌کند که تمام عمر قادر به کنار گذاشتن آن نخواهد بود.
8- سعی کنید محیط آرام و در عین حال شادی هنگام صرف وعده‌های غذایی فراهم شود. گله و شکایت، بگومگو، توصیه، تربیت، عصبانیت و تهدید را به زمان دیگری موکول کنید. همچنین اگر در روش‌های تربیتی و تغذیه کودک با همسرتان تضادی دارید بهتر است این موضوع را به طور خصوصی حل و فصل کنید نه در سر سفره و یا حین صرف غذا.
9- در حضور کودک‌تان راجع به نحوۀ غذا خوردن یا نخوردن فرزندتان با مادران دیگری که کودک هم‌سن‌وسال دارند صحبت و ابراز خوشحالی و یا تاسف و دلتنگی نکنید. او نباید متوجه شود با نخوردن غذاهای موجود می‌تواند خود را در کانون توجه بیشتر پدر و مادر و خانواده قرار دهد و خواسته‌های خود را از این طریق عملی کند. از طرفی، هرگونه ابراز شادی و قدردانی شما موجب خواهد شد کودک پرخور و چاق شود.
10- اگر بنا به تشخیص متخصص کودک و تغذیه، کودک شما از نظر جسمی سالم است و روند رشد طبیعی دارد، جای نگرانی نیست. خواسته‌های معقول شما به مرور زمان و با کنترل منطقی عملکردتان تحقق خواهند یافت.
11- نه تنها الگوی مصرف مواد غذایی در بین کودکان هم‌سن‌وسال و هم‌جنس متفاوت است، بل رفتارهای غذایی آن‌ها نیز غیر قابل پیش‌بینی می‌باشد. ممکن است کودکان مدت‌ها غذایی را با میل و رغبت بخورند، ولی ناگهان از خوردن غذای مورد علاقه‌شان خودداری کنند. این واکنش اغلب موقتی و زودگذر است، به شرط آنکه مادران هیجان‌زده نشده و به زور کودک را وادار به خوردن آن نکنند، زیرا در این صورت عدم میل و رغبت آن‌ها ماندگار خواهد شد و یا اشتهای کاذب و پرخوری دایمی جایگزین احساس گرسنگی واقعی می‌شود. با کمی دقت و حوصله ایجاد عادت‌های غذایی خوب و ارزشمند امکان‌پذیر می‌گردد.
توصیه‌های کلی در غذا دادن به کودکان
الف) غذای کودک باید سر ساعت معین و در محیط روشن و خوشایند و در ظروف خوش‌رنگ (سرخ- نارنجی) در اختیار او قرار گیرد. توجه داشته باشید که رنگ‌های سرد، مثل آّبی و سبز، و محیط تاریک و بدون نور کافی، اشتهای کودکان را کاهش می‌دهد. در بین وعده‌های اصلی و میان‌وعده‌ها صبحانه اهمیت دارد. استفاده از غذاهایی مانند نان و غلات آماده‌شده، شیر، پنیر، حلیم، مسکه، تخم مرغ، میوه یا آب میوه و سوپ برای صبحانه بسیار مناسب است.
ب) غذا خوردن همراه خانواده، به شرط آنکه سر و صدا و بگومگو نباشد، شوق و ذوق کودکان را به غذاخوردن برمی‌انگیزاند. محل نشستن کودک باید راحت و بشقاب غذایش ارتفاع داشته باشد. قاشق و پنجه او بهتر است از جنس پلاستیک‌های قابل ضدعفونی و گیلاسش خوش‌رنگ باشد.
ج) کودکان تمایلی به غذاهای تند و تیز و پرادویه ندارند و چنین غذاهایی آن‌ها را بی‌اشتها می‌کند. همچنین، شیرینی و چاکلیت نباید به طور مداوم و بیش از اندازه به کودکان داده شود. در ضمن کودکان بیشتر تمایل دارند از گوشت‌های چرخ‌کرده، میوه و سبزیجات بریده‌شده و تکه‌غذاهایی مثل همبرگر خانگی، شامی و برش‌هایی که با دست کوچک آن‌ها قابل لمس و برداشتن باشد استفاده کنند.
د) خود را در مقابل شیرین‌کاری‌ها یا اشتباه‌های کودکانه آنان کنترل کنید. خندیدن یا قهر و دعوا در برابر رفتارهای عمدی یا سهوی کودکان هر دو زیان‌بار است و موجب بدآموزی آن‌ها می‌شود.
/برترین‌ها/
ممنون اطلاعات خوبی بود