کنفرانس امنیتی هرات پنج سال است که با الگوگیری از کنفرانس امنیتی مونشن آلمان برگزار می‌شود. داود مرادیان؛ رییس مطالعات استراتیژیک افغانستان و یکی از بنیان‌گذاران کنفرانس امنیتی هرات می‌گوید که هدف این نشست‌ها رسیدن به یک تفاهم در سطح ملی و منطقه‌یی می‌باشد و این مهم است که با استفاده از این کنفرانس، نخست افغان‌ها در میان خود به یک تفاهم دست یابند.
خانم کریسیتن فر؛ استاد یک دانشگاه امریکایی در این نشست گفته که جنگ در افغانستان علل و عوامل داخلی دارد، ولی پاکستان نیز در جنگ افغانستان عمیقن دست دارد. به عقیده وی، پاکستان از ایالات متحده امریکا پول برای مبارزه با افراط‌گرایی و تروریزم می‌گیرد، ولی دقیق آن را در جهت خلاف یعنی تمویل تروریزم به مصرف می‌رساند.
وی به صراحت گفته که وقتی در کشورش مالیات را پرداخت می‌کند به خوبی می‌داند بخشی از این مالیات از طریق پاکستان به جیب طالبان و تروریستان می‌رود.
این برای پنجمین سال است که کنفرانس امنیتی هرات به شکل مرتب در قلعه تاریخی اختیارالدین برگزار می‌شود؛ اما همه‌ساله در این نوع کنفرانس‌ها، سخنانی گفته می‌شود و در نوبت بعد نیز به نحوی دیگر تکرار می‌‌گردد.
نفس چنین نشست‌ها و کنفرانس‌ها کاری خوبی است، مشروط به اینکه اگر نه حداکثر، حداقل کاری از آن ساخته باشد. اما کنفرانس امنیتی هرات با سابقۀ پنج ساله به چی نتیجه‌یی دست یافته است؟ آیا حداقل محافل اکادمیک و غیر سیاسی را هم از کشورهای منطقه به‌خصوص پاکستان توانسته به پذیرش واقعیت‌های امنیتی منطقه‌یی متقاعد سازد؟
کنفرانس امنیتی هرات مثل ده‌ها کنفرانس سیاسی و غیر سیاسی دیگر باز هم به حاشیه‌ها می‌چرخد و بی‌نتیجه پایان می‌یابد. ممکن است پول‌های خوبی در چنین نشست‌ها به مصرف برسد و مازاد مصارف آن هم چند جیبی را تکان دهد و این شاید نتیجۀ خوبی برای گردانندگان آن باشد. چنان که ده‌ها نشست سیاسی و اقتصادی رسمی تا کنون در مورد امنیت افغانستان و منطقه به نتیجۀ مطلوب نرسیده‌اند.
اما روی هم‌رفته اظهارات خانم فر، شاید بتواند به پاکستانی‌هایی که در این کنفرانس اشتراک کرده‌اند این واقعیت را گوشزد نماید که دیگر چهره حمایت از تروریزم پاکستان به همه آشکار شده است و نمی‌توان بیش از این از واقعیت‌ها طفره رفت.
اینکه پاکستان در طول دهه‌های اخیر در منطقه به حیث محور هراس‌افکنی نقش بازی کرده، به همه آشکار است. هرچند آسیب افراط‌‌پروری و تروریزم‌سازی پاکستان به همه به نحوی رسیده است، ولی دو کشور همسایه پاکستان یعنی افغانستان و هند همیشه قربانی داده‌اند.
افغانستان بیش از ۲۰ سال است که در آتش جنگ‌های داخلی و افراط‌گرایی با حمایت پاکستان می‌سوزد. هند نیز بارها به اثر سیاست‌های تولید تروریزم پاکستانی قربانی داده و این روزها نیز وضعیت در کشمیر ناجور است و دولت هند با حلقه‌یی از تروریزم پاکستانی دست و پنجه نرم می‌کند.
روزانه ده‌ها انسان در افغانستان چه در صف نظامیان مدافع این خاک و چه در جمع افراد ملکی و بی‌گناه، قربانی افراط‌گرایی و تروریزم طالبانی می‌شوند. وضعیت هولناک بشری کندز از هیچ کس پوشیده نیست و جنایاتی که هراس‌افکنان علیه مردم بی‌دفاع ملکی در کندز مرتکب شده‌اند چهرۀ زشت سیاست‌های پاکستان را به نمایش می‌گذارد.
امیدواریم تا پایان کنفرانس، همه طرف‌های اشتراک‌کننده این واقعیت را بپذیرند که یکی از عوامل اصلی حمایت از تروریزم و جنایت ضد بشری که مردم افغانستان متحمل می‌شوند، پای پاکستان به نوعی در آن دخیل است.
در این خصوص باید حداقل یک قطع‌نامه واضح و جدی علیه پاکستان از آدرس همین کنفرانس صادر گردد و از نهادهای بین‌المللی و کشورهای بزرگ خواسته شود بیش از این اجازه ندهند مردم افغانستان در پی سیاست‌های تروریست‌پروری پاکستان قربانی بدهند و شعلۀ تروریست‌پروری، روزی دیگران را هم بسوزاند.
