والی ولایت کندز در این اواخر در یکی از مصاحبه‌های خود گفته است که “مردم کندز به امر خداوند می‌میرند.” این سخن والی کندز نهایت بی‌کفایتی یک والی را نشان می‌دهد. در چنین زمانی از مقام اول یک ولایت توقع این می‌رود که در راستای آوردن امنیت تلاش ورزد، اما در زمانی که جنگ شعله‌ور است و طالبان هر روز جان انسان‌های بی‌گناه را می‌گیرد، جناب والی در رسانه‌ها حاضر شده و سبب تضعیف روحیه شهروندان کندز می‌گردد.
از سوی دیگر، چیزی که ناراحت‌کننده است، سکومت جامعۀ مدنی و شهروندان کشور است. برای یک کودتا در ترکیه، کشتن شیخ نمیر در عربستان و روز قدس، صد‌ها تن به سرک‌ها ریخته و داد و فغان می‌کنند و شعارهای انقلابی و احساساتی سر می‌دهند، اما کسی پیدا نمی‌شود که علیه والی بی‌کفایت کندز صدایی بلند کند.
بدون شک سخنان والی کندز در چنین زمانی، توهین محض به ارزش‌های انسانی است. وقتی یک والی که نماینده خاص و اول رییس‌جمهور در ولایتی جنگ‌زده و مهم است، گپ زدنش را بلد نیست، چگونه توقع می‌رود که برای نبرد علیه شورشیان و آوردن امنیت در شهر کندز مثمر باشد.
آنچه باعث سرافکندگی است، خاموشی بلندپایگان حکومت در برابر سخنان والی کندز می‌باشد. توقع می‌رفت حکومت عکس‌العمل لازم نشان می‌داد.
کندز به یک والی کارکن و کارفهم نیاز دارد، نه به کسی که کشتار بی‌گناهان کندز را امر خداوندی بداند. بی‌تردید مرگ حق است و فراری از آن نیست و مرگ و زندگی به‌دست خداوند است، اما این‌گونه سخن راندن توسط بلندپایه‌ترین مقام ولایتی که مردم‌اش هردم قربانی‌اند، باعث شرم‌سازی است.
آقای والی به‌جای اینکه آمده از ضعف خود بگوید، کشتار افراد ملکی ولایت کندز را امر الهی می‌داند و در تلاش خاک پاشیدن به ضعف و بیکاری خود است.
باید پرسیده شود جناب والی از زمانی که در این ولایت وظیفه ایفا می‌کند، چه کارکرد مفیدی برای مردم و ولایت کندز داشته است؟
جناب والی باید در کنار سربازان دلیر کشور در خط مقدم جنگ حضور می‌داشت و حداقل در تقویت روحیه سربازان نقش بازی کند، اما وی نه‌تنها این کار را انجام نمی‌دهد، بل به گونۀ بی‌شرمانه کشته شدن مردم کندز را توجیه می‌کند. بگذریم از اینکه باید در قسمت تدابیر و اقدامات پیش‌گیرانه، جدی عمل می‌کرد.
مردم کندز در حال حاضر، به‌جای سخنان مسخره‌آمیز آقای والی، نان و امنیت می‌خواهند. جنگ در شهر کندز جریان دارد، هزاران تن آواره شده و قیمت مواد خوراکه به اوج خود رسیده است. جوانان برای تامین امنیت جناب والی و مردم شریف کندز جان می‌دهند و در خط مقدم جنگ حضور دارند، ولی والی با دل پر در رسانه‌ها حاضر می‌شود.
جای تاسف دارد که حکومت هیچ‌گونه عکس‌العملی از خود نشان نداد و در برابر سخنان غیرمسوولانه والی و کشتار شهروندان بی‌گناه کندز خاموش است.
جنگ کندز به جنگی حیثیتی بدل شده است؛ زیرا اکنون مسوولیت حکومت وحدت ملی و قدرت سربازان ارتش را نشان می‌دهد. پس می‌بایست حکومت نخست برای تعیین فردی به حیث والی کندز متمرکز گردد که توانایی کار و حل تنش‌های قومی در این ولایت مهم و استراتژیک را داشته باشد. حکومت بیشتر از این نباید بگذارد که کندز در منجلاب خون و آتش فرو رود.
