با افزایش حملات در مکان‌های مذهبی و مساجد از سوی تروریستان، دامنه ناامنی گسترده‌تر شده و شرایط امنیتی نیز پیچیده می‌نماید.
رهبری جنگ افغانستان که قادر نیست حملات تروریستان را در برابر تاسیسات نظامی‌ودولتی کنترول کند، حالا وارد شدن ناامنی در لایه‌های اجتماعی، اوضاع را بیش از پیش پیچیده کرده است.
از یک‌سال به این طرف تا کنون نزدیک به ده حمله در مکان‌های مذهبی و مساجد، در نقاط مختلف کشور از سوی گروه وابسته به داعش صورت گرفته؛ شاخه جداشده از طالبان که مدعی حمایت از سوی داعش است.
حکومت و نهادهای امنیتی هیچ کاری در جهت کاهش کنترول این حملات نتوانسته است. از این روست که وضعیت امنیتی به شدت پیچیده شده و کار را بر مردم، نیروهای دفاعی کشور و نهادهای امنیتی سخت کرده است.
در پیوند به این حملات تا کنون یک مورد هم بازداشت نشده، یا اگر مواردی اندک بازداشت شده‌اند، کسی از آن آگاهی ندارد.
در حمله به مسجد امام زمان در کابل که روز جمعه 3 سنبله روی داد، منابع رسمی تلفات ناشی از آن را میان 20 تا 40 تن و تعداد زخمیان حادثه را بین 40 تا 60 تن گفته‌اند، ولی منابع غیر رسمی بیشتر از این رقم را ذکر کرده‌اند.
حکومت که در مهار حمله به جان ملکیان، ناکامی مطلق داشته است، در ابتدا در حادثه مسجد امام زمان تلاش کرد با پایین نشان دادن رقم تلفات، واقعیت را سانسور کند و به این ترتیب اوضاع را «مدیریت» نماید، اما واقعیت این است که چنین حرکت‌ها از سوی حکومت دست‌پاچگی آن را نشان می‌دهد وعدم مدیریت در واقعات اضطراری و بحرانی‌زا.
وقتی در قلب کابل، چهار تروریست روز روشن به مسجد حمله می‌کنند و ساعت‌ها تمام به قتل و کشتار ادامه می‌دهند، هیچ‌کسی نیست که دست آن‌ها را بگیرد، حکومت چاره‌یی ندارد جز اینکه با دروغ بر ضعف‌اش سرپوش گذارد.
ناکامی حکومت و نهادهای امنیتی هم به تناسب افزایش ناامنی‌ها، افزایش را نشان می‌دهد. در این میان مردم راه خود را گم کرده و نمی‌دانند چاره کار در چیست؟
دو راه بیشتر برای حکومت باقی نمانده؛ به‌خصوص در مورد مکان‌های مذهبی.
اول اینکه حکومت باید برای تامین امنیت مکان‌های مذهبی به‌خصوص در شهرهای بزرگ که جمعیت زیادی به این مکان‌ها می‌روند، واحد ویژه‌یی از پولیس و قطعه خاص ایجاد کند و در برابر امنیت هر مسجد حداقل ده سرباز پولیس گماشته شود. به‌خصوص در روزهای جمعه، مراسم مذهبی و روزهای فاتحه‌گیری.
دوم اگر این کار از دست حکومت برنمی‌آید که به راستی کار مشکلی است و هزاران سربازان پولیس را مصروف خواهد ساخت، در هم‌آهنگی با مردم محل اجازه دهند که مردم خود در تامین امنیت مساجد و مکان‌های مذهبی اقدام کنند.
برای قانونی سازی این کار حکومت اسلحه مورد نیاز را فراهم کند و افرادی که قرار است از مساجد حفاظت کنند، توسط حکومت ثبت و راجستر گردند و مددمعاشی هم برای این افراد در نظر گرفته شود.
در غیر آن صورت، مردم مجبورند خود دست به اقدام گردند و مکان‌های مذهبی و جان خود را از شر تروریزم مصون نگه دارند. در آن صورت پیدایش اسلحه غیر قانونی به تعداد زیاد خود پتانشیلی برای تهدیدهای امنیتی و افزایش جرایم خواهد بود.
ولی قدر مسلم این است که نگرانی‌های مردم با افزایش حملات تروریستی به مکان‌های مذهبی و مساجد، به شدت افزایش یافته و در عین حال هیچ اجتماعی حاضر نخواهد شد در برابر تهدیدهای گروه‌های تروریستی، از مراسم مذهبی و مکان‌های مذهبی خود بگذرند. در این صورت مردم خود دست به اقدام خواهند شد که در آینده دردسر دیگری برای حکومت خواهد بود.
هم‌اکنون گروه‌های مسلح قومی در برابر اقدام‌های قوم‌مدارانه تروریستی طالبان یا داعش در برخی مناطق ایجاد شده‌اند تا اگر اقدام تروریستی قومی از سوی افراد وابسته به طالبان صورت گیرد، آن‌ها نیز متقابلا وارد عمل گردند.
چنین حرکت‌هایی در مسیر شاهراه کابل بامیان، تقریبا به نتیجه نشسته و از زمانی که گروهی در مربوطات بهسود ولایت میدان وردک به دفاع از مسافران هزاره در مسیر مناطق مرکزی ایجاد شده، گراف قتل و کشتار مسافران از سوی افراد وابسته به طالبان در مسیر شاهراه کمتر شده است.
اما بحث مذهبی کمی متفاوت‌تر خواهد بود. در صورتی که مردم مجبور شوند در از ایجاد چنین گروه‌های مسلح که از مکان‌های مذهبی و اجتماعات مذهبی در مناطق مختلف حفاظت می‌کنند، حمایت کنند، که به چنین کار ناگزیر خواهند بود، در آن صورت، بستر برخوردهای مذهبی به شکل طبیعی فراهم خواهد شد و درد سر حکومت و مردم افزایش خواهد یافت.
فاطمیون که در جنگ سوریه تشکیل یافت و سربازگیری آن از میان افغان‌های مهاجر و بیکار و به‌نفع سیاست‌های منطقه‌یی ایران بود، ظاهرا الگوی مناسبی برای دفاع از حریم هویت مذهبی پنداشته می‌شود و با افزایش حملات به مکان‌های مذهبی برای هدف قرار دادن هویت شیعی دور از احتمال نخواهد بود که عین بحث یعنی تشکیل گروه مسلح چون لشکر فاطمیون در افغانستان هم به میان آید. آنگاه دیر خواهد بود که حکومت بجنبد.
بهترین امر این است که حکومت خود در تامین امنیت مکان‌های مذهبی ومساجد دست به اقدام گردد، در غیر آن، وارد شدن مردم به صحنه عمل جنجال را پیچیده‌تر خواهد کرد.
