منبع: healthline/ نویسنده: دکتور تیمودی ج لیگ/ ترجمه: زهرا بهره‌مندی
اختلال شخصیت خودشیفته ( (Narcissistic personality disorderنوعی اختلال شخصیتی است که در آن افراد نسبت به خود نظر متکبرانه دارند. آنها همچنین به شدت به تحسین و توجه دیگران احتیاج دارند.
افراد مبتلا به NPD یا خودشیفتگی ممکن است وقتی از آنها تعریف و تمجید یا لطف ویژه‌‌یی که شایسته آن هستند، نصیب‌شان نشود، ناراضی و ناامید می‌شوند. دیگران ممکن است آنها را نازدانه و مغرور ببینند و از بودن در کنار آنها لذت نبرند.
خودشیفتگی می‌تواند در بسیاری از زمینه‌های زندگی مشکل ایجاد کند، از جمله کار، تحصیل و روابط. با این حال، این اختلال را می‌توان با گفتگودرمانی و بهبود سبک خاص زندگی کنترول کرد.
شناسایی صفات اختلال شخصیت خودشیفته
افراد مبتلا به خودشیفتگی معمولا این چنین توصیف می‌شوند: متکبر، خودمحور و طلب‌کار.
آنها غالبا از عزت نفس بالایی برخوردار هستند و ممکن است اعتقاد داشته باشند در مقایسه با افراد دیگر برتر یا خاص هستند. با این حال، به نظر می‌رسد که آنها به ستایش و تحسین بیش از حد احتیاج دارند و ممکن است در برابر انتقادات وارده واکنش ضعیفی نشان دهند.
افراد خودشیفته همچنین تمایل به اغراق در استعدادها و موفقیت‌های خود دارند، در حالی که دیگران را کم اهمیت می‌دانند. آنها معمولا شیفته قدرت، موفقیت و زیبایی هستند. آنها حتی ممکن است رفتارهای تکانشی و صرفا از سر هوس مانند رابطه جنسی پرخطر و قمار را انجام دهند.
برخی از صفات خودشیفتگی ممکن است شبیه اعتماد به نفس باشد. با این حال، اعتماد به نفس سالم و خودشیفتگی یکسان نیستند.
افرادی که از عزت نفس سالمی برخوردار هستند معمولا فروتن هستند، در حالی که افراد مبتلا به خودشیفتگی تقریبا هرگز چنین نیستند. آنها تمایل دارند به خود بهای زیادی بدهند و خود را بهتر از دیگران قلمداد کنند.
علائم اختلال شخصیت خودشیفته
خودشیفتگی معمولا در اوایل بزرگ‌سالی ظاهر می‌شود. افراد مبتلا ممکن است تشخیص دهند که مشکلی دارند؛ زیرا این امر مغایر با تصویر شخصی آنها از خودشان است. اگر خودشیفتگی داشته باشید:
– شما به عنوان فردی پرمدعا و خودستا برخورد می‌کنید و این باعث می‌شود دیگران از شما دوری کنند.
– روابط شما خوشایند نیست.
– وقتی اوضاع به شکلی که شما می‌خواهید پیش نمی‌رود ناراحت، عصبانی و گیج می‌شوید.
– شما به شکل مداوم در مسایل مربوط به کار، تحصیل، روابط، مسایل مالی و پولی، نوشیدن الکول و مصرف مواد مخدر مشکلاتی دارید.
اگر فکر می‌کنید خودشیفتگی دارید، از داکتر خود یا یک متخصص صحت روانی وقت ملاقات بگیرید. آنها می‌توانند تشخیص دهند که آیا شما به این اختلال شخصیتی مبتلا هستید یا خیر و یا درمان‌هایی را برای کمک به کنترول علایم این اختلال پیشنهاد می‌دهند.
داکتران و متخصصان صحت روان اغلب از ویرایش جدید راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که توسط انجمن داکتران صحت روانی امریکا منتشر شده، برای تشخیص اختلالات روانی، مانند خودشیفتگی استفاده می‌کنند. معیارهای تشخیصی DSM-5 برای خودشیفتگی شامل ویژگی‌های زیر است:
– داشتن احساس خود برتربینی و استحقاق بیش از حد
– نیاز به تحسین و ستایش مداوم
– به دلیل احساس برتری خود، انتظار درمان خاص دارید
– اغراق در دستاوردها و استعدادها
– واکنش منفی به انتقاد
– شیفته تصوراتی در مورد قدرت، موفقیت و زیبایی
– سوءاستفاده از دیگران
– عدم توانایی یا عدم تمایل به شناخت نیازها و احساسات افراد دیگر
– رفتار متکبرانه
برای تعیین اینکه آیا شما این معیارها را دارید یا خیر، داکتر یا متخصص صحت روان ممکن است از شما بخواهد که یک پرسشنامه پر کنید. همچنین ممکن است از نظر سایر اختلالات روانی و شرایط صحی مورد آزمایش قرار بگیرید.
علل اختلال شخصیتی خودشیفتگی
علل خودشیفتگی به خوبی شناخته نشده است. با این حال، تصور می‌شود نقایص ژنتیکی ارثی مسوول بسیاری از موارد خودشیفتگی باشد. عوامل محیطی موثر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
– تجربه خشونت یا بی‌توجهی در دوران کودکی
– نازدیدن بیش از حد توسط والدین
– انتظارات غیرواقعی والدین از فرزندان
– هرزگی جنسی (غالباً با خودشیفتگی همراه است)
– تأثیرات فرهنگی
درمان اختلال شخصیت خودشیفته
درمان خودشیفتگی در درجه اول شامل گفتگودرمانی است که به آن روان‌درمانی نیز گفته می‌شود. اگر علایم خودشیفتگی همراه با افسردگی یا بیماری روانی دیگری رخ دهد، ممکن است از دواهای مناسب برای درمان اختلال دیگر استفاده شود. با این حال، هیچ دوایی برای درمان خودشیفتگی وجود ندارد.
گفتگودرمانی یا روان‌درمانی به شما کمک می‌کند یاد بگیرید چگونه می‌توانید با دیگران ارتباط برقرار کنید تا روابط شما لذت بخش‌تر، صمیمانه‌تر و سودمندتر شود. ایجاد تعاملات مثبت با افراد دیگر می‌تواند زمینه‌های مختلف زندگی شما را تا حد زیادی بهبود ببخشد. گفتگودرمانی همچنین می‌تواند به شما نشان دهد که چگونه:
– روابط خود را با شرکا و همکاران بهبود بخشید
– روابط شخصی خود را حفظ کنید
– نقاط قوت و ظرفیت خود را بشناسید تا بتوانید انتقادات یا شکست‌ها را تحمل کنید
– احساسات خود را درک و کنترول کنید
– با هرگونه مشکلات مربوط به عزت نفس کنار بیایید
– اهداف واقع‌بینانه‌یی برای خود تعیین کنید
از آنجا که تغییر در ویژگی‌های شخصیتی دشوار است، ممکن است چندین سال تداوی طول بکشد تا بهبودی را مشاهده کنید. در این مدت، ممکن است این فکر به ذهن شما خطور کند که درمان اتلاف وقت است و وسوسه شوید که آن را ترک کنید. با این حال، مهم است که به درمان پایبند باشید. در تمام جلسات درمانی خود شرکت کنید و از هر دوایی طبق دستورالعمل‌ها استفاده کنید. با گذشت زمان، شما تفاوت را در خود و در روابط خود با دیگران مشاهده خواهید کرد.
روش‌های درمانی زیر ممکن است هنگام گذراندن درمان به شما کمک کنند.
– از الکول، مواد مخدر و سایر موادی که باعث رفتارهای منفی می‌شوند خودداری کنید.
– حداقل سه بار در هفته ورزش کنید تا به تقویت روحیه کمک کند.
– برای کاهش استرس و اضطراب به روش‌های آرام‌سازی مانند یوگا و مدیتیشن بپردازید.
بهبودی از اختلال شخصیت خودشیفته زمان‌بر است. با در نظر داشتن اهداف تداوی و یادآوری به خود، انگیزه خود را حفظ کنید و می‌توانید برای ترمیم روابط آسیب‌دیده با دیگران تلاش کنید تا شاید از زندگی خود رضایت بیشتری داشته باشید.
زندگی با شخصیت خودشیفته
گرچه درمان شخصیت خودشیفته می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، اما می‌توانید این مشکل را حل کنید. مراجعه به یک درمانگر یا روانشناس برای مشاوره و همچنین تغییر روش تفکر و تعامل هر روزه با دیگران می‌تواند بسیار مفید باشد. به یاد داشته باشید که شما مسوول رفتار خود هستید و در هر زمان می‌توانید آن را تغییر دهید.
در مورد چگونگی رفتار با یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته بحث‌های زیادی در بین متخصصان وجود دارد. در صورت انجام کاری درست یا خوب، آنها را تشویق کنید. در صورت لزوم همدلی کنید و وقتی ناامید شدند، تاییدشان کنید. برعکس، همچنین وقتی شخص کاری را متکبرانه یا بیادبانه انجام می‌دهد، باید بدون تعارف و به راحتی به او بگویید.
برای انتقاد و مواخذه کردن آنها استدلال آماده کنید، اما به یاد داشته باشید که اگر فرد مبتلا به خودشیفتگی متوجه نشود که رفتارهایش مشکل ایجاد می‌کند، انگیزه کمتری برای کمک گرفتن خواهد داشت. حتی اگر فرد مبتلا به خودشیفتگی مشکلی در خود نمی‌بیند، یا ترجیح می‌دهد برای اصلاح رفتار خود به دنبال درمان نباشد، مواخذه و نقد رفتار وی ممکن است باعث شود که در حضور شما خود را کنترول کند؛ چون می‌داند شما رفتارهایشان را نخواهید پذیرفت.
لینک اصلی را اینجا ببینید:
https://www.healthline.com/health/narcissistic-personality-disorder
