شمارى از مدافعان حقوق بشر كه با روى كار آمدن طالبان وظایف‌شان را از دست داده‌اند مى‌گويند در حال سپرى كردن زندگى دشواری هستند.
برخی از آنان كه بيشتر از يك‌سال مي‌شود در كشورهاى همسايه به‌سر می‌برند مى‌افزايند كه هيچ كشور و نهادى با آنان برای رفتن به یک جای امن و همین‌طور درخواست پناهندگى‌شان كمك نكرده است.
به گفته آنان، اکنون شرایط به گونه‌ای است كه از طرفی در یک بى‌سرنوشتى کامل قرار دارند و از سوی دیگر نمى‌توانند به كشور خودشان برگردند.
شميلا مشعل بيگى؛ يك تن از مدافعان حقوق بشر با نگرانى جدى از وضعيت اقتصادى و امنيتى مي‌گويد، نمى‌خواهد به افغانستان برگردد؛ کشوری که زنان در آنجا نمی‌توانند کار کنند.
به گفته خانم بيگى: با این‌که در سال‌های پس از دوره اول طالبان، زنان در سطح کشور پیشرفت‌های ستودنی بی‌شماری داشته‌اند، اما با آمدن آنان نمى‌خواهد دست‌آوردها و پیشرفت‌های چندین ساله آنان ناديده گرفته شود.
بانو بيگى مى‌افزايد: در حال حاضر زنان اجازه ندارند در افغانستان فعاليت‌هاى حقوق بشرى داشته باشند.
وى با انتقاد از كشورهاى مهاجرپذير مي‌گويد: «به هر نهاد و نمایندگی‌های مرتبط با مهاجرت كه مراجعه كردم جواب قناعت‌بخش براى من نداده‌اند، اكنون با گذشت هر روز وضعيت روحى و روانى من بدتر مي‌شود و نمى‌دانم به كجا بايد بروم و به كجا بايد مراجعه كنم.»
فرشته سديد؛ يكی ديگر از مدافعان حقوق بشر كه بيشتر از ٩ماه در یکی از کشورهای همسایه به‌سر میبرد، می‌گوید: «وقتى از افغانستان فرار كردم، نمى‌توانستم در آنجا زندگى كنم، زيرا برای زنان فعال یک وضعیت کاملا پر از تهدید به وجود آمده بود. من مجبور به فرار شدم.»
وی با نگرانى از وضعيت نامناسب زندگی‌اش مي‌افزاید: زندگى براى من همانند بودن در یک زندان شده است. فعلا هیچ راهی برای بیرون‌رفت ندارم.
با این حال، چندی پیش در بيانيۀ نشرشده از سوى سازمان ملل متحد که در آن گفته شده بود وضعيت حقوق بشر و نقض آن توسط گروه طالبان، تمام مردم افغانستان را متاثر كرده است، فقط ابراز نگرانى شده بود.
شيبا پوپلزى
