دور سوم مذاکرات در دوحه بر اساس اطلاعاتی که به روزنامه راه مدنیت رسیده، قرار است اصلا برای ایجاد تعادل قوا بین امارت و سران مجاهدین راه‌اندازی شود.
ظاهرا مقامات امریکایی در گفتگوهایی که قبلا با سران طالبان داشته‌اند، به آنان وعده داده بودند که سران مجاهدین را دیگر اجازه ورود به میدان ندهند، چنانچه در اوایل سقوط شهرهای بزرگ خصوصا در شمال افغانستان، هیچ یک از سران قدرتمند مجاهدین مقاومت نکردند یا نتوانستند، اما حالا به نظر می‌رسد امریکایی‌ها مشتاق‌اند تا سهمی از پول‌های هنگفت واریزشده به افغانستان به این‌ها هم تعلق بگیرد.
برخی منابع نزدیک به سران مجاهدین به راه مدنیت می‌گویند که عبدالرشید دوستم، احمد مسعود، عطامحمد نور، گلب‌الدین حکمتیار و سید اسحاق گیلانی هر کدام سهم خود را می‌خواهند.
سفر کرزی به آلمان و نشست ناروی که انتقاد شمار زیادی از فعالان مدنی افغانستان را برانگیخت، به نظر می‌رسد آغازی است برای یک توافق یا یک تعامل دیگر.
گفته می‌شود آقای کرزی و عبدالله عبدالله کسانی‌اند که با حمایت غیر مستقیم امریکایی‌ها وارد مدیریت چنین برنامه‌ای شده‌اند. به نظر می‌رسد امریکایی‌ها نمی‌خواهند مستقیما وارد این گونه گفتگوها و مذاکرات شوند.
بر بنیاد گزارش‌های رسیده از کابل، خانه داکتر عبدالله این روزها شاهد بیروبار و تراکم رفت‌وآمدهای زیادی است، حتا رفت‌وآمد منظم برخی فرماندهان و مسوولان امنیتی امارت اسلامی. انگار خانهٔ دفتر عبدالله، مرکز غیر مستقیم اجرای برنامه‌های امریکایی‌ها با مسوول مذاکره‌ایی چون داکتر عبدالله باشد.
حال پرسش اصلی این است که در پی چنین مذاکرات و بعدا هم مثلا توافقاتی، سرنوشت زنان افغانستان، حقوق اساسی مردم و مردم‌سالاری و آزادی‌های مدنی چه خواهد شد؟
اگر متحدان کهنهٔ امریکا در کنار امارت دوباره روی کار بیایند، این موضوع چه تغییری در وضعیت نابه‌سامان مردم خواهد آورد؟ توزیع این سهم به آن و این، بر چه اساسی صورت خواهد گرفت؟ نفع مردم و افغانستان در این میان چیست؟
باید منتظر ماند و دید که این بار در نتیجهٔ تلاش‌های غیر مستقیم آقای کرزی به عنوان رییس کل و داکتر عبدالله به عنوان مسوول مذاکرات، چه برنامهٔ دیگری بیرون می‌شود. البته این‌که در این میان چه منفعتی هم برای این دو سیاستمدار کهنه‌کار نهفته است، خود سوال بزرگی است!
فرشته باختری
