چندین بار اتفاق افتاده که گروه‌های شورشی طالبان، پایه‌های برق وارداتی به افغانستان را انفجار داده و برق کابل و چندین ولایت را قطع کرده‌اند.
سه روز پیش برق کابل و برخی ولایات پس از آن قطع شد که افراد وابسته به طالبان یک پایه برق وارداتی در مربوطات ولایت بغلان را انفجار دادند. هرچند این بار بی‌برقی بیش از یک‌روز دوام نکرد و شرکت برشنا با ترمیم پایه منهدم‌شده، برق را دوباره وصل کرد، اما ترمیم کردن پایه برق دیر یا زود کفایت نمی‌کند.
باید امنیت تاسیسات عامه به‌طور جدی از طرف حکومت تامین گردد، به‌خصوص امنیت مسیر انتقال برق از شمال به طرف کابل همیشه مورد مراقبت جدی نیروهای امنیتی باشد.
مردم افغانستان به‌هیچ وجه از طالبان به‌عنوان یک گروه تخریب‌کار و تروریستی گلایه ندارند. تعریف یک گروه تروریستی و تبه‌کار همین است که گاهی مردم ملکی را هدف حملات مرگ‌بار انتحاری و انفجاری قرار دهند و زمانی‌که دست‌شان از جان مردم هم کوتاه شد، تاسیسات و خدمات عامه را هدف قرار دهند.
اما چرا حکومت به این گروه‌ها اجازه می‌دهد که بارها تاسیسات عامه را انهدام کنند و از این بابت میلیون‌ها دالر به مردم و بیت‌المال خسارت وارد کنند؟
به صراحت می‌توان گفت که هزینه نگهداری از تاسیسات عامه به مراتب کمتر از خسارتی است که توسط طالبان بر مردم و حکومت هر ازگاهی با تخریب تاسیسات عامه وارد می‌گردد.
بخش دیگری از این گونه چالش‌ها به مردم محل برمی‌گردد. وقتی پایه‌های برق برای چندین بار از یک مسیر منهدم می‌گردند، مردم محل چه توجیه و بهانه‌یی برای این کار دارند؟ چرا دولت چنین عناصر را که قطعن در میان مردم محل جای دارند، مورد تعقیب قرار نمی‌دهند؟
در صورتی‌که پیدا کردن این افراد کار چندان دشواری نمی‌نماید و امینت ملی افغانستان می‌تواند با اندکی جستجو این افراد تبه‌کار را شناسایی و مورد پیگرد قرار دهد. اگر این افراد با طالبان رابطه مستقیم داشته باشند و پیگرد آنان توسط اداره‌های عدلی و قضایی مقدور نباشد، باید از راهکار نظامی و نیروهای دفاعی علیه چنین افراد سود برده شود.
ممکن یک عملیات نظامی هزینه زیادی داشته باشد، اما به هیچ وجه هزینه آن با خسارتی که به لحاظ مالی بر حکومت تحمیل می‌گردد و به لحاظ مالی و روانی بر مردم، قابل مقایسه نیست. برعکس حساسیت نشان دادن به منافع عامه و تاسیسات عامه، رابطه حکومت با مردم را نزدیک می‌سازد و پشتیبانی مردم را نیز به‌دنبال خواهد داشت.
پس از آن مردم نیز جرات خواهند کرد که در صورت اطلاع از چنین برنامه‌های خراب‌کارانۀ شورشیان با حکومت و نیروهای امنیتی همکاری نمایند.
به هر روی هرچند در چنین مواردی، طالبان، مردم محل و حکومت هر سه مسوولیت دارند، ولی مسوولیت حکومت جدی‌تر و سنگین‌تر است و باید به مردم پاسخگو باشد. هیچ بهانه‌یی این مسوولیت حکومت را کم نمی‌کند. امنیت تاسیسات عامه یعنی امنیت مردم. پس بهتر است حکومت به‌جای توجیه و مقصر شمردن یک گروه تروریستی که هیچ خط سرخی در حوزه منافع عامه ندارد، کوتاهی خود را بپذیرد و به‌فکر جلوگیری باشد.
روزنامه راه مدنیت/ سرمقاله
