شنیدن اخبار «وحشت و دهشت» کار هر روز در کابل است. روزی به شب نمی‌رسد که خونی ریخته نشود و انسان‌های بی‌گناه به قتل نرسند. شاید مردم با این وضعیت کنار آمده و قتل و کشتار برای‌شان عادی شده است. هر بار که انتحاری صورت می‌گیرد و ده‌ها نفر به خاک و خون می‌افتند، برای ساعاتی فضای مجازی ملتهب می‌شود، اما بازهم خانواده‌های قربانیان می‌مانند و غم‌های‌شان. این روند جزو روزمر‌گی‌های مردم در کل افغانستان به خصوص در شهر کابل شده است.
اما حملات انتحاری روز دوشنبه 10 ثور در شش درک کابل را نمی‌توان با سایر حملات انتحاری تروریستان، یک‌سان دانست، این دو حمله تفاوت‌های زیادی با حملات قبلی تروریستان داشت.
پس از هشت‌سال، حکومت افغانستان با تمام مشکلاتی که وجود دارد، اراده کرده که انتخابات پارلمانی را به هر قیمتی برگزار کند. چیزی که تا همین یک‌ماه پیش غیر ممکن یا دست‌کم دشوار می‌نمود. اما به هر روی حکومت اراده کرده و مردم افغانستان نیز با همه چالش‌های امنیتی، از این روند به گونه غیر قابل انتظاری استقبال کرده‌اند. تا کنون بیش از پنج حمله مرگ‌بار به مراکز ثبت‌نام رای‌دهندگان انجام شده، اما نه تنها بر اراده مشارکت فعال مردم اثر منفی نگذاشته؛ که عزم مردم را جزم‌تر هم کرده است.
خانواده‌های قربانیان حمله به یک مرکز ثبت‌نام رای‌دهندگان در حوزه سیزدهم تاکید داشتند که بازهم به قیمت خون‌شان ثبت‌نام خواهند کرد و به پای صندوق‌های رای خواهند رفت.
حالا باداران تروریزم کمر بسته‌اند تا هر قسمی شده ابعاد وحشت و دهشت را در میان مردم متورم و گسترده نشان دهند؛ تا بر اراده مردم و حکومت بر برگزاری انتخابات پارلمانی خدشه وارد کنند.
بحث دیگر این است که این بار حکومت و مردم افغانستان تصمیم گرفته‌اند، انتخابات پارلمانی را متفاوت‌تر از انتخابات‌های پارلمانی دوره آقای کرزی برگزار کنند. تفاوت در این است که حکومت به هیچ‌وجه تصمیم ندارد در این انتخابات، با سهمیه‌بندی‌های منطقه‌یی که قبلن انجام می‌شد، به سراغ انتخابات برود؛ بل برنامه این است که این بار رای مردم محترم باشد و انتخابات بر مبنای ارزش‌های دموکراتیک انتخاباتی و اشتراک مردم برگزار گردد.
در انتخابات سال 1389 پارلمانی، بخش بزرگی از اعضای مجلس که از طریق سهمیه‌بندی‌ها به مجلس راه یافتند و از کشورهای همسایه و مداخله‌گر در امور کشور حمایت می‌شدند. چه این افراد مورد حمایت، رای لازم را داشتند یا نداشتند. اما این بار هرکسی که رای مردم را با خود داشته باشد، به مجلس راه خواهد یافت، نه افرادی که به جای نمایندگی مردم افغانستان، نمایندگی برخی از کشورهای همسایه را در مجلس افغانستان به عهده بگیرند.
موضوع دیگر اینکه، در این انتخابات مردم افغانستان به کسانی رای خواهند داد که به جای بازی‌های مافیایی و تجارت خون، به نمایندگی از مردم مشغول باشند. به طبع حکومت هم از این اراده مردم پشتیبانی خواهد کرد.
روی این مبناست که کشورهای مداخله‌گر، نه تنها اصل برگزاری انتخابات را به ضرر خود می‌دانند، بل نحوۀ برگزاری انتخابات را هم به شدت در تعارض با منافع غیرمشروع خود می‌دانند. از این رهگذر از هیچ‌گونه تلاش غیرمشروع برای سبوتاژ انتخابات افغانستان فرو نخواهند گذاشت، حتا با حمله به خبرنگاران.
در چنین وضعی این کشورهای مداخله‌گر با ابزار تروریستی که در اختیار دارند، تلاش خواهند کرد رعب و وحشت تقویت شود و نگرانی و ناامنی را در میان مردم بالا ببرند.
حمله به گروهی از خبرنگاران، هدفی جز گسترش، متورم ساختن و تقویت ابعاد رعب و وحشت در میان مردم را به دست نمی‌دهد.
مردم افغانستان قاطع هستند و برای برگزاری انتخابات از هیچ قربانی ابایی نخواهند داشت. اما قتل 9 خبرنگار در یک حمله انتحاری با توجه به حساسیت هدف، می‌تواند سبب تبلیغات گسترده در راستای منافع دشمن شود و میزان نگرانی مردم را افزایش دهد. با این وصف که مداخله‌گران منطقه‌یی و محلی، نهایت تلاش را به کار خواهند بست تا امنیت روانی مردم را تخریب و چالش‌های انتخابات پیش رو را افزایش دهند.
اما مردم افغانستان ثابت کرده‌اند که به مراتب بالاتر از تلاش‌های بزدلانه دشمن، خویشتن‌دار، مقاوم و برای آینده سیاسی مملکت‌شان باانگیزه هستند.
حمله به خبرنگاران آخرین حمله نخواهد بود. دشمنان کشور نهایت تلاش خود را به خرج خواهند داد؛ تا با هر شیوه‌یی، از جمله حملات انتحاری و افزایش نگرانی‌های امنیتی مردم، انتخابات را به چالش بکشند.
اما مردم، رسانه‌ها و حکومت نباید به این زودی از تلاش‌های تروریستان حساب ببرند و به جای ابراز نگرانی، حکومت باید مجراهای رسیدن تروریست‌ها به نقطه‌های به شدت محافظت‌شده مثل شش‌درک را بررسی کند و شناسایی افراد فروخته‌شده به دشمن را در درون دستگاه‌های امنیتی در اولویت خود قرار دهد.
مردم نیز هوشیارانه پروسه را حمایت کنند و با هر ریسکی مشارکت فعال داشته باشند، برای اینکه تنها راه جدی مبارزه با تروریزم، مبارزه با مداخله کشورهای منطقه، کاهش تلفات و بهبود امنیت اشتراک در روند‌های دموکراتیک است و بس.
به باور ما، مردم کار خود را می‌دانند و در این راه چیزی کم نخواهند گذاشت، اما رسانه‌های افغانستان باید تغییر موضع بدهند و در مورد برنامه‌های نشراتی و اطلاع‌رسانی خود جدن تجدید نظر کنند.
برخی از رسانه‌ها آگاهانه و برخی هم ناآگاهانه در یک دهه پسین تبلغات گسترده‌یی در راستای منافع تروریزم و دشمن انجام داده‌اند.
آن عده از رسانه‌ها که آگاهانه به بهانه اطلاع‌رسانی، برای تروریزم تبلیغ می‌کنند، باید بدانند که حامی اصلی این رسانه‌ها، مردم و همین حکومت و دموکراسی نیم‌بند هستند. در صورتی که مردم، حکومت و دموکراسی در کشور دچار چالش گردند، تروریزم هرگز قابلیت حمایت از رسانه‌داری و آزادی بیان را ندارد. پس بهتر است به جای تجارت‌های غیر مشروع با خون و آینده مردم، به فکر بقای خود در کنار مردم باشند و به نفع تروریزم تبلیغ نکنند.
و آن عده از رسانه‌ها که به دنبال گرد کاروان شتافته، رایگان برای منافع دشمنان کشور و تروریزم تبلیغ می‌کنند نیز، باید بدانند که با این کارشان تیشه به ریشه خود می‌زنند.
بعضی از کارهای رضاکارانه‌یی را که رسانه‌ها، ناخواسته برای دشمنان ملی ما می‌کنند، عمال تروریستی‌شان هم نمی‌توانند انجام دهند.
بنابراین رسانه‌ها پس از این باید، با احساس مسوولیت ملی، اخبار مربوط به تروریزم را تحریم کنند و حکومت نیز در این مورد لایحه‌یی به تصویب برساند و هر رسانه‌یی که از آن تخطی کند، جلو نشراتش گرفته شود.
با این کار هم جلو تبلیغات کشنده دشمن گرفته می‌شود و هم مردم سلامت روانی خود را باز می‌یابند. در نهایت امنیت و ثبات ملی ما تا این حد به مخاطره نمی‌افتند.
روزنامه راه مدنیت/ سرمقاله
