پولیس ولایت بلخ اجساد سه زن را در حالی‌که به ناحیه‌های مختلف سر و روی آنان تیر خورده بودند، دریافت و بدون در نظر گرفتن نحوۀ انتقال جسد، آن‌ها را پشت دادسن نظامی طوری انتقال داد که شایسته و درخور برخورد در انتقال جسد انسانی نیست و با این حال راه دراز تا طب عدلی را طی کرده است. اینجا لازم می‌دانم چند نکته را یادآوری کنم.
۱- وظیفه خبرنگار انعکاس و نشر بی‌کم‌وکاست هر آنچه می‌باشد که اتفاق افتاده است.
۲- زمانی که قانون رسانه‌های همگانی نوشته می‌شد چند نفر زن حاکم بر مطالعات زنان و خبرنگاری زنانه حضور داشت؟
۳- جایگاه خبرنگاری زنانه در حوزۀ رسانۀ کلاسیک و مدرن چنان خالی‌ست که در کنار خبرنگاری خالص مردانه و تحمل دید مردانه به اتفاقات مربوط به زنان، شاهد ظهور کمربند ناموسی بر وقایع و حوادث زنان به‌عنوان خبر و گزارش هستیم؛ مثلن دلیل نمایش حساسیت رسانه‌چیان بلخ در قبال اجساد زن، پطلون‌پوشی، بی‌چادری و زن‌بودگی این اجساد است. در غیر آن چرا در قبال نشر ده‌ها تصویر زننده از خطوط جنگ و صحنه‌های انتحار و انفجار هیچ سروصدایی بلند نمی‌شود!؟ یا گرفتن جایزه بهترین عکس جهان که دختری خونین و بسمل توسط مسعود حسینی از یاد رفته است؟
۴- فقدان خبرنگار زن خبره و حاکم بر اصول و علم خبرنگاری که عاری از مداخلۀ شخصیت دینی و ارزش‌های عادتی مردانه مثل طعم ناموس‌داری و شرم از افشای هویت زن به‌عنوان مجرم یا سرخط خبر شدن، دانش مطالعات زنان و هدف خبرنگاری برای زنان همیشه در قبال نشر حوادث زنانه، جنجال‌ها، اعتراض‌ها و قضاوت‌های مردانه را خلق کرده است.
۵- خبرنگاری برای زنان یا محور حوادث واقع‌شده مربوط زنان مثل این خبر در جغرافیای کاملن بر ضد و نقض حقوق زن ویژه است. یعنی خبر زنان باید تمامی وجوه ظلم، نحوه اذیت، چرایی و دلیل اتفاق را به‌شکل واضح و ذره‌ذره به قضاوت و بحث گذاشته بتواند. مثلن نشر تصاویر اجساد زنان سرلچ و پطلون‌پوش، دلایل مختلف مخصوصن نکته‌هایی از غیر ایمن بودن زندگی زنان روشنفکر، آزاد و غیر محجب را به نمایش می‌گذارد. یا برخورد تبعیض‌آمیز و آکنده از غرض و نفرت پولیس حتا در چگونگی انتقال اجساد زنان که ظاهرن مروج و مکلف ندارند. (معمولن با کشته‌شده‌های دشمن و لاش‌های تروریستان، چنین برخورد می‌کنند.)
در نهایت، بیش از دوسال است که در مورد نشر و پی‌گیری جنایت، خشونت و حوادث مربوط به زنان در حوزۀ رسانه‌های مطلق مردانۀ افغانستان، یک کمربند از قضاوت، تحلیل، نحوۀ خبررسانی و بلاخره در صورت لزوم، چشم‌پوشی یا پنهان‌سازی اخبار مربوط زنان که به آن باید کمربند ناموسی خبرنگاری گفت، ظهور کرده است که فقط زنان فعال و خبرنگاران زنانه‌نویس می‌توانند این سرحد تازه‌اعمار در دنیای رسانه را بشکنند.
ویدا ساغری
