استقلال داریم یا خیر؟

تعدادی از هموطنان ما در رسانه‌های اجتماعی مدعی‌اند که ما استقلال نداریم، با این استدلال که «ما در افغانستان آزادی نداریم، حق زندگی و آموزش نداریم، امنیت نداریم، نان نداریم، پول ما ارزش خود را ازدست می‌دهد، صد‌ها و هزاران هم وطن ما کشته می‌‌شوند، نظامیان خارجی در کشور ما حضور دارند، کوچی‌ها به شمال کشور اعزام می‌شوند، درگیر هویت افغان/غیر افغان هستیم، محلات به نام دیگران نام‌گذاری می‌شود و …»

استقلال داریم یا خیر؟ بهتر است ابتدا استقلال را تعریف کنیم و سپس ببینیم که مسایل مطروحه توسط هموطنان ما بجا و دقیق است یا خیر؟

استقلال به‌شرایطی گفته می‌شود که یک ملت، کشور یا دولت توانایی خودگردانی و حاکمیت نسبی یا تام بر سرزمین، مردمان و امور خود را داشته باشد.

نظربه تعریف فوق، مردم و دولت افغانستان اگر حاکمیت تام بر خودگردانی امور خویش ندارند به یقین به‌صورت نسبی دارند. افغانستان در سازمان ملل متحد نماینده دایمی دارد، در هر کشوری که خواسته باشد می‌تواند نمایندگی باز کند، دارای روابط قنسولی با تمام کشور‌های جهان است، با کشور‌های جهان معاهدات بین‌المللی امضا می‌نماید. با امریکا و نیز کشور مخالف آن یعنی ایران هم معاهده امضا کرده است.

مساله نداشتن اقتصاد خوب، استدلالی برای نداشتن استقلال نیست، زیرا فقر مادی با مساله استقلال و آزادی هیچ ربطی ندارد. درست است که ما کشوری فقیر هستیم ولی فقر بیانگر عدم نیست، ما وجود داریم. کشوری به‌نام افغانستان در مناسبات بین‌المللی وجود دارد و موجودیت آن در مناسبات بین‌المللی یعنی به رسمیت شناختن استقلال کشور.

مساله هویت ملی (افغان هستم/ افغان نیستم) نیز استدلال مناسبی نیست. به‌صورت طبیعی، انسان‌ها اختلافات فکری و داخلی دارند. کسانی به این باور‌ند که واژه افغان معادل پشتون است و کسانی نیز بر این باور‌ند که افغان نام کوتاه افغانستان است و باشندگان این خطه افغانند. در این نوشته من درصدد برحق شناختن یکی از طرفین نیستم، اما مسلم است که وجود اختلاف‌نظرهای این چنینی هرگز منافی استقلال یک کشور نیست.

مساله نداشتن امنیت نیز نمی‌تواند داشتن استقلال کشور‌ را زیر سوال برد. امنیت در کشوری چون فرانسه نیز گاهی دچار مشکل می‌شود، اما فرانسه همچنان استقلال دارد؛ آسمان‌خراش‌ها در امریکا نیز از حمله تروریستان در امان نماندند اما آیا ممکن از استقلال امریکا چشم پوشید؟ مشکل در برقراری امنیت، به‌خصوص برای کشوری که در حال جنگ با تروریزم بین‎المللی است، هرگز به معنای نداشتن استقلال نیست.

حضور نظامیان خارجی نیز استقلال ما را نفی نمی‌کند. همه می‌دانیم که حضور نظامیان ناتو، اروپا و امریکا براساس یک تصمیم بین‌المللی است که از جانب دولت افغانستان مورد تایید قرار گرفته است، و حضور نظامیان خارجی صرف به‌منظور مبارزه با تروریزم است. امریکا و کشور‌های هم‌پیمان‌اش در افغانستان میلیارد‌ها دالر هزینه کرده‌اند. آنها نه‌تنها برای مبارزه با تروریزم؛ بل برای انکشاف و دسترسی مردم ما به رفاه نیز کمک کرده‌اند. اگر شهر‌های ما تا حدودی آباد شده از برکت کمک‌های جهانی است. اگر سطح پرداخت محصول خدمات شهری را دقیق مورد ارزیابی قرار دهیم، می‌بینیم ما شهر نشین‌ها کمتر از 20درصد محصول خدمات شهری را می‌پردازیم.

با  استفاده از کمک‌های جهانی، برای اولین بار یک قریه که تعداد نفوس‌اش به سیصد فامیل می‌رسید، شصت‌هزار دالر امریکایی برای عمران و آبادی قریه‌شان به‌دست آورد (برنامه همبستگی ملی). این روز‌ها از طریق برنامه میثاق شهروندی، ما هفتاد هزار دالر امریکایی برای هر گذر به‌دست می‌آوریم. اگر ادعا می‎شود که این کمک‌ها دقیق به‌مصرف نرسیده، نتیجه خیانت خود ما نسبت به وطن و مردم خویش است و نباید آن را متوجه خارجی‌ها یسازیم. مگر ما خود پروژه‌های ملی خود را مدیریت نکرده‎ایم؟

ما نمونه‌های جالبی از مصرف پول برنامه همبستگی ملی را در کشور خویش تجربه کرده ایم؛ مثلا رفتن به حج، ازدواج عضو شورای قریه از پول پروژه و… نکته جالب تر این‌که این فسادپیشگان از جانب رهبرنما‌ها و زورگویان محلی مورد حمایت قرار گرفته‌اند.

با اطمینان می‌توان گفت که اگر این همه کمک و همکاری اقتصادی به یک کشور دیگر صورت می‌گرفت مطمینا از آن استفاده بهتری می‎شد. اما صد افسوس که حاکمان ملی و محلی ما از طریق کمک و خیرات بیگانگان، جیب‌های خود را پر کردند.

بیایید صادقانه اقرار کنیم اگر هموطن ما امروز از گرسنگی نمی‌میرد به‌خاطر فضا و زمینه‌یی است که از طریق کمک‌های جهانی و تلاش شبانه‌روزی حکومت میسر شده است. اگر شب در خانه خود مصون می‌خوابیم، از برکت خون پاک شهدای اردو و پولیس ملی کشور است. به‌فرض اگر حضور امریکا غیرقانونی است، پس ادعای طالبان وحشی و داعشیان وحشی‌تر از آن درست است. در این صورت باید علیه این حکومت بشوریم و نظام را سرنگون نموده و به‌‍‌دست طالبان بدهیم.

مزدور بودن طالبان کاملا واضح است: حضور فعال نظامیان پاکستان در صفوف طالبان، صد‌ها کارت هویت نظامیان پاکستانی که از نزد طالبان به‌دست آمده، مکالمات به‌دست آمده طالبان با باداران پاکستانی‌شان، مهماتی که از پاکستان وارد خاک کشور می‌شود، مواد انفجاری که از پاکستان وارد کشور می‌شد و خوش‌بختانه عاملان آن دستگیر شدند، همه کاملا بیانگر آن است که طالبان مزدور و اسیر دست استخبارات نظامی پاکستان است. از طرفی دیگر امریکا و متحدانش براساس یک تصمیم بین‌المللی جهت حمایت افغانستان وارد این سرزمین شده‌اند، نیرو‌های نظامی و سربازان شجاع و دلیر این سرزمین را آموزش و تجهیز می‌کنند.

ما استقلال داریم و باید برای سرزمین خویش کار کنیم. تعدادی مدعی‌اند که امریکایی‌ها دو طرفه همکاری می‌کنند؛ بدین معنا که هم به طالبان پول می‌دهند و هم به حکومت افغانستان. به نظر من این ادعا کاملا واهی بوده و اصلا درست نیست، زیرا مردم امریکا از هزینه‌هایی که توسط حکومت آن کشور صورت می‌گیرد پاسخ شفاف می‌خواهند. پول‌هایی که توسط آن حکومت به‌مصرف می‌رسد توسط مردم و کانگرس آن کشور تولید و حساب می‌شود.

این ما هستیم که وطن خود را دوست نداریم. به عوض این که از پول جامعه جهانی وطن خود را آباد کنیم، امکانات حکومتی را به جیب خود زدیم و یا از استخبارات منطقه و کشور‌های همسایه پول گرفته، صف طالب و داعش را تقویت کردیم.  همه ما صد‌ها و هزاران رهبر و رهبرنما را می‌شناسیم که از طریق زهرپاشی‌های قبیله‌گرایانه درصدد‌ند از خون مردم هر روز فربه‎تر ‌شوند، بنویسند و فریب‌کاری خود را توجیه کنند، با زهرپاشی بین مردم، افتراق و چندپارچگی آورده و با استفاده از احساسات جوانان پاک‌دل و کم‌تجربه، حضور خویش را در نهاد‌های سیاسی کشور استحکام بخشند.

بیابید کمی منطقی‌تر برخورد کنیم. هیچ چیزی از آسمان نمی‌آید و باید برنامه‌یی وجود داشته باشد. باید کار کنیم تا اقتصاد کشور خود را بسازیم. باید حامی و پشتیبان سیاسی و اقتصادی خوب داشته باشیم، ورنه پاکستان، ایران و سایر کشور‌های منطقه در کمین نشسته‌اند که به مردم ما آسیب برسانند.

دولت و مردم افغانستان باید دوستان و دشمنان خویش را دقیق و واضح تعریف نمایند و در این امر یک اجماع ملی ایجاد کرده و برای صلح و ثبات دایمی در این سرزمین گام بردارند.

 هموطنان عزیز بیایید وطن خود را بسازیم. بیایید به‌حیث یک ملت واحد برای پیشرفت و ترقی کشور خود کار کنیم. بیایید از خود شروع کنیم. بیایید تلاش کنیم و از من به ما تبدیل شویم. این کشور به ما ضرورت دارد، به کار ضرورت دارد. ما در حال جنگ با عمال بیگانه هستیم.

هموطن عزیز بیا و خود را از چنگ جاسوسان بیگانه رها کن. بیا دیگر از نام اسلام، قوم، زبان، منطقه و زون فریب نخور. بیا و به‌حیث یک انسان متعهد و مسلمان پاک‌اندیش، از فیسبوک‎گردان‌هایی که برای دشمنان افغانستان و برای افتراق اقوام عزیز کشور ما می‌نویسند، فریب نخور. اینها نه دانشمند‌ند و نه غم‌خوار ملت، اینها دزدان نکتایی‌پوشی هستند که پول یتیم و بیوه‌زن کشور را به جیب زده و برای خود و خانواده خویش در خارج از مملکت دم و دستگاه ساخته و در ناز و نعمت زندگی به‌سر می‌برند. اینها کسانی‌اند که از نام جهاد مقدس مردم افغانستان استفاده نموده و درصدد سودجویی و قدرت‌طلبی‌اند.

سید مقتدر هاشمی