مرتضی امیری؛ مشاور روانی در «مرکز روان‌درمانی معنای زندگی» می‌گوید که همۀ انسانها نیاز به مکانی دارند که بتوانند انرژی روانی خودشان را تخلیه کنند. حالا این پارک بازی باشد یا جای دیگر که اطفال بتوانند در آن احساسات‌شان را بروز بدهند، وجود نداشته باشد، در آیندۀ این اطفال با مشکلات رفتاری زیادی مواجه خواهند بود.
به قول وی، وقتی اطفال با محدودیت‌ها و محرومیت‌ها مواجه می‌شوند، درواقع طفولیت‌شان تکمیل نمی‌شود. آقای امیری می‌گوید: «اطفال -در کشورهای عقب‌مانده- زودتر از آن که باید رشد کنند رشد می‌کنند و این رشد سریع به این معناست که کودک به یکسری واقعیت‌هایی که نباید مواجه شوند مواجه می‌شوند. این وضعیت می‌تواند کودک را افسرده بسازد، وقتی اطفال افسرده شدند، فرسوده می‌شوند هم از لحاظ جسمانی هم از لحاظ روانی.»
وی همچنان می‌افزاید که وظیفه والدین است در محیطی که زندگی می‌کنند یک فضای مناسب را آماده بسازند تا اطفال‌شان در آن مکان به تفریح و بازهای کودکانه‌شان بپردازند و نشاط و انرژیشان را به مصرف برساند و یا در مکان‌های تفریحی هفتۀ یک‌بار یا ماه دو بار به تفریح بروند در مکانی که اطفال احساس امنیت و راحتی کنند.
به باور آقای امیری، نبود پارک بازی اطفال را می‌توان با برنامه‌ریزی مناسب در خانه مرفوع ساخت. در دنیای مدرن که افراد جامعه از نعمت سواد برخوردار است فرزند کمتر می‌آورند که این یک کار بسیار خوب است. چون والدین می‌توانند خوبتر به خواسته‌های آنها رسیدگی کنند. پدرومادرهایی که مصروف وظیفه بیرون از خانه استند و در بازار کار، می‌توانند وقتی را اختصاص بدهند که با اطفال‌شان باشند. مهم نیست که در چه زمانی باشد. فقط زمانی را باید با اطفال‌شان سپری کنند.
او علاوه می‌دارد که دوران جوانی ریشه در دوران طفولیت دارد. اگر در دوران کودکی اطفال نتوانند به ساعت‌تیری و تفریح‌هایی که کودکان را تخلیه می‌کند، دست پیدا کنند؛ در آینده به تفریح‌های ناسالم رو خواهند آرود.
وی می افزاید:«حتی به‌خاطر لذت بردن از تفریح‌های ناسالم -در نوجوانی یا حتا طفولیت- مواد مخدر استفاده می‌کنند. پس باید به کودک اهمیت داد و به حرف و خواسته‌هایشان توجه کرد.»
به گفتۀ وی، اگر به کودک اهمیت داده شود در آینده زمانی که وارد سیستم درسی می‌شوند در کودکستان، مکتب و دانشگاه شخصیت‌های خوبی از خود بروز می‌دهند.
هرچند در شهر کابل تنها چند پارک عمومی وجود دارند که هر روزه یا حتا هفته یک بار هم بدون کمک والدین برای اطفال قابل دسترس نیستند، اما در کنار پارک‌های بازی اطفال خصوصی در سال های اخیر رایج شده است.
پارک بازی اطفال شاه‌پرک در دشت برچی، یکی از این پارک‌های خصوصی است.
خانم لطیفه حسینی؛ سرپرست پارک شاه‌پرک‌ها خانمی است که بیشتر اوقاتش را با اطفال در پارک سپری می‌کند.
وی می‌گوید که روزانه پارک شاه‌پرک‌ها از ساعت یک بعد از ظهر باز می‌باشد و خانواده‌ها اطفال‌شان را برای تفریح و بازی‌های کودکانه به این پارک می‌آورند.
تعداد اطفالی که روزانه در این پارک مراجعه می‌کنند مشخص نیست، اما روزهایی هم است که بیشتر از 80 کودک مراجعه می‌کنند. البته باید گفت بیشتر روزهای مناسبتی تعداد مراجعه‌کننده‌ها زیادتر می‌باشند.
وی با رویدادهای امنیتی اخیر در دشت برچی اشاره کرده گفت:«بعد از انفجاری که در کورس موعود صورت گرفت تعداد مشتریان ما کم شده و حتی روزهایی است که فقط ده تا کودک در پارک ما به تفریح می‌آیند.»
این پارک دارای سه بخش است که از داخل شدن به هر بخش‌اش 50 افغانی باید مشتری در بدل نیم ساعت پرداخت کند.
آمدن در پارک یا مکان‌های تفریحی تاثیر زیادی بالای شخصیت اطفال دارد.
احسان الله مردی که دو طفلش را به پارک آورده بود گفت که به‌خاطر نبودن پارک بازی اطفال هر وقت فرصت کند اطفالش را به پارک شاه‌پرک‌ها می‌آورد.
وی افزود که آوردن در این پارک باعث می‌شود فرزندانش در خانه کمتر شوخی و کج‌خلقی کنند.
احمد بصیر چهار ساله می‌گوید که از آمدن به پارک خیلی خوشش می‌آید. او می افزاید که اگر پدرش به پارک نیاورد با پدرش قهر می‌کند.
پری قاسمی/ روزنامه راه مدنیت
