- تا زمانی که پاکستان درک نکند خسارت فشارهای جهانی بر این کشور، از منفعت تروریستان بیشتر است هرگز از حمایت آنان دست نخواهد کشید.
ج محمدی
پاکستان که در صدر فهرست کشورهای حامی تروریسم شمرده می‌شود، حضور تروریستان در آن و حمایت این کشور از آن‌ها به معضلی جهانی تبدیل شده است.
چندی پیش «اف‌ای‌تی‌اف» (گروه ویژه اقدام مالی) اعلام کرد که با جای‌دادن پاکستان در فهرست خاکستری، به این کشور هشدار داده است اگر تا ماه جنوری تغییرات چشم‌گیری در برنامه‌های مالی‌اش (پول‌شویی و تمویل گروه‌های تروریستی) ایجاد نکند، ممکن است پس از این ماه در فهرست سیاه این سازمان جای گیرد؛ امری که برای اقتصاد، تجارت و بانکداری در پاکستان – که بسیار ورشکسته و به‌شدت آسیب‌پذیر است- خسارت‌های جبران‌ناپذیری به بار خواهد آورد.
تاکنون صرفاً ۲ کشور کوریای شمالی و ایران در فهرست سیاه این سازمان جای گرفته‌اند؛ پاکستان سومین کشوری است که ممکن است در فهرست حامیان تروریسم جای گیرد.
کارشناسان به این باورند که بعید است پاکستان در کوتاه‌مدت با ایجاد تحولات کلان در سیستم مالی‌اش، رضایت اف‌ای‌تی‌اف را جلب کند. کشور چین تنها حامی پاکستان و رهبر این گروه است.
بر اساس تحقیق سال گذشته دانشگاه آکسفورد، پاکستان سه برابر خطرناک‌تر از سوریه – که آن زمان چندین گروه تروریستی در این کشور مبارزه مسلحانه می‌کردند و بخش وسیعی از خاک آن را تحت کنترول داشتند- است.
این تحقیق عنوان کرده است که اگر نگاه دقیقی به کارکردهای خطرناک‌ترین گروه‌های تروریستی بیندازیم، متوجه خواهیم شد که پاکستان میزبان اکثریت تروریستان است و یا به آن‌ها کمک می‌کند.
بر اساس این تحقیق، پاکستان بیشترین تعداد پایگاه‌های تروریستی را در خود جای داده است و «تعداد قابل‌توجهی از گروه‌های تروریستی که در افغانستان فعالیت می‌کنند، در پاکستان مستقر هستند.»
در این گزارش که با عنوان «بشریت در معرض خطر جهانی تروریسم» منتشر شده است، آمده: «طالبان افغان و لشکر طیبه، بزرگ‌ترین تهدید برای امنیت بین‌المللی هستند و پاکستان در صدر لیست کشورهایی است که بیشترین تعداد پایگاه‌های امن برای این تروریستان را فراهم کرده است. همچنین تعداد قابل‌توجهی از گروه‌هایی که در افغانستان حضور دارند با پشتیبانی پاکستان فعالیت می‌کنند.
بر اساس این گزارش باآنکه گروه‌های تروریستی و افراط‌گرا به‌سرعت در حال افزایش هستند، یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار افزایش سریع این گروه‌ها، حمایت دولت‌ها از سازمان‌های تروریستی و شبکه‌های جنایت‌کار است.
«القاعده با ظهور در پاکستان به افغانستان رفت. اسامه بن‌لادن پناهگاه امن و مجمتع عظیمی در نزدیکی تاسیسات نظامی پاکستان در ابیت‌آباد داشت. این مجتمع به‌مراتب بزرگ‌تر از خانه‌های افسران متقاعد در اطراف آن بود. کسانی که در آن مجتمع زندگی می‌کردند، اکثراً کالاهای گران‌قیمتی را از فروشگاه‌های محله خریداری می‌کردند که مردم محل اصلاً قادر به خریداری آن نبودند.»
با این وضع، چگونه می‌توان به صلحی که پاکستان ادعا می‌کند باور کرد؟
پاکستان به مخزنی می‌ماند که آبشخور تمام شاخه‌های تروریستی در افغانستان و کشورهای دیگر است. اگر این کشور حمایتش را حتی برای مدت کوتاهی از گروه‌های تروریستی بردارد، لانه‌هایشان را خراب کند، آنان را از کشور اخراج کند و راه اکمالاتی‌شان را مسدود کند؛ خودبه‌خود آن‌ها فرو خواهند پاشید.
حضور تروریستان برای این کشور منفعت‌هایی هم دارد، از جمله دریافت کمک‌هایی به بهانه مبارزه با تروریسم، استفاده از تروریستان به‌عنوان سرباز کم‌مصرف و بی‌ادعا، حربه‌یی علیه کشورهای رقیب و همسایه و…
تا زمانی که پاکستان درک نکند خسارت فشارها بیش از منفعت تروریستان است هرگز دست از حمایت آنان نخواهد کشید؛ ولی بسیار بعید به نظر می‌رسد که جنرال‌های پاکستانی چنین گام شجاعانه‌یی بردارند؛ مگر همان‌گونه که گروه ویژه اقدام مالی، طبق ادعای خود، مصممانه و قاطعانه علیه پاکستان اقدام کرد، سازمان‌های بین‌المللی مثل بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، سازمان تجارت جهانی و شرکت‌های چندمیلتی و سیستم‌های بانکی از اقدام «اف‌ای‌تی‌اف» پیروی کنند؛ در چنین صورتی ممکن است فشارهای عظیمی بر سیستم مالی پاکستان وارد شود.
در حوزه فشارهای سیاسی، حل مشکل فراتر از توصیه و سفارش است. کشورها و قدرت‌هایی که به خطر تروریسم جهانی پی برده‌اند و با آن‌ها مبارزه می‌کنند، می‌توانند با حامیان دولتی تروریسم هم برخورد قاطعانه داشته باشند و آن‌ها را به انزوای بین‌المللی بکشانند؛ در چنین صورتی ممکن است روزنه‌یی برای پایان حمایت دولتی از تروریستان گشوده شود.
