امرالله صالح، معاون اول ریاست جمهوری کشور می‌گوید شکست طالبان حتمی است؛ زیرا نه امکان تحمیل روش طالبانی با زور بر مردم و جامعۀ کثرت‌گرای افغانستان ممکن است و نه هم طالبان برنامۀ سیاسی‌ای دارند که مردم به آن دل بسته کنند.
آقای صالح روز دوشنبه (۲۱میزان) در صفحۀ فیس‌بوکش نوشت پس از ۲۵سال اسلحه گرفتن، آن‌هم به خاطر تامین حرص و آز راولپندی در تمام صفوف طالبان یک چهره کارزماتیک از دید رهبری ظهور نکرده است.
معاون ریاست جمهوری می‌گوید داعیۀ طالبان فاقد کارزما و جذابیت است و تمام توجه طالبان و سرمایه‌گذاری آن‌ها استوار بر حفظ جامعه در تاریکی و جهل است تا بتوانند حاکمیت نیابتی خویش را تامین کند.
او گفت طالبان به‌عنوان ابزار تامین منافع همسایه وظیفه‌اش کنترول بر خاک است و الا مردم برایشان هیچ نوع اهمیت محوری ندارد و در گذشته نیز نداشت.
آقای صالح جنگجویان گروه طالبان را به “ملخ” تشبیه کرده و افزوده که مانند ملخ حمله می‌کنند و مانند ملخ می‌میرند گویا ربات‌هایی‌اند در پیکر انسان.
او اضافه می‌کند که جامعه تا اکنون برای مرگ هیچ عضو طالبان نگریسته است و نخواهد گریست. طالبان خود نیز به مرگ خویش نگریسته است و نخواهد گریست چون رشته احساس درین گروه خنثاست و خفه شده است.
معاون اول ریاست جمهوری در قسمتی دیگر از نوشته‌اش به موضوع آتش‌بس پرداخته و گفته که «عمده‌ترین دلایل افزایش حملات پوچ و خون‌بار طالبان بر مردم افغانستان فهم نادرست این گروه جهل و وحشت از تحولات سیاسی و بیرونی است.»
آقای صالح بر این باور است که طالبان ارادۀ ملی را دست کم می‌گیرند و با برداشت نادرست از پروسۀ صلح دست به حملات زیادی زده است.
او می‌گوید در بسیاری از مناطق افغانستان که خشونت طالبانی افزایش یافته است با مقاومت مردمی مواجه است. طالبان هیچ سود استراتیژیک و سیاسی ازین خونخواری نخواهد برداشت زیرا خشونت به عنوان ابزار سیاسی منفور و مردود است.
معاون ریاست جمهوری افزود، طالبان آتش‌بس را مرگ سیاسی خویش می‌پندارند و فکر می‌کنند با کشتار بی‌حساب، مردم را تشنۀ آرامش گورستان دهۀ ۹۰میلادی بسازند. برای شکستن این طرز فکر که برپایۀ انسان‌کشی استوار است متاسفانه مقطع دیگری از بحران را تجربه خواهیم کرد.
علاوه بر حکومت افغانستان، جامعۀ جهانی، فعالان مدنی و شماری از رهبران مذهبی جهان اسلام خواستار آتش‌بس و شروع مذاکرات شده‌اند، اما طالبان تاکنون به این خواسته جواب مثبت نداده است.
