سروش ملک‌یار
کرونا، فاجعه‌یی که هرات را به روزهای بعد از حملۀ مغول کشانده، از شهری پرشور، شهر ارواح ساخته و حالا از هرات، همۀ افغانستان در معرض طوفانی خانمان‌سوز قرار گرفته است.
والی هرات از احتمال وضعی صحبت می‌کند که نتوان مرده‌ها را از خیابان جمع کرد. وزیر صحت عامه از مرگ صدها هزار نفری مردم و البته هر بار از نبود بودجه سخن گفته است. بخش مهمی از بودجه‌یی که دولت اختصاص داده و کاری که در زمینۀ دفع و مبارزه با کرونا باید انجام شود برعکس همۀ کشورها که به دوش دو ارگان دولتی و بزرگ صحت عامه و امنیت است، در افغانستان به عهدۀ یک نفر گذاشته شده است؛ وحید عمر! همان کسی که در روزهای نخست با قرنطین شهر هرات مخالفت کرده بود!
همۀ ما در تلویزیون‌ها دیدیم که چطور مجلس نمایندگان امریکا، رییس امنیت داخلی آن کشور را استنتاق کرده و مواخذه می‌کند که نتوانسته پالیسی درستی دربارۀ امنیت روانی مردم در این باره و بعد قرنطینه و کنترول عبور و مرور مسیرهای ورود کرونا انجام دهد.
وزیر صحت عامه هم که همه‌جا مسوول وضع صحت جامعه است باید راه‌های کنترول، شیوع، مقابله و درمان بیماری را در اداره‌اش بررسی کند. هر دوی این نهادها هم به پارلمان و نهادهای پاسخ‌گیر، جواب‌ده هستند، اما وحید عمر، نام کدام ارگان دولتی است و چه کسی از او پاسخ می‌گیرد؟ اصلا این جوان جویای نام با چه صلاحیت و توانایی، به نحوی مسوولیت بخشی از این دو ارگان بزرگ را بر عهده گرفته است؟! از صحت سر رشته دارد؟! یا از امنیت روانی مردم؟!
این خوب است که جوان‌ها مسوولیت بگیرند، اما نه در وقت بحران که جان میلیون‌ها آدم در خطر است. جان مردم بازیچه نیست!؟ که یکی با زدوبند و مافیاگری، به‌خاطر غارت بودجه‌اش، خود را در آن قالب کند.
نتیجه این زدوبندگری، حالا در هرات واضح است. پس از مخالفت با قرنطینه‌شدن هرات، بر اساس برخی گزارش‌ها، اولین برنامۀ حمایتی وحید جان، پس از ابتلای فاجعه در هرات، در مورد ایجاد شفاخانۀ کرونا در ننگرهار بود؛ چراکه والی آن‌جا از گروه خودشان بود و والی هرات، برادر سلام رحیمی که باند رقیب باند این‌هاست. هیچ کسی مخالف ساخت و یا ایجاد شفاخانه در دیگر ولایت‌ها و نیز اقدامات پیش‌گیرانه نیست، اما این اقدامات نباید آلودۀ به باندبازی شود. مردم، مردم است در هر جای این مملکت که باشد باید به حق‌شان برابر رسیدگی شود.
جالب است، فاجعه در هرات اتفاق افتاده، شفاخانه اما در ننگرهار. مورد بعدی از این هم جالب‌تر بود که می‌گویند در آن هم وحید جان نقش داشته است. ارسال گیت‌های تشخیصیه به جلال‌آباد، لغمان و کنر. یعنی حتا سعی نشد ولایات نزدیک هرات انتخاب شود. یعنی صدوهشتاد درجه مخالف هرات در نقشه، یک بیمار در هرات، تست‌اش اما باید به جلال‌آباد برود و بعد از چند روز برگردد. یعنی اگر به ایران برود خیلی نزدیک‌تر است. بیخود نیست که در هرات، علاقه به همسایه بیش از داخل است، از برکت همین سیاست‌های خاص افرادی مثل وحید عمر.
بالاخره قرنطین کابل، با این وعده که به مردم مستحق و روزمزد کمک می‌رسد، ماشاءالله لیست همۀ مستحق‌ها و روزمزدها در هیچ جا اگر نیست در پیش وحید عمر هست.
آخرین شاهکار پروژه‌بازی این گروه، ساخت ترانۀ کروناست. سمیع حامد همکار وحید عمر در مشاوردانی ارگ، مثل قضیۀ معارف و …، باز یک ترانۀ چندلک افغانی ساخته که در خانه بمانیم و فرهاد دریا که بدون پول آب هم نمی‌خورد، این ترانه را با گیتاری چپه در ریتم عروسی خوانده است. البته که کار این دو هنرمند، بسیار خوب است، اما نه از سر پالیسی دولتی مبارزه با کرونا.
این‌ها همه در حالی است که وزارت صحت عامه از کمبود بودجه و عدم اختیار شاکی است. امنیت، خودش را از قضیه کنار کشیده است؛ چرا که همۀ مسوولیت‌ها بر دوش ادارۀ مستقل یک‌نفرۀ نبوغ است. نبوغ را هم که نمی‌شود بازخواست کرد! هرچند بعدها تغییراتی با ایجاد یک کمیتۀ همه‌شمول دولتی آمد، اما دیر شده بود!
وحید عمر در مصاحبه‌یی بعد از تقرر به‌عنوان رییس بخش تبلیغات و آگاهی عامۀ ستاد مبارزه با کرونا گفته که دولت ۲۵میلیون دالر را جهت مبارزه با شیوع وایرس کرونا تخصیص داده است.
اولین مساله مهم برای این گروه آدم‌ها همین مقدار دالر است نه پالیسی و برنامه. در هیچ کدام از صحبت‌هایش هم یک کلمه دربارۀ پالیسی نگفته است. چون او تنها یک سخنگو بوده، پالیسی را کجا بلد بوده که بگوید. شرح مختصری که دربارۀ راهکار داده، این است:«جهت آگاهی مردم تبلیغات وسیع صورت گرفته و می‌گیرد و به کسانی‌که به دستورهای رسمی حکومت توجه نمی‌کند، پولیس مداخله خواهد کرد.»
بخشی از این تبلیغات آگاهی‌دهی هم این خبر است: «آغاز سمینارهای روان‌شناسی به شکل علمی و آکادمیک!
عنوان سمینار: «تاثیرات روانی جنگ و سیاست‌های مجهول بالای روان شهروندان»
انجمن داکتران افغانستان که البته صدای‌شان برای اهل پروژه ارزشی ندارد در بیانیه‌یی اعتراض کرده بودند. این بیانیه و نظر چند متخصص را به‌طور نمونه می‌شود عرض کرد: «کمیته جلوگیری از کرونا به ریاست وحید عمر باید لغو شود و به‌جای آن یک کمیته تخصصی ایجاد شود. اینجا مساله حیات تمام ملت مطرح هست نباید سیاسی شود.»
وحید عمر یک سخنگوی خوب است و باید در همان بخش از وی استفاده شود؛ چنانچه قبلا سخنگوی خوبی بود. ولو کار وی بعدا تبلیغات در این بخش شده است، اما او هیچ تجربه‌یی در کنترول اوت بریک، ایپدیمی، پاندمی و حالات اضطراری صحی ندارند؛ پس چطور توقع داشته باشیم آگاهی‌دهی وی هم مثمر باشد؟
شرایط روز به روز دشوارتر می‌شود و پشیمانی سودی ندارد، ولی هنوز هم فرصت وجود دارد .
در تمام کشورهای جهان در همچون شرایط رهبران حکومت به هدایات و نظریات متخصصان صحت عامه و اپیدیمولوژی احترام گذاشته و آن را عملی می‌کنند، اما در کشور ما رهبران پشت قدرت و منفعت خود هستند؛ یکی منتظر پیام‌های تبریکی کشورهای ابرقدرت و دیگری منتظر چوکی و سهم خود.
اگر این شخص، الفبای اپیدیمی، پاندمی و اندیمی را می‌دانست باید همان روزهای نخست مردم ولایت هرات قرنطین می‌شدند تا گپ به وضعیت فعلی نمی‌رسید.
ما بسیاری از متخصصان بخش امراض ساری را داریم که در بخش مدیریت هم دست بالا دارند، اما چون در ارگ رفت‌وآمد ندارند، حتا حرف‌شان شنیده نمی‌شود.
اینجا هر کسی تیز تیز گپ زد، همه‌کاره می‌شود. در حالی که متخصصانی داریم که نصف عمر وحید جان را تنها درس خوانده‌اند. تجربه که سر جایش، تنها غیر حاضری‌های‌شان برابر کل تحصیلات وحید جان می‌شود. در بارگاه و در ترازوی عدل وحید عمری، انگار همیشه رفاقت بر عدالت می‌چربد!
آقای عمر دیروز در صحبت هایش گفت که در همان ابتداء پیشنهاد قرنطیق ولایت هرات را داده بودند اما اداره محلی ولایت هرات و مردم گفتند که فعلا برای قرنطین زود است و آماده نیستند.
عجب دولت چشم سفید و بی حیا را آمریکا ساخته بر ما .
از دولت چاپلوسی خانه و دیوث خانه جور کرده اند
جالب هست که آقای عمر با کمک مجری کاکتوس خود را از تمام اتهامات مبرا دانست و خود را کاملا یک آدم مطلقا بی صلاحیت جلوه داد…در حالی که چند روز قبلش در برابر اتهامات، چیزی برای دفاع نداشت. عجبا به ای مملکت و حکومت….