دکتور علی‌احمد کریمی/ امریکا
مردم افغانستان بیش از هرزمان دیگر در انتظار نتیجه مذاکرات صلح هستند. گفتگوی دولت با طالبان، صفحۀ جدید، امیدوارکننده و حسن نیت در جنگ چهل‌سالۀ افغانستان است.
دست‌یابی به آتش‌بس و توافق‌نامۀ صلح دو چالش بزرگ برای پایان‌بخشیدن به این جنگ طولانی است. به هر اندازه که مذاکرات پیچیده باشد باز هم مذاکرات صلح ولو ضعیف بهتر از ادامۀ جنگ است.
امریکا به آیندۀ گفتگو میان دولت کابل و طالبان خوش‌بین است. وزیر خارجۀ امریکا از هر دو طرف دعوت نمود تا مسوولانه نظام سیاسی آیندۀ خود را تعیین کنند و به هر دو جانب اطمینان بخشید که شما تنها نیستید و تمام دنیا روی موفقیت شما حساب می‌کند.
پمپئو با اظهار این مطلب که امریکا از افغانستان مستقل، متحد و دموکرات حمایت می‌کند بار مسوولیت بزرگ سیاسی و اخلاقی را بر دوش نمایندگان دولت و طالبان گذاشت تا با استفاده از این فرصت تاریخی، بدون مداخلۀ دیگران سرنوشت کشور خود را تعیین نمایند.
حسن نیت امریکا به هدف ترک آبرومندانه از افغانستان که واشنگتن در اقدامات خود در جهان نیازمند پاسخ‌گویی و عذرخواهی به کسی نیست، بیانگر بازنگری سیاست کاخ سفید در امور افغانستان است.
به باور کارشناسان امریکا در امور آسیا، «مساله واشنگتن مذاکرات صلح نیست؛ بل عقب‌نشینی امریکا از افغانستان است.»
زلمی خلیل‌زاد؛ نماینده وزارت خارجه امریکا در امور صلح با اشاره به اهمیت امضای موافقت‌نامۀ صلح در قطر خاطرنشان کرد که بعد از امضای این موافقت‌نامه یک سرباز امریکایی در جنگ افغانستان کشته نشده است.
امریکا با وجود این خوش‌بینی به طالبان وانمود کرد که واشنگتن مانند مردم افغانستان، امارت خودساختۀ طالبان را نمی‌پذیرد و سازمان‌های جهانی نیز از دست‌آوردهای مثبت ۲۰سال اخیر در زمینه‌های مختلف تعلیم و تربیت، جامعه مدنی، آزادی بیان و حقوق زنان حمایت می‌کنند. بی‌احترامی به سرنوشت اردوی ملی و نیروهای امنیتی افغانستان بی‌احترامی به دفاع از تمامیت ارضی آنان است.
به باور کارشناسان، مذاکرات صلح روند بغرنج و طولانی را در برخواهد گرفت، ولی مهم آن است که روند نخست مذاکرات سرآغاز آتش‌بس در کشور گردد.
