نهم حوت در افغانستان مصادف با روز سرباز است. شهروندان نیز این روز را با دادن شاخه‌های گل به سربازان، گرامی می‌دارند.
بیش از چهار دهه است افغانستان در جنگ‌های بی‌امان داخلی می‌سوزد و چیزی در حدود دو دهه است سربازان دلیر کشور در برابر گروه تندرو طالبان و گروه‌های مشابه تروریستی مبارزه می‌کنند و از استقلال و امنیت کشور دفاع می‌کنند.
حوادث تروریستی خورد و کلان در دو دهه اخیر در جهان نشان می‌دهند که تا چه میزان، افراطیت و تندروی برای امنیت جهانی و منطقه‌یی دارای پیامدهای منفی است.
هرچند جامعه جهانی با مردم افغانستان در حوزه ملکی و با نهادهای امنیتی افغانستان در حوزه نظامی کمک‌های سخاوتمندانه‌یی انجام داده‌اند و بعد از این نیز این کمک‌ها دست کم تا سال 2024 ادامه خواهند داشت، ولی واقعیت مسلم این است که همه این کمک‌ها نه برای مردم افغانستان، که در جهت امنیت جهانی به مصرف می‌رسند. تنها در این میان قربانی‌های انسانی نیروهای امنیتی و مردم افغانستان بدون حساب است.
حدود یک ماه پیش رییس‌جمهور غنی در گفتگوی ویژه با یک رسانه غربی گفته بود که در چهارونیم سال اخیر در حالی‌که چیزی در حدود 70 تن از نیروهای خارجی در افغانستان کشته شده‌اند، حدود 45 هزار سرباز افغانستان در مبارزه با افراطیت و تندروی جان داده‌اند.
اگر رقم یادشده توسط رییس‌جمهور غنی را در چهار و نیم سال گذشته محاسبه کنیم در هر ماه افغانستان بیش از 800 تن سرباز خود را به بهای امنیت و ثبات منطقه و جهان از دست داده است. این یعنی اوج قربانی دادن، اوج تحمل و خویشتن‌داری، اوج شهامت و ایثارگری.
طبق گزارش «بنیاد واتسن»، که سال پیش منتشر شد، در جنگ هفده ساله افغانستان بیش از 147هزار انسان جان خود را از دست داده‌اند. این رقم تندوران، ملکیان و سربازان را شامل می‌شود.
حالا اگر ما رقم داده‌شده از سوی رییس‌جمهور را غلوآمیز بدانیم، ولی روی همرفته جنگ جاری در افغانستان تلفات سنگینی داشته و هنوز هم ادامه دارد. به باور ما شاید منظور رییس‌جمهور از 45 هزار عسکر، 45 هزار قربانی اعم سرباز و ملکی بود.
به هر روی آنچه مسلم است، جنگ است و تلفات؛ چه نظامی و چه غیرنظامی و یا حتا ملیشه‌های تندرو. و این جنگ برای مهار تندروی و بنیادگرایی است.
با همه این قربانی‌ها، مردم افغانستان هنوز در برابر تروریزم با قامت استوار مبارزه می‌کنند، از نیروهای امنیتی خود پشتیبانی می‌کنند و به قولی، تا یک افغان باقی است مبارزه علیه افراطیت هم باقی است.
این روزها که بحث صلح تشدید شده وهم اکنون پنجمین نشست صلح میان نماینده ویژه امریکا و نمایندگان طالبان در دوحه جریان دارد، گاهی حرف‌هایی در مورد انحلال نیروهای امنیتی کشور شنیده می‌شود. چیزی‌که برای افغانستان به هیچ وجه قابل قبول نبوده است.
مردم افغانستان در بیش از سه دهه اخیر نبود یک ارتش قوی و نیروی منظم ملی را بیش از هر ملت دیگری تجربه کرده و درک می‌کنند که این حرف چه «زهری» را معنا می‌دهد. مشخص است که این طرح به مخالفت سراسری افغان‌ها مواجه شده و طرح‌هایی از این دست ولو در قالب صلح مطرح گردد، زمینه‌های اجرایی ندارند.
با این اوصاف، دونرهای خارجی به خصوص حامیان نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان اگر می‌خواهند یک‌سره از شر تروریزم و افراطیت در کشور ما با کمترین هزینه رهایی یابند، تجهیز، آموزش، تقویت و خودکفایی نیروهای امنیتی ما تنها گزینه است.
سرمقاله/ روزنامه راه مدنیت
