کبری رضایی، زن ۲۶سالهٔ پناهجوی افغانستانی، پنجاه روز پس از ناپدید شدنش، با بخش‌هایی از پیکر مثله‌شده در تهران پیدا شد. مقامات هنوز جزییات این قتل را به‌صورت رسمی اعلام نکرده‌اند و خانوادهٔ وی از برگزاری مراسم خاک‌سپاری محروم مانده‌اند.
بر اساس گزارش سازمان حقوق بشری هەنگاو، شامگاه سه‌شنبه ۱۳ جوزا/ خرداد ۱۴۰۴، بخشی از اندام‌های مثله‌شدهٔ کبری رضایی در منطقهٔ پیشوای ورامین میان زباله‌ها کشف و هویت وی از طریق آزمایش ژنتیکی تایید شده است. او هنگام خروج از منزل ربوده و پس از آن به قتل رسیده است. اگرچه دو مظنون بازداشت شده‌اند، اما اطلاعات شفافی دربارهٔ پرونده منتشر نشده است.
این حادثهٔ تلخ، نمایانگر وضعیت شکنندهٔ پناهجویان افغانستانی در ایران است؛ گروهی که به‌دلیل ناامنی‌ها و تبعیض‌های ساختاری، در معرض آسیب‌های جدی قرار دارند. فقدان حمایت‌های کافی و نبود امنیت، این افراد را به اهداف آسان خشونت و بی‌عدالتی بدل کرده است.
عدم شفافیت در روند قضایی و محروم کردن خانواده از حق برگزاری مراسم عزاداری، نقض حقوق انسانی و قانونی است که رنج خانواده و جامعهٔ پناهجویان را دوچندان می‌کند و شکاف بین آنان و مسوولان را عمیق‌تر می‌سازد.
این موضوع ضرورت بازنگری جدی در سیاست‌های حمایتی و قضایی مربوط به پناهجویان را آشکار می‌کند. حمایت حقوقی، روانی و اجتماعی از این گروه آسیب‌پذیر باید به‌عنوان اولویت جدی در دستور کار مقامات و نهادهای ذی‌ربط قرار گیرد.
نهادهای حقوق بشری و جامعهٔ مدنی نیز باید این پرونده را با دقت دنبال کنند و خواستار پاسخگویی کامل و بی‌طرفانه مسوولان و اجرای عدالت برای عاملان آن شوند. اجرای عدالت می‌تواند امیدی برای کاهش خشونت و تبعیض علیه پناهجویان باشد.
قتل کبری رضایی، فراتر از یک پروندهٔ فردی، نشانه‌ای از مشکلات ساختاری و نقض حقوق بنیادین انسانی در ایران است؛ صدایی که باید شنیده شود.
