راه مدنیت: شماری زیاد از افغان‌های معترض در کشورهای مختلف در یک حرکت جهانی برای دفاع از حقوق زنان در افغانستان، خواستار رفع محدودیت‌ها از زنان در زمینه تحصیل، آزادی‌های فردی، آزادی کار و تعیین سرنوشت و امنیت آنان شدند.
به تاکید این معترضان، آموزش یک حق اساسی برای همه است. به همین دلیل ما خواستار آغاز فوری تمامی مکاتب متوسطه و لیسه‌های دخترانه و اجرای آموزش بر اساس برنامه درسی استاندارد نه نصاب طالبانی هستیم. علاوه بر این، زنان باید به‌طور فوری به دانشگاه دسترسی داشته باشند.
این معترضان با پرپایی اعتراض‌ها در کشورهای مختلف هم‌چنین خواستار نظارت بر کمک‌های بشردوستانه شده و همین‌طور اطمینان از اینکه این کمک‌ها واقعا به مردم نیازمند می‌رسد.
آن‌ها با نشر بیانیه‌هایی، خواهان بسته‌شدن مقر دیپلماتیک طالبان در دوحه برای رسیدگی به بی‌عدالتی‌های جاری و سیاست‌های سرکوب‌گرانه نسبت به زنان و ترویج ایدیولوژی افراطی شدند که رژیم فعلی هم‌چنان به تداوم آن ادامه می‌دهد.
به تصریح آنان، تاسیس این دفتر در سال2013، با تأیید یک نهاد جهانی و یک قدرت بزرگ جهانی، به‌عنوان نمادی از شناسایی غیرمستقیم برای طالبان عمل کرد و به آن‌ها اجازه داد تا ضمن محرومیت از حقوق اساسي بشری، روابط دیپلماتیک خود را گسترش دهند. از این رو، تعطیلی و بستن این دفتر برای پایان دادن به این اعمال زیان‌بار و حفظ حقوق و کرامت همه انسان‌ها ضروری است.
ساره نبیل؛ هنرمند و فعال حقوق زن و یکی از برگزارکنندگان این اعتراض‌ها در گفتگو با راه مدنیت گفت که ما از جامعه جهانی می‌خواهیم که طالبان را به رسمیت نشناسند؛ زیرا به رسمیت شناختن آن‌ها باعث تشویق سایر گروه‌های بنیادگرا و رادیکال برای به چالش کشیدن دموکراسی و دولت‌های دموکراتیک در سراسر جهان می‌شود و به‌ویژه زنان و دختران را در معرض خطر جدی قرار می دهد.
به گفته این عضو فعال حقوق زنان، ما خواستار تحریم‌های سخت‌گیرانه، از جمله ممنوعیت سفر و امتناع از برقراری روابط دیپلماتیک، با توجه به پالیسی خراب‌کارانۀ اخیر طالبان هستیم در حالی که دروازۀ مدارس و پوهنتون‌ها هم‌چنان بر روی زنان و دختران بسته باقی مانده است.
گفتنی است که این حرکت‌های جهانی در دفاع از حقوق زنان، در 24کشور و 57شهر مختلف برگزار شد. این در حالی است که به گفته برخی آگاهان امور، از زمان سپرده‌شدن افغانستان به دست گروه طالبان، تا کنون بیشتر فعالیت آنان بر مسایل زنان، منع کار و تحصیل آنان، اعمال محدودیت بر آزادی بیان، تخطی و نقض صریح حقوق بشر و شیوه حکومت‌داری به سلیقه گروهی خودشان متمرکز بوده است، اما با این وضع، کمک‌های میلیونی از سوی جامعه جهانی و به آدرس مردم افغانستان، هم‌چنان به این کشور فرستاده می‌شود.
سیمین کابلی
