طنز/ نجیب آرمان
یکی از ویژ‌گی‌های خوب مردم ما، شریک شدن در غم و شادی دیگران است، به‌خصوص در مسایل و پروسه‌های کلان ملی؛ مهم نیست که این غم و شادی کجا و حتا فرسنگ‌ها به دور که نه خانه و نه هم صاحب‌خانه خبر باشد.
مثلا در طی چند روز اخیر همین انتخابات نیمه جنجالی امریکا خوراک ما شده به سر دسترخوان، داخل تکسی، دکان، مکتب و حتا دانشگاه‌ها. صبح امروز خاله نفیسه دروازۀ خانه را تک تک زد، دیدم به‌دستش کاسۀ سفالی است، گفتم خاله نفسیه خیرت خو باشه خیرات‌تان قبول!
گفت، نذر کرده تا ترمپ بر سر تخت دوباره صاحب بخت شود.
مادرکلانم همین که نذر خاله نفیسه را نوش جان می‌نمود، خرمن خرمن دعا می‌کرد، به حق «بایدن»
گفتم: چرا بی وقفه خودت را به زحمت می‌مانی، از برنده و بازندۀ «ترمپ و بایدن» به ما چی فایده؟
گفت: بچیم، دهانت را به خیر باز کن؛ امریکا که هست خانۀ دوم ماست. اصلا سرنوشت، خوب و بد ما به دست اوست.
آهی کشید تفت و پانش را از زیر بالشت بیرون کرد، در حالی که نگاهش را به من دوخته بود، گفت بخوان روی این چه نوشته است.
دیدم نوشته شده بود، فولاد علمدار!
گفت: بچیم دیدی همه چیز به دست خارجی‌هاست؟ تو خیزک بی‌جا نزن؛ قرار بشی بجایت به حق بایدن دعا کو! کی که صاحب تخت و بخت شود، تا خانۀ ما آباد و خودمان راحت باشیم.
داخل فیس‌بوک که شدم از خورد تا کلان بی‌وقفه به دنبال «بایدن و ترمپ» می‌دوند. یکی نوشته بود، رای ترمپ بابا مثل ضربانِ قلب من بالاست.
دیگری را دیدم که در حین ادای نماز عکسش را گذاشته و دستانش را از بهر نیایش و التجا به دربار خدا بالا برده و چنین نوشته «می‌گن جو بایدن رییس‌جمهور امریکا می‌شه بخیر. امیدواریم که برنامه و یا سیاست خوب درست در قبال افغانستان ما نیز داشته باشد، تا ما هم به یک صلح پایدار و آرامی دایمی دست یابیم.»
به نظر شما من؛ چه آرزو کنم؟
