اگر جامعه جهانی افغانستان را ترک کند چه رخ می‌دهد ؟

زمان آن فرا رسیده است که با هرکسی که بخشی از بازسازی افغانستان بوده است، با بیش از ۴۰ کشوری که هنگام براندازی رژیم طالبان در سال ۲۰۰۱ حکومت را تقویت کردند، با نظامیان مرد و زن که برای کشور ما ثبات آوردند، با سیاست گذاران که کمک مان کرد تا نهاد های را که باعث عملکرد و پیشرفت یک کشور می‌شوند و با داوطلبان بشر دوست که تعداد زیاد آن‌ها برای کمک به ما در رفع بسیاری از اشتباهات آمده اند صحبت کنیم. اکنون ما افغآن‌ها به شما احتیاج داریم. آینده مشخص نیست. مذاکرات صلح غیر صادقانه و غیرقابل قبول است. اکنون فاجعه‌یی که در راه است باید آشکار شود.
اخیراً، من با اعضای تیم مذاکره‌کننده افغانستان که با طالبان کار می‌کنند دیدار کردم. ما درباره نیاز به صلح، توقف خشونت، احترام و حمایت از حقوق زنان، روزنامه‌نگاران و همچنین دیگر فعالان حقوق بشر و جامعه مدنی در افغانستان بحث کردیم.
اگرچه تیم مذاکره‌کننده در مورد ظرفیت مذاکرات پرانرژی و خوش‌بین بودند، اما ناامیدی بسیار زیاد خود را از عدم سازش و موقعیت سخت طالبان و عدم وحدت ناراحت‌کننده دولت افغانستان ابراز کردند.
اول، طالبان: آن‌ها به خشونت خاتمه نخواهند داد، آن‌ها نسل جدید جامعه مدنی را که در دو دهه گذشته شکوفا شده را قبول ندارند و مخالف حقوق بشر و قطعاً حقوق زنان هستند.
علاوه بر این، اکنون ما می‌دانیم که طالبان قصد داشتند از زور به عنوان وسیله برای کسب امتیاز در میز مذاکره استفاده کنند. اکنون، به‌طور قابل پیش‌بینی، آن‌ها ادعا می‌کنند که مذاکرات صلح تا زمانی که رییس‌جمهور فعلی از قدرت کنار نرود، کارساز نخواهد بود.
دوم، دولت: آن‌ها رییس‌جمهور اشرف غنی را مردی دیکتاتوری توصیف می‌کنند که به قانون اساسی، حقوق بشر و حقوق زنان احترام نمی‌گذارد.
آن‌ها ادعا می‌کنند که فقدان اراده سیاسی برای جلو گیری از فساد گسترده در دولت و اختلافات سیاسی بی پایان موقعیت تیم مذاکره کننده در دوحه را به شدت تضعیف می‌کند.
مردم افغانستان شاهد روند صلح و مذاکراتی هستند که ایالات متحده آغاز کرده و اکنون میان دولت افغانستان و گروه طالبان ادامه دارد. افغان‌ها طی ۴۳سال گذشته، هرگز این اندازه به احتمال صلح نزدیک نبوده اند.
من و بسیاری از افغان‌ها این روند را فرصت طلایی برای پایان دادن به جنگ می‌دانیم و از همین رو برای پشتیبانی از پایان موفقیت‌آمیز این روند کمک می‌کنیم.
با این حال، برای محافظت از روند صلح و به خطر انداختن سرمایه گذاری‌هایی که از سوی تمامی جوانب صورت گرفته، می‌خواهم توجه جهانیان را به چند نکته مهم جلب کنم.
توافق‌نامه میان ایالات متحده و طالبان به صداها و خواسته‌های مردم افغانستان که بیش از هرزمان دیگر هدف قرار گرفته و کشته می‌شوند نپرداخته است.( به عنوان مثال، روز یکشنبه، دو قاضی زن دادگاه عالی در کابل ترور شدند، ولی مهاجمین مسلح ناشناس باقی مانده‌اند.)
برای دست‌یابی به نتایج پایدار، روند صلح نیاز به زمان بیشتر و عزم و اراده بیشتر دو طرف دارد.
مهلت خروج نیروهای آمریکایی در ۲۰ماه می‌باید بازنگری شود، زیرا زمان پایان جنگ و درگیری را نمی‌توان با مهلت تعیین کرد، بل بر اساس واقعیت‌ها و شرایط موجود قابل تعریف می‌باشد.
طالبان باید در بیان تغییر سیاست خود، به‌ویژه در مورد حقوق زنان و آزادی بیان، مشخص باشند. در حال حاضر، سیاست‌های آن‌ها مانند سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ سختگیرانه است.
اگرچه افغانستان کشوری باثبات نیست و به شدت به کمک‌های خارجی متکی است، این کشور شروع به تشکیل نهادهای قدرتمند برای دموکراسی و تامین حقوق برابر برای زن و مرد در قانون اساسی و داشتن رسانه‌های آزاد کرده است.
دموکراسی نوپای ما در معرض خطر است، ما به مداخله شرکای بین‌المللی خود نیاز داریم.
افغانستان ناامن نه تنها تهدیدی برای افغان‌ها، بل تهدیدی برای تمامی جهان است. زیرا یک افغانستان بی‌ثبات می‌تواند به پناه گاه‌های امن تروریزم مبدل شود که توسط دولت‌های مختلف، از جمله کشورهای همسایه ما حمایت می‌شود.
برای جلوگیری از یک حادثه دیگر مانند ۱۱سپتمبر، ایالات متحده نباید برای بیرون‌شدن از افغانستان عجله کند. امنیت افغانستان باید یکی از عناصر اساسی امنیت ملی ایالات متحده تلقی شود.
رییس‌جمهور افغانستان باید به قانون اساسی و حاکمیت قانون احترام بگذارد و برای وحدت و صلح افغانستان تلاش کند که شامل حمایت از زنان، روزنامه‌نگاران، مدافعان حقوق بشر، فعالان جامعه مدنی و حقوق اقلیت‌ها باشد. سیاستمداران ما باید از مشاجرات سیاسی دست بکشند و برای اتحاد کشور تلاش کنند.
مذاکرات صلح باید از حمایت مردم افغانستان برخوردار باشد. آتش‌بس فوری لازم است تا بدبینی را به خوش‌بینی تبدیل کند و فرهنگی برای صلح ایجاد کند که شامل متوقف‌ساختن، تصدیق کردن، بازدهی، جبران خسارت و حفاظت در مقابل قربانی شدن باشد.
وضعیت کشور آشفته است. مردم باور خود را از دست داده‌اند. آن‌ها به اندازه کافی رنج دیده‌اند. اگر کسانی که از ابتدا از ما حمایت می‌کردند اکنون توجه خود را به دولت افغانستان و طالبان معطوف کنند و خواستار این باشند که هر دو طرف با توجه به منافع مشترک مردم افغانستان پشت میز بنشینند، ما می‌توانیم به جلو حرکت کنیم. در واقع، ما می‌توانیم رشد کنیم. سپس جامعه جهانی می‌تواند به جای اینکه مجبور شود روند صلح را که نادرست و محکوم به شکست است مشاهده کند، به دست‌آوردهای خود در افغانستان افتخار کنند.
منبع: دی گلوب اند میل/ نویسنده: سیما سمر/ ترجمه: سید جمال اخگر