رییس‌جمهور غنی به بازماندگان 14 تن از شهدای قوای مسلح کشور کلید آپارتمان‌های رهایشی اهدا کرد. رییس‌جمهور، شهدای قوای مسلح کشور را مایۀ افتخار دانسته تاکید ورزید که قربانی این نیروها تنها به قریه و ولایت خلاصه نمی‌شود؛ بل آنان به‌خاطر آرامش مردم و مملکت خود جان‌های خود را فدا کردند تا فرزندان آیندۀ این خاک در رفاه و آرامش کامل زندگی کنند.»
رییس‌جمهور تاکید کرد:« به عنوان سرقوماندان اعلای قوای مسلح، تعهد من این است که به خانواده‌های شهدا توجه خاصی صورت گیرد و در برنامۀ خانه‌سازی سه‌سال آینده، خانواده‌های شهدای قوای دفاعی و امنیتی ما در اولویت قرار خواهند داشت.»
آقای رییس‌جمهور، توزیع 14 آپارتمان را آغاز برنامه‌یی خواند که قرار است پس از این برای خانواده‌های شهدا استمرار یابد.
رییس‌جمهور افزود: دستور داده‌ام که نیروهای امنیتی بیشتر تجهیز شوند و در این زمینه هیچ غفلتی پذیرفتنی نیست.
این در حالی است که از سال 2011 به بعد که انتقال مسوولیت‌های امنیتی به نیروهای مسلح کشور آغاز گردید، تلفات نیروهای ملی ما افزایش داشته است. برنامۀ انتقال مسوولیت‌های امنیتی که در سال 2014 تکمیل گردید، در ابتدا تحلیل‌های خوش‌بینانه‌یی صورت می‌گرفت، اما در طول دو سال 2015 و2016 معلوم شد که گراف تلفات نیروهای مسلح بالا رفته و همچنان ترک وظیفه سربازی نیز رو به افزایش بوده است.
از سوی دیگر، قرار بود نیروهای خارجی پس از سال 2014 در کنار نیروهای امنیتی افغانستان مسوولیت‌های مشورتی و آموزشی را به عهده گیرند و در صورت لزوم به درخواست نیروهای افغان در نبردها مداخله کنند، اما همین دو روز پیش، وزارت دفاع امریکا اعلام کرد که در بهار سال جدید حدود 300 نفر از سربازان امریکایی برای بار دوم در ولایت هلمند مستقر خواهند شد. همچنان روزهای گذشته حدود 200 سرباز ناتو که عمدتن ایتالیایی هستند در ولایت فراه مستقر شده‌اند.
فساد گسترده در نهادهای امنیتی، بی‌توجهی مسوولان و سیاست ناشفاف «دوست و دشمن» در سال‌های گذشته، موجب تضعیف مورال نیروهای مسلح در میدان‌های نبرد بوده است.
در خبرنامۀ ارگ همچنین آمده که برای 100 خانواده از بازماندگان شهدا پول نقد توزیع شده، ولی مشخص نشده که چه مقدار پول توزیع شده و کلید آپارتمان‌ها با چه معیاری برای 14 خانواده اهدا شده است.
عکسی از رییس‌جمهور نیز در صفحۀ ارگ نشر شده که دست مادر یک شهید اردوی ملی را می‌بوسد. هرچند این کار را می‌توان یک عمل نمایشی تلقی کرد، ولی واقعیت این است که بوسۀ یک رییس‌جمهور بر دست مادر یک شهید؛ بوسه بر دست یک ملت است. این کار، داغ هزاران مادر شهید دیگر را مرحم می‌گذارد و غرور را به جبهه‌های جنگ در برابر دشمنان جاری می‌سازد.
روی همرفته این اولین باری است که رییس‌جمهور کشور تلاش می‌کند به نیروهای امنیتی به‌خصوص خانواده‌های شهدای نیروهای مسلح کشور توجه جدی صورت گیرد. اینکه دولت افغانستان به عنوان بزرگ‌ترین دریافت‌کننده کمک‌های نقدی و غیر نقدی خارجی، محدودیت زیادی دارد شکی نیست، ولی ارج‌گذاری به قربانیان نیروهای امنیتی کشور خود سبب این می‌شود که سربازان وطن احساس سرخوردگی نکنند و مردم نیز خون فرزندان خود را بازیچۀ قدرت‌مندان تلقی ننمایند.
بی‌توجهی به سربازان در حال نبرد، عدم رسیدگی به مجروحان، نرسیدن غذا و نیازهای اساسی سربازان در اوقات جدی و سرانجام بی‌اعتنایی به شهدای جبهه‌های جنگ، باعث می‌شود احساسات وطن‌دوستی و مسوولیت‌های پاسداری سربازان ما سرخورده شود.
مورال جنگی برای یک سرباز مهم‌ترین اسلحه‌یی است که با هر دشمنی، سبب مقابله می‌شود، اما این مورال صرف داشتن تجهیزات کافی و قدرتمند نیست. سربازان باید به لحاظ روانی نیز مجهز و قدرتمند باشند.
توجه خالص رهبر؛ نه فوق‌العاده که در حد توان، یکی از عوامل مهم روحیه گرفتن سربازان ماست. آنان فکر می‌کنند که جنگ‌شان برحق است و هر آنچه در توان رهبر ماست از ما دریغ نمی‌شود. در عین حال برخورد رهبران، به‌خصوص سرقمندان اعلای قوای مسلح کشور با دشمنانی که در برابر مردم و سربازان میهن می‌جنگند نیز مایه و ملاک برخوردهای سربازان در میدان‌های جنگ است.
اسرای دهشت‌گری که سربازان امنیتی ما با خون همسنگران خود گرفتار می‌کنند و طبق اصول آن‌ها را به قمندانان خود تحویل می‌دهند و به ترتیب قمندانان به مرکز منتقل می‌کنند نیز باید مورد بازپرس جدی نظامی قرار گیرند. هر کس در حد جرم و جنایتی که علیه مردم ما مرتکب شده، باید جزا ببیند نه اینکه یک قاتل و تروریست و مخل امنیت ملی کشور، دوباره با رهایی به میدان جنگ علیه سربازان جان برکف ما حاضر شود.
تجربۀ تلخی را که امروز مردم می‌گذرانند، نتیجۀ همان حاتم‌بخشی‌هایی است که حامد کرزی از خون مردم و سربازان جنگی ما مایه گذاشت و هزاران قاتل و دهشت‌گر را از زندان‌های افغانستان «خاینانه» رها کرد.
در سال 2014 بیش از 4000 جنایت‌کار جنگی که در پی انتقال مسوولیت زندان بگرام از نیروهای امریکایی به افغانستان توسط حامد کرزی بلااستثنا رها شدند؛ گفتنی است که حالا اکثر قمندانان طالبان که در جبهات جنگ علیه مردم و نیروهای قوای مسلح ما می‌جنگند همان‌ها هستند.
با این وصف، لازم است رییس‌جمهورغنی با این کارش یک آغاز خوب را دنبال کند؛ یعنی برنامۀ توجه به خانواده‌های شهدا و تداوی زخمیان جنگ را با جدیت لازم ادامه دهد و برای بهبود وضعیت، تلاش‌ها و اصلاحات لازم را روی دست گیرد و درعین زمان با دشمنان ملت و سربازان نیروهای مسلح کشور نیز کرزی‌گونه رفتار نگردد.
سال آینده و سال‌های پیش روی، سال‌های دشواری برای نیروهای امنیتی ما خواهد بود. بنابراین ایجاب می‌کند که برای بهبود اوضاع، اصلاحات لازم روی دست گرفته شود و تصمیم‌های جدی برای مهار تروریزم اتخاذ گردد.
عادل پیکان
