نوید مختار، رییس آی‌اس‌آی پاکستان با نویدهای نو به کابل آمده است؟ اما آیا واقعا این نوید با اختیار برای دادن نوید هم مختار است؟ اگر مختار باشد چه نویدی می‌تواند به افغانستان بدهد؟
افغانستان و پاکستان مدت‌هاست در یک جنگ اعلام‌نشده رو در روی هم قرار دارند. هند دشمن طبیعی پاکستان، در این جنگ موش و گربه، رفیق افغانستان است. آن هم یکی از فاشیست‌ترین دولت‌های تاریخ هند، رفیق یک کشور جهادی است تا رقیب پرآزارش را بیازارد.
جای هیچ آشتی هم در این جنگ نیست تا زمانی که پول‌های هند از قندهار تا کابل خیلی‌ها را هر روز چرب‌تر و فربه‌تر می‌کند. همسایه‌های دیگر هم چندان پاک‌دامان نیستند.
همین چند روز پیش، دوشنبه دور از چشم دولت ما، مقام‌های شمال را به مهمانی پوتین فراخوانده بود، این از کم‌آزارترین همسایه ما. ازبکستان، با سفیر فارسی دانش، هر روز مهمانی‌های نیشه‌آلود می‌گیرد و کریمانه اسلام‌گراهای سرزمین ما را پوتین چرمی می‌پوشاند.
حکم صریح رییس‌جمهور برای منع ملاقات مقام‌های دولت با خارجی‌ها، حتا در خود ارگ هم خریدار ندارد. رییس‌جمهور، با آرزوهای بزرگ، پرده خانم هویشام را می‌خواهد پایان بکشد و آفتاب را به مهمانی مملکت بیاورد. خواندن کتاب آرزوهای بزرگ چارلز دیکنز، خیلی می‌تواند حقیقت قصه‌های افغانستان را برای ما آشکار کند.
نوید مختار، که تازه بر چوکی آی‌اس‌آی نشسته، حکایت آن یتیم‌زاده‌یی است که راز پرده خانم هویشام را می‌داند. راز تاریکی خانه و آفتاب‌گریزی او را، اما حکومت ما به او به هیچ وجه ایمان ندارد.
مواجب‌بگیران هند هم البته بدشان نمی‌آیند که این بدبینی را بیشتر کنند، مثل یتیم‌های منفعت‌بگیر خانه خانم هویشام. جنگ یک تجارت پرسود است هم برای پاکستان و هم برای گردنه‌گیران افغانستان.
جنگ تجارت تلخی است که برای ما یک دشمن فرضی به نام پاکستان ساخته است و حتی بدش نمی‌آید ایران را هم یک دشمن فرضی درجه دو بسازد. چون در نتیجه آن، زیباک سقوط می‌کند و چند نفر چندین میلیون درآمد کسب می‌کنند. قندز سقوط می‌کند و ده‌ها نفر میلیونر می‌شوند.
یک اداره امنیت ناکارا نمی‌تواند به این چیزها بپردازد؛ چون بیشتر از این چیزها در فکر رقابت‌های داخلی است. در فکر صفحه ساختن برای رقبای داخلی. نوید مختار با کدام اداره همتایش باید مذاکره کند، با اداره‌یی غرق در اشرافیت و ناکارآمدی؟ اداره‌یی که در آن به جای تخصص، سهمیه‌بندی قومی ارجحیت دارد. اداره‌یی که بین ده‌ها قومندان تقسیم شده و البته نوید مختار نمی‌تواند با همه این قومندان‌ها مذاکره کند.
نوید بیچاره، نویدهایش را برای رییس‌جمهور ما می‌آورد و هنوز نویدنیاورده، یک عده به او می‌تازند که نویدهایش جعلی است. اگر نوید مختار با افغانستان به توافق برسد، هند بزرگ، نومید می‌شود، مواجب‌بگیران هند نومید می‌شوند و سوراخ‌های روزی بسیاری بسته خواهد شد.
برای این، حکومت قبل از دعوت هر نوید مختاری باید، سوراخ‌های روزی خیلی‌ها را بسته کند و به هند یا هر دولت خارجی دیگری، هشدار دهد که حق ندارد شهروندانش را بخرد و با کمی قاطعیت بیشتر، چند تا از این مواجب‌بگیران روسیه، هند، ایران و غیره و ذالک را مجازات کند.
بی‌تردید با وجود یک حکومت قانونی، گرفتن پول از هر کشوری برای شهروندان، حکم خیانت ملی را دارد و با وجود خاینان ملی هیچ وقت راه صلح باز نمی‌شود؛ چه این که هزار نوید مختار با هزار نوید به افغانستان بیایند، نویدهای‌شان در راه، پژمرده خواهد شد.
آزادی بیان، به معنای افشای رازهای امنیتی نیست. مقام‌های سابقی که حالا میلیونرند و از راه فروختن رازهای امنیتی دکان ساخته‌اند، باید بندی شوند. قاتلان سربازان و مردم ما، پاکستان یا هیچ کشور دیگری نیست؛ بل دکاندارانی‌اند که از این خون‌ها کاسبی می‌کنند و باید پیش از هر مذاکره‌یی، دکان‌های این‌ها تخته شود.
نویسنده: متین بهادر
