منبع: واشنگتن‌پست/ نویسنده: مکس بوت
برگردان: فرید صالح
در شرایطی‌که ده‌ها هزار امریکایی در حال جان باختن از اثر پاندمی کرونا ویروس هستند، سخت است که نگاه‌های ما معطوف به یک حمله تروریستی در خارج از کشور باشد، اما آن‌چه در روز سه‌شنبه در کابل اتفاق افتاد، به اندازه‌‌یی فجیع بود که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.
سه فرد مسلح به یک زایش‌گاه یورش بردند و با نیروهای امنیتی درگیر یک تیراندازی طولانی شدند. گزارش‌ها حاکی از آن است که در این حمله ۲۴نفر به‌شمول خانم‌های که جدیدا صاحب فرزند شده بودند، کشته شدند.
بر اساس گزارش نیویارک تایمز، یک مقام امنیتی که از شفاخانه بیرون می‌آمد، تصاویری از ویرانی‌های داخل شفاخانه را به خبرنگاران نشان می‌داد، در حالی‌که مادران سعی داشتند خود را زیر یک تخت پنهان کنند، مورد شلیک گلوله قرار گرفته بودند.
به تلگرام راه مدنیت بپیوندید:
هم‌چنان تصاویر مذکور یک پرستار زن را درحالی‌که غرق در خون بود و به زمین افتاده بود، نشان می‌داد. یک زن دیگر که هنوز نوزاد خود را به آغوش گرفته بود نیز قربانی تیراندازی‌های روز سه‌شنبه شده بود. به گفته این مقام: «او مرده بود اما نوزادش هنوز زنده بود.»
چه نوع جانورانی به مادران و نوزادان تازه متولدشدۀ آن‌ها حمله می‌کنند؟ همان نوع جانورانی‌که به یک مراسم تشییع جنازه حمله کردند. این اتفاق نیز در روز سه‌شنبه در حدود صد مایلی شرق کابل رخ داد. یک مراسم تشییع جنازه برای یک مقام پولیس که به دلایل طبیعی در ولایت ننگرهار جان باخته بود، توسط یک بمب‌گذار انتحاری مورد حمله قرار گرفت که در این حمله حداقل ۲۴نفر جان‌های خود را از دست دادند. این تروریسم از گهواره تا به گور است. ادعای حمله تشییع جنازه توسط دولت اسلامی انجام شد، اما حمله به زایش‌گاه به حدی وحشیانه بود که هیچ‌کسی مسوولیت عمومی آن را برعهده نگرفته است.
هرکسی‌که این حملات را انجام داده باشد، معنای بزرگ‌تر آن واضح است: توافق صلح مخوف با طالبان که توسط دولت ترمپ در ۲۹فبروری اعلام شده بود، در حال فروپاشی است. کاخ سفید ادعا کرده بود که تعهدات مهم را که برای پایان دادن به درگیری‌ها در افغانستان لازم است، تضمین کرده است. اما شش هفته بعد هیچ نشانه‌‌یی از پایان درگیری وجود ندارد.
طالبان از حمله به کارمندان ایالات متحده پرهیز کرده‌اند، اما هم‌چنان به جنگ وحشیانه خود علیه مردم و دولت افغانستان ادامه داده‌اند. تضمین‌های شفاهی طالبان به تیم مذاکره‌کننده ایالات متحده به رهبری زالمی خلیل‌زاد، که قرار بود بر اساس آن ۸۰درصد خشونت‌ها در افغانستان کاهش پیدا کند، بی‌ارزش ثابت شده است.
اشرف غنی؛ رییس‌جمهور افغانستان به سربازانش که در یک موقعیت دفاع فعال قرار داشتند، دستور داد که به حالت تهاجمی قرار بگیرند. دولت او به درستی طالبان را مسوول ادامه خشونت‌ها می‌داند. حتی اگر طالبان همه حملات را انجام ندهند، به اندازه کافی برای جلوگیری از آن‌ها نیز کار نمی‌کنند. حمدالله‌محب مشاور امنیت ملی افغانستان، روز سه‌شنبه در توییت خود نوشت که دلیل دستیابی به صلح، پایان دادن به این نوع خشونت‌های بی‌معناست. این نه صلح است و نه آغاز آن.
با این حال، دولت ترمپ بر این باور است که طالبان یک شریک و مذاکره‌کنندۀ با حسن نیت خوب هستند. مایک پومپئو؛ وزیر امور خارجه ایالات متحده اظهار نمود که طالبان مسوولیت حمله سه‌شنبه را بر عهده نگرفتند و هر دو حمله فجیع را محکوم کرده‌اند. طالبان و دولت افغانستان باید برای محاکمۀ عاملان این حملات با هم همکاری کنند.
بلی، دولت و شورشیان باید با هم همکاری کنند، اما طالبان این کار را نخواهند کرد؛ زیرا آن‌ها مشتاق خفه‌کردن صدای صلح هستند نه دنبال تقویت آن. آن‌ها دولت کابل را یک رژیم غیرقانونی که توسط کافران غربی شکل گرفته است، تصور می‌کنند. طالبان هنوز دولت منتخب دموکراتیک در کابل را به رسمیت نمی‌شناسند و با آن وارد مذاکره نخواهند شد. ۱۰ روز برای آغاز مذاکرات بین‌الافغانی در مورد یک توافق سیاسی مهلتی بود که به‌دست آمده بود و دوباره از دست رفت.
بهانه طالبان برای عدم مذاکره این است که دولت مطابق توافق‌نامه نتوانسته ۵۰۰۰زندانی آن‌ها را آزاد کند. (دولت می‌گوید که هزار زندانی را آزاد کرده است در حالی‌که طالبان فقط ۱۷۱ نفر را آزاد کرده‌اند.) اما غنی هرگز قول چنین وعده‌هایی را نداده است. این وعده‌ها درحقیقت از طرف دولت ترمپ بود. او کاملا قابل درک است که نمی‌خواهد طالبان را با رهایی تعداد زیادی از سربازان‌شان بیشتر خطرناک کند، در حالی‌که جنگ هنوز هم جریان دارد.
این یک اشتباه احمقانه است که سعی در ایجاد یک سیاست خارجی برای دل‌خوشی رییس‌جمهوری داشته باشیم که یکی از مجریان برجسته تلویزیونی را که به دلایل طبیعی درگذشته بود، متهم به قتل یک دستیارش کرد، اما تضادها و ناسازگاری‌های سیاست خارجی ترمپ در افغانستان به شدت نمایان است.
چگونه یک رییس‌جمهور می‌تواند از توافق هسته‌‌یی که ایران با آن منعقد کرده بود، خارج شود و نقض توافق صلح توسط طالبان را نادیده بگیرد؟ چگونه ممکن است رییس‌جمهوری‌که در سال ۲۰۱۴ بارک اوباما را به دلیل آزادی پنج زندانی طالبان در بدل یک سرباز ارتش ایالات متحده محکوم کند، اکنون بخواهد که افغانستان ۵۰۰۰زندانی طالبان را در برابر تعهد میان خالی آزاد کند؟ چگونه رییس‌جمهوری‌که افتخار می‌کند تحت اداره او هرگز به دشمنان ایالات متحده بهانه‌‌یی نخواهد گذاشت و ما هرگز دست از شکست دادن تروریسم رادیکال اسلامی برنخواهیم داشت، اکنون به دستیارانش اجازه می دهد بهانه‌‌یی برای افراط‌گرایان اسلامی بیاورند؟ و از همه مهم‌تر، چگونه یک رییس‌جمهور که اوباما را به خاطر خروج از عراق و اجازه ظهور دولت اسلامی محکوم کرد، می‌خواهد خودش همان اشتباه را در افغانستان تکرار کند؟
ترمپ به درگیری‌ها در افغانستان نقطه پایان نمی‌بخشد. او می‌خواهد فقط پای ایالات متحده را از این درگیری‌ها بیرون بکشد. این زمینه پیروزی را برای تروریست‌های که دنبال کشتار مادران و نوزادان هستند، مساعد می‌کند.
