سرمقاله/ حکومت به عنوان مسوول چرا توان برقراری امنیت کابل را ندارد؟ چگونه می‌توان زنجیرۀ اتفاق‌ها و حوادث انتحاری و انفجاری را از بین برد یا دست‌کم کاهش داد؟ بار انسانی و اقتصادی ناامنی و حملات گروه‌های تروریستی بر کابل چقدر است و در نهایت چرا دروغ در نشر آمار قربانیان؟
این‌ها پرسش‌هایی معمول مردمی است که ناتوان در دریافت پاسخ از سوی مسوولان و در رنج ناشی از فجایع سنگین ناامنی‌ها، درمانده و کرخت شده‌اند، اما این پرسش‌ها جدی است. بهای دروغ چقدر است؟ نه صرف از این جهت که فجایع و ناامنی‌ها چقدر هزینه زندگی شهروندان را بالا میبرد، بل از این جهت که مسوولان امنیتی پس از هر حمله انتحاری یا انفجاری تلاش می‌کنند که میزان خسارات و تلفات انسانی ناشی از آن حادثه تروریستی را کم نشان دهند.
شاید مقام‌ها بگویند که حمله و حادثۀ کوچکی بوده، دشمن به هدف خود دست نیافته و با کم نشان دادن میزان کشته‌ها و زخمی‌ها بخواهد بار منفی آن را با روحیه بخشیدن به مردم، کم کند، اما غافل از آنکه مردم بسیار زودتر از اعلام رسمی حکومت، میزان خسارات مالی و تلفات جانی حملات طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی را گزارش می‌کنند، می‌دانند و احساس می‌نمایند.
صبح دیروز کابل با فرود چندین راکت و انفجار ماین مقناطیسی آغاز شد. پیش از آنکه خبرگزاری‌های رسمی دولت خبر و عکس محل شلیک راکت‌ها را گزارش کند، شبکه‌های اجتماعی توسط عکس و گزارش کاربران از این حوادث پر شده بود. طبیعی است که میزان خسارت و تلفات انسانی این چنین حوادث در ساعات اولیه مشخص نشود و کاربران هم نمی‌توانند آمار واقعی را گزارش کنند.
از این رو، انتظار از حکومت و نهادهای مسوول این است که آمار واقعی قربانیان حوادث جنگی، انتحاری و انفجاری گروه‌های تروریستی را همرسانی کنند و اضافه بر این، میزان خسارت‌های وارده چه در جریان حوادث و چه پیامدهای آن‌ها را سنجش و گزارش کنند. اساساً، این مسوولیت دولت است که اطلاعات تکمیلی خود را در مراحل بعدی به صورت شفاف نشر و اعلام کند.
برعکس بارها دیده شده که مسوولان امنیتی و همه نهادهای حکومتی سعی در پنهان‌کاری و کوچک‌شمردن فجایع تروریستی دارند تا شاید بار مسوولیت‌های خودشان را کم کنند و یا شاید کمتر انتقادها متوجه آن‌ها شود، ولی این نوع برخورد مسوولان به زیان جمهوری و به نفع طالبان تمام می‌شود. پیامد کوچک‌شمردن حوادث امنیتی و تلاش برای پنهان‌کردن ابعاد گسترده فجایع ناامنی سبب می‌شود که امکان اقدام متناسب با آنچه روی داده، سلب شود و یا در طرح پیش‌گیری ممکن است درک درستی برای مسوولان ایجاد نشود.
جای هیچ شکی نیست که پشت شلیک بی‌هدف راکت‌های دیروز طالبان است. این گروه تروریستی نیازی ندارد که مسوولیت این حملات پراکنده را بگیرد که برای آن‌ها یک وجب خاک را به ارمغان نمی‌آورد، ولی از رعب و وحشتی که از این حملات ایجاد می‌شود، تلاش می‌کنند بیشترین نفع را ببرند. در واقع طالبان سعی می‌کنند با راه‌اندازی حملات پراکنده در شهرها بدون قبول مسوولیت آن، دولت را ضعیف، ناتوان و عاجز در تامین امنیت و گرفتن مسوولیت برای خدمات‌رسانی نشان بدهد.
از این جهت است که جسارت طالبان در خلق حملات بیشتر، هزینه سرپوش گذاشتن مقام‌های حکومت بر روی فجایع طالبان است. این تاوان، بهای پنهان‌کاری و کم نشان دادن تعداد قربانیان حوادث انتحاری و انفجاری طالبان است.
بنابراین در چنین شرایطی نشر اطلاعات دقیق اعم از سنجش و نشر میزان خسارات، آمار جان‌باختگان، زخمیان و پیامدهای طولانی حملات طالبان بر زندگی روزمره مردم لازم و احساس می‌شود. یعنی با نشر اطلاعات دقیق می‌توان جنگ روانی طالبان را خنثا کرد. افزون بر این، فهرست‌سازی جنایت‌های گروه‌های تروریستس با جزئیات ریز و درشت دقیق توسط دولت و با همکاری نهادهای مدنی داخلی و سازمان‌های بین‌المللی برای پیگرد قراردادن تروریستان چه اکنون و چه فردای گفتگوهای صلح نیز لازم و ضروری است تا گفتمان صلح را با اجرای عدالت بتوان به سرانجام رساند و دایمی کرد.
باز هم تاکید مردم این است که سرپوش گذاشتن بر جنایت‌های گروه‌های تروریستی، نمی‌تواند سرپوشی برای کوتاهی در انجام مسوولیت مقام‌ها شود.
