بر اساس گزارش سیگار، مقامات حکومتی پیشین افغانستان، از جمله آقای کرزی و کریم خلیلی، دارایی‌های‌شان را اشتباه ثبت کرده‌اند. در این گزارش آمده است که کریم خلیلی جز یک خانه و چهار نمره زمین، هیچ چیزی دیگری ندارد. به همین ترتیب آقای کرزی نیز جز یک مقدار طلا و یک حساب نامشخص در بانک‌های آلمان، سرمایۀ دیگری ندارد.
حامد کرزی و کریم خلیلی، دو تن از مقاماتی بودند که حد اقل ده سال حکومت کردند، بیشترین فساد در همین دوره صورت گرفت و بزرگ‌ترین کمک‌ها و هنگفت‌ترین پول‌ها در دوران حکومت ایشان به کشور سرازیر شد، اما همه حیف و میل گردید. با این وجود، چطور این دو مقام حکومتی مدعی هستند که هیچ سرمایه ندارند!
سوالی که باید این مقامات پاسخ دهند این است که در سال‌های آغاز حکومت، آقای کرزی و برادران‌اش چه داشتند و برادر آقای خلیلی زمین‌های شهرک «امید سبز» و قصرهای مجلل را از کجا کرد؟ هزینۀ هنگفت شبکۀ تلویزیونی «نگاه» از کجا تامین می‌شود؟
بدون شک این مقامات خاک بر چشم مردم می‌زنند و ادعا می‌کنند که هیچ چیزی نصیب آنان در دوران حکومت‌شان نشده است. حکومت قبل، در صدر جدول حکومت‌های فاسد جهان قرار داشت. به‌رغم آن، هیچ مقام حکومتی حاضر نیست که دارایی‌های خود را درست ثبت کند؛ زیرا میلیاردها دالری که در بانک‌های جهانی خوابیده است و یا سرمایه‌های هنگفت دزدیده شده در گوشه و کنار جهان به چرخش است را فاش کنند، دراین صورت معلوم می‌شود که کسانی که هیچ چیزی نداشتند حالا صاحب همه چیز هستند.
پروسۀ ثبت دارایی‌ها بدون تحقیق یک مساله مضحک است. سوالی که آقای کرزی باید پاسخ دهد، میلیون‌ها دالری که گفته می‌شود به‌حیث دسترخوان پولی یا کمک‌های زیرمیزی به‌دست آورده کجاست؟
از سویی هم، فعال نگه داشتن یک حزب، هزینه می‌خواهد و این هزینه‌ها از کجا می‌شود؟ در صورتی که آقای خلیلی هیچ سرمایه ندارد! این سوال‌ها باید پاسخ داده شود و مردم افغانستان باید بدانند که پول‌های ملت به تاراج رفته‌اند. در حکومت قبلی یک رییس و آمر ساده، صاحب پول، خانه، موترها و تجارت در خارج و داخل می‌شد، اما مقامات دسته اول حکومت هیچ چیز ندارند در صورتی که فاسدترین حکومت را داشتند آیا باور کردنی است؟ بدون شک این را هیچ شهروندی باور نخواهد کرد. بخشی چشم‌گیر کابل از خانواده آقای خلیلی است و برادران آقای کرزی حالا از جمله تجاران بزرگ منطقه محسوب می‌شوند.
یک چیزی که حالا رواج شده، مقامات بلندپایه حکومتی پول‌ها و سرمایه‌های‌شان را به نام‌های مستعار و یا اعضای خانواده‌شان ثبت می‌کنند. اما در اصل، همه مال یک نفر است. این ترفند در حکومت سابق رواج یافت و براین اساس، میلیون‌ها و میلیاردها دالر خاموشانه حیف و میل شد. کسانی که هیچ چیزی نداشتند صاحب تجارت‌های بزرگ و پول‌های هنگفت شدند و حساب‌های پر از پول در بانک‌های سوییس، آلمان، امریکا و… ساخته شد.
با وجود این، حکومت باید از جامعۀ جهانی و بانک جهانی بخواهد تا حساب‌های مقامات حکومت قبلی را در بانک‌های جهانی ببینند. دارایی‌های داخلی‌شان را نیز ضبط کنند. از تجارت و کسب و کارشان بازرسی و سند بخواهد. تنها ثبت دارایی‌های مقامات حکومتی کافی نیست. این که مقامی حاضر به ثبت درست دارایی‌های خود باشد، مضحک است.
اسحاق نبی زاده
