سلیمان باختری
در دهم اکتوبر ۲۰۲۰، خبری درز کرد که ده کودک افغان از بدخشان توسط گروه‌های تروریستی به پاکستان برای آموزش مذهبی قاچاق شده‌اند. البته این یکی از صدها موردی می‌باشد که رسانه‌یی شده است.
روزانه صدها تبلیغیِ گروه‌های مختلف، در روستاها و مساجد سمت شمال می‌گردند و کودکان را اغوا، خریداری یا می‌ربایند؛ بعد از زیر چشم خود ما، از قریه‌ها، گروه گروه به کابل و بعد به پاکستان می‌برند.
این در حالی‌ست که مدت‌هاست مرزداری هر دو کشور بسیار سخت‌گیر شده؛ یک کیلو مواد مخدر را هم پیدا می‌کنند، اما کاروان مملو از ده‌ها کودک را پیدا نمی‌کنند. از شمال کشور تا مرز پاکستان هم صدها پوسته امنیتی است.
در هر ولایت شعبات مختلف فعال هستند یا شاید هم فعال نیستند؛ اگر نه باید ریشۀ این ماجرا از بیخ کنده می‌شد. اصلا آدم‌هایی به‌نام «تبلیغی» چطور می‌توانند آزادانه بیایند و کار خود را بکنند؟ چطور اطفال، بی‌خبر از این نهادها قاچاق می‌شوند و در مدارس مذهبی آنجا شستشوی مغزی داده می‌شوند؟
درباره همین مورد خاص به گزارش روزنامه داون پاکستان؛ مثلا: دادگاه عالی پیشاور بعد از افشای این خبر در یک اقدام توجیهی به پولیس دستور می‌دهد تا ۱۰کودک افغان را که به پاکستان قاچاق شده به والدین‌شان بازگردانده شوند: «دادگاه عالی پیشاور (PHC) روز جمعه به مقامات دستور داد تا ۱۰کودک افغان که به پاکستان قاچاق شده بودند را تحت حفاظت کنسولگری افغانستان قرار داده و اطمینان حاصل کنند که آن‌ها به والدین‌شان تحویل داده می‌شوند. قاضی همچنین به مقامات گفت که اطلاعات مربوط به کودکان را جمع‌آوری کرده و در دادگاه ارایه دهند.
این پرونده که توسط رییس دادگستری PHC وقار احمد شیث، مورد رسیدگی قرار گرفت، در مورد ۱۰کودکی بود که به گفته پولیس، به‌طور غیر قانونی به پاکستان آورده شده و در یک مدرسه مذهبی در شهر آکورا خطاک در نوشرا ثبت نام شده بودند.
دادگاه در حال رسیدگی به تقاضایی بود که توسط یک دارندۀ کارت پناه‌جوی افغان ارایه شد. وی گفته او این کودکان را که از خویشاوندان وی هستند به اردوگاه آکورا خطاک آورده است. به گفته متقاضی، یک مدرسه مذهبی اطفال را با خود برد و اجازه نداد او با کودکان دیدار کند.
پولیس به دادگاه گفت که کودکان به‌طور غیرقانونی به پاکستان آورده شده‌اند و هیچ سند معتبری ندارند. متقاضی نیز نتوانست توضیح دهد که چگونه اطفال را به پاکستان آورده است و پس از آن دادگاه به پولیس دستور داد تا وی را دستگیر و موضوع را به‌طور کامل بررسی کنند. هنگامی که از آن‌ها سوال شد: چرا آن‌ها را به پاکستان آورده‌اند؟ کودکان – که همه آن‌ها ۱۰ساله یا کمتر هستند- گفتند که آن‌ها برای دریافت آموزش‌های مذهبی در این کشور هستند. به قاضی گفته شد که کودکان نمی‌توانند پشتو یا اردو صحبت کنند و یک مترجم را به دادگاه آوردند. مترجم به دادگاه گفت که «به نظر می‌رسید اطفال شستشوی مغزی شده‌اند. آن‌ها به هر سوال با هم پاسخ می‌دهند.»
رییس عدالت شیث به پولیس گفت که در مورد چگونگی و دلیل آوردن کودکان به پاکستان تحقیق کنند. دادگاه همچنین به مقامات گفت که نمایندگان مدرسه مذهبی را بازداشت کرده و موضوع را بیشتر بررسی کنند.
رییس دادگاه همچنین به مقامات دستور داد تا بفهمند آیا تعداد بیشتری از کودکان افغان در مدارس مذهبی پاکستان ثبت نام کرده‌اند و آیا آن‌ها اسناد معتبری دارند یا نه؟ عبدالحمید جلیلی، یکی از مسوولان دفتر کنسولگری افغانستان که امروز در دادگاه بود، به داون نیوز گفت که این کودکان از ولایت بدخشان افغانستان آورده شده‌اند.»
این خبر به اندازه کافی تکان‌دهنده و هشدارآمیز است. اول اینکه کودکان چطور آماج پالیسی جدید جنگ‌افروزان و گروه‌های تروریستی قرار دارند. دوم، عدم آگاهی‌دهی صحیح درباره تعلیمات اسلامی به خانواده‌هاست و بالاخره تجارت انسان و قاچاق اطفال که بخشی از جرایم سازمان‌یافته شرم‌آور جنگ می‌باشد.
در بخش اول، دولت، رسانه‌ها و نهادهای مدنی و اجتماعی باید آگاهی بیشتر پیدا کنند و متوجه باشند شکل جنگ و پالیسی تخریب دوام‌دار افغانستان، مسالۀ قابل چشم‌پوشی نیست. استفاده از کودکان یعنی دوام جنگ برای ده‌ها سال دیگر. یعنی اینکه برنامه‌های درازمدتی برای قربانی‌کردن افغان‌ها و سیاست‌های پول‌ساز و مافیایی منطقه‌یی است. باید معلوم شود که چه سازمان‌هایی پشت این وقایع پنهان شده و چه برنامه‌هایی در سر دارند.
دستکی‌ها و افراد آن‌ها در داخل کشور باید شناسایی و بررسی شوند. گروه‌های دولتی هم‌دست این‌ها هم باید به‌عنوان خاینان ملی شناخته و محاکمه شوند. دوم، مسالۀ خانواده‌هاست. فقر اقتصادی و فقر دانش از آن‌ها، چوب سوخت بدبختی و جنگ ساخته است.
باید به این خانواده‌ها آموزش و هشدار داده شود. باید مشکلات آن‌ها بررسی و دربارۀ سوءاستفاده و نابودی کودکان‌شان باخبر شوند. همین‌طور نهادهایی برای دفاع از اطفال باید ساخته شوند که در این زمینه‌ها به‌طور خاص کار کنند.
تربیت و توسعه انسانی مهم‌تر و مقدم بر رشد اقتصادی است. در کنار توجه به ریشه‌کنی فقر از طریق بازسازی زیرساخت‌های اقتصادی، آموزش مبتنی بر روشنگری و به دور از افراطیت نیز باید مورد توجه جدی قرار بگیرد.
ساختمان و سرک بعد از انسان است. مهم‌ترین پروژه فعلا پروژۀ دفاع از کرامت انسانی و اطفال افغانستان است.
و بالاخره باید در گفتگوهای صلح این نکته‌ها گفته شود. دولت دربارۀ پالیسی تازۀ طالبان و زشتی کار آن‌ها اطلاع‌رسانی کند. برنامه‌سازان مطبوعاتی ریاست‌جمهوری از حالت گنگی و بی‌زبانی برآیند. طالبان اگر فرزندان این خاک‌اند چطور می‌توانند اطفال ده‌ساله را به قتلگاه ببرند؟!
طالبان دوست مردم افغانستان نیستند و چیزی به‌نام دوستی و انسانیت در قاموس‌شان وجود ندارد.
