واشنگتن اگزمینر/ میشل روبین/ شریفه عرفانی
جاناتان هافمن، سخنگوی پنتاگون روز سه‌شنبه اعلام کرد که ایالات متحده به تعهدات خود در توافق‌نامه ۲۹جنوری با طالبان مبنی بر خروج نیروهایش از افغانستان پایبند است.
وی گفت: «همان‌طور که در این توافق‌نامه پیش‌بینی شده، ایالات متحده موافقت خود را با کاهش نیروهایش از افغانستان به ۸،۶۰۰ تن و عقب‌نشینی از پنج پایگاه اعلام کرده است؛ ما این تعهد را عملی کرده‌ایم و قابلیت‌ها و اختیارات لازم برای پشتیبانی از خود، متحدان و شرکای خود و منافع ملی ایالات متحده را حفظ می‌کنیم.»
شاید وزارت دفاع نیروهایش را عقب کشیده باشد؛ اما وقتی هافمن می‌گوید ایالات متحده به تعهد خود پایبند بوده و از متحدانش حمایت می‌کند، صراحت و صداقتی در سخن‌اش دیده نمی‌شود.
گزارشی که همزمان با اظهارات هافمن منتشر شد نشان می‌دهد که طالبان در شش‌ماه گذشته به‌طور متوسط هر روز ۱۶غیرنظامی افغان را کشته‌اند؛ این یعنی کشته‌شدن تقریبا ۲هزار غیرنظامی افغان به‌دست طالبان. آن‌ها صدها سرباز و نیروهای امنیتی افغان را نیز کشته‌اند.
شکی نیست که امریکا باید افغانستان را شریک اصلی در ماموریت‌هایش به‌حساب آورد. بسیاری از اعضای ناتو در اصل، کارمندان دفتری یونیفرم‌پوش را به افغانستان اعزام می‌کنند؛ درحالی‌که ارتش افغانستان همیشه در خط مقدم بوده است.
انتخابات چندگانه، به دولت افغانستان و نهادهای آن مشروعیت بخشید. رهبران این کشور در هر رده‌یی، در افغانستان سکونت دارند؛ ولی برعکس «طالبان» انتخاب هیچ‌کس نیست؛ گروهی که رهبران آن در خارج از افغانستان زندگی می‌کنند. این معنایش رفع انتقاد از دولت افغانستان نیست؛ بل منظور این است که در قربانی بودن آن نباید تردید داشت.
هافمن همچنین می‌گوید که «حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان برمبنای قابلیت‌ها استوار است نه تعداد» به نظرم ادعای بیش از حد می‌کند. پروسه صلحی که زلمی خلیل‌زاد، نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان پیش میبرد، گویا چیزی نیست جز دریچه‌یی برای اعلان تصمیم از پیش تعیین‌شده کاخ سفید؛ یعنی خروج از افغانستان بدون توجه به وضعیت موجود در منطقه. این تصمیم به‌نوبه‌خود در اصل بیشتر بر مبنای عقیده رییس‌جمهور ترمپ گرفته شده. او معتقد است که ایالات متحده سالانه ۳۰میلیارد دالر در افغانستان هزینه می‌کند، آن‌هم زمانی که می‌تواند از این پول برای مقابله با چین استفاده کند.
مناقشه افغانستان، طولانی‌ترین جنگ امریکا و چیزی شبیه باتلاق است؛ زیرا دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان، هیچ‌کدام نه اراده مقابله با حامیان خارجی طالبان را دارند و نه تصمیم و تدابیر نظامی لازم برای رویارویی با این گروه را اتخاذ می‌کنند.
ترمپ احتمالا می‌خواهد پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری در ماه نوامبر نیروها را خارج کند تا بتواند بگوید «او» موفق به پایان دادن به «جنگی همیشگی» شده است!
اگر دلیل عقب‌نشینی این باشد، پنتاگون باید صادقانه آن را اعلام کند؛ اما اقدامات امریکا در افغانستان – و اظهارات نامعقولی که اگر بشود آن را دیپلماتیک به‌حساب آورد، مانند اظهارات هافمن- با خدشه‌دار کردن اعتبار ما، سرانجام منجر به سقوط جایگاه دیپلماتیک امریکا خواهد شد؛ هرچند همین حالا هم به‌نظر می‌رسد در شرف سقوط آزادیم.
پی‌نوشت:
مایکل روبین، مشارکت‌کننده در وبلاگ محرمانه بلت‌وی «واشنگتن اگزمینر» و پژوهشگر مقیم در انستیتوی کارآفرینی امریکایی و یکی از مقام‌های پیشین پنتاگون است.
