معلمان از وعده‌های پوچ شکایت دارند

دوصد گفته چون نیم کردار نیست!

وزارت معارف و شماری از نهادهای آموزشی همه‌ساله با فرارسیدن روز معلم محفل‌های بزرگ برای معلمان می‌گیرند و وعده‌های زیادی به آنان می‌دهند، اما آموزگاران می‌گویند که اکثر وعده‌های حکومت عملی نشده و روی کاغذ باقی مانده است.

راه مدنیت: وسیمه نام مستعار آموزگاری است که به دلیل مصونیت شغلی نمی‌خواهد نامی از او در گزارش نوشته شود. او که در یکی از مکاتب شهر کابل حدود ده سال است تدریس می‌کند، می‌گوید: همه‌ساله وزارت معارف برنامه‌های متنوع و مجللی را در روز معلم برای معلمان می‌گیرد و وعده‌های رنگینی به معلمان داده می‌شود، اما این وعده‌ها اندکی بعد، رنگ می‌بازند.

خانم وسیمه افزود، کاش در مراسم امسال، سرپرست وزارت معارف از وعده‌های عملی‌شده برای معلمان سخن می‌زد.

او علاوه کرد، آموزگاران به‌عنوان نیروی انسان‌ساز جامعه، کم‌ترین معاش و امتیاز را نسبت به کارمندان دولت دارند؛ معاش و امتیازاتی که کفاف زندگی آنان را نمی‌کند.

این آموزگار هزینه‌های زندگی خود را مثال زد و گفت من چطور می‌توانم با پرداخت ده هزار اجاره خانه و معاش هشت هزار، با فکر آرام به تدریس بپردازم.

او از وزارت معارف خواست که به مشکلات معلمان توجه کنند و گفت که اگر حکومت می‌خواهد یک جامعه پویا داشته باشد، باید معلمان مورد توجه قرار گیرد.

یکی دیگر از معلمان شهر کابل با اتکا به یک ضرب المثل معروف، گفت که اگر حکومت نیت صد ساله دارد باید انسان تربیت کند؛ تربیت انسان بدون ممکن نیست.

او علاوه کرد، اگر حکومت به نیازهای ابتدایی و معیشتی معلمان توجه نکند، سیاست انسان‌سازی عقیم خواهد شد و جامعه به سمت قهقرا خواهد رفت.

این آموزگار گفت که به جای گرامی‌داشت روز معلم، به روزگار معلم کمی توجه و معاش و امتیاز کافی به آن‌ها داده شود تا انگیزۀ لازم به شغل معلمی در سطح نخبگان و تدریس معیاری برای شاگردان فراهم شود.

محمد رضا راشدی، آموزگار در مکتب خصوصی معرفت گفت، باید دست معلمان را که شغل انبیا را انجام می‌دهند، بوسید و تمام گنج‌های دوران را به پایشان ریخت چون که راه آدمیت و سعادت را که یگانه هدف بشریت است به انسان نشان می‌دهند.

آقای راشدی افزود، از این قدیس زمینی در سراسر عالم تجلیل به عمل می‌آورند، کشورهایی که اکنون در جایگاه مناسبی قرار دارند، معلم را انسان درجه‌یک دانسته و امور مالی آن‌ها را به نحو احسن تامین می‌کنند، اما در کشور ما، کسی به شغل مقدس معلمی اهمیتی نداده و ناچیزش می‌شمارند.

او علاوه کرد، معلمان این مرز و بوم با سختی و مشقت این روزگار دست و پنجه نام می‌کنند و حتی گاهی به نان شب خود محتاج‌اند. مسوولان تنها روزی را که به نام معلم نام‌گذاری شده را از روی جبر زمانه با یک تقدیرنامه تجلیل می‌کنند و فردایش همان آش است و همان کاسه.

آقای راشدی تاکید کرد که تنها راه این کشور برای بیرون آمدن از این منجلاب، ارج نهادن به مقام والا و مقدس معلم است.

سال گذشته میرویس بلخی سرپرست پیشین وزارت معارف در روز معلم گفته بود، برای بهبود وضعیت زندگی معلمان، معاش آنان را افزایش می‌دهد. او همچنان گفته بود با همکاری وزارت شهرسازی و مسکن برای معلمان خانه ساخته و به صورت قسطی میان معلمان توزیع می‌شود.

اکنون با گذشت یک سال از این وعده‌ها، آموزگارانی که روزنامۀ راه‌مدنیت با آنان گفتگو کرده، می‌گویند هیچ کدام از وعده‌های وزارت معارف عملی نشده است.

احمد نام مستعار معلمی است که می‌گوید، سال گذشته نمایندگان وزارت معارف در مکتب‌شان وعدۀ توزیع زمین داده بود، فورم‌هایی پر شد اما از زمین خبری نشد.

یکی دیگر از معلمان نیز می‌گوید، نزدیک به سه سال است برای گرفتن زمین به وزارت معارف می‌رود، اما تاکنون نتوانسته به حقش برسد.

روزنامۀ راه مدنیت خواست نظر مسوولان وزارت معارف را در این قسمت بگیرد، اما باوجود تماس‌ فراوان، نوریه نزهت؛ سخنگوی وزارت حاضر به پاسخگویی نشد.

شمار زیادی از معلمان شهر کابل و دیگر نقاط مختلف کشور نیز در صفحۀ فیس‌بوک وزارت معارف پیام گذاشته و یا نظر داده‌اند، اما مسوولان این وزارت به هیچ کدام پاسخی نداده است.

ویسنا سیدی نوشته است برای معلم محفل نگیرید. متوجه معاش معلم، متوجه کرایه موتر و مصارفی باشید که بالای معلم از سوی مکاتب تحمیل می‌شود.

خانم سیدی نوشته به ارزش معنوی معلم توجه داشته باشید، او نخستین مشعل‌دار علم و معرفت است و حمایت از معلم به معنی حمایت از یک نسل دانشمند و تحصیل‌کرده است.