راه مدنیت: دیدبان حقوق بشر اعلام کرده است به‌رغم عفو عمومی اعلام‌شده از سوی امارت اسلامی طالبان، نیروهای وابسته به این گروه، دست‌کم ۱۰۰ تن از اعضای نیروهای امنیتی و ریاست امنیتی ملی دولت سابق را در چهار ولایت «اعدام صحرایی کرده یا ناپدید ساخته‌اند.»
سازمان دیدبان حقوق بشر در گزارشی اعلام کرده که کشته‌شدن یا ناپدیدشدن اجباری دست‌کم ۴۷عضو نیروهای امنیتی سابق افغانستان در فاصله زمانی ۱۵ اگست تا ۳۱ اکتوبر۲۰۲۱ توسط این سازمان مستندسازی شده است.
به گزارش راه مدنیت به نقل از بی‌بی‌سی، سازمان دیده‌بان حقوق بشر گفته که بر اساس اطلاعات موثقی که به دست آورده، بیش از ۱۰۰مورد قتل در غزنی، هلمند، قندهار و قندوز رخ داده است.
معاون بخش آسیایی این سازمان می‌گوید: «عفو عمومی که رهبری طالبان وعده آن را داده، مانع آن نشده که فرماندهان محلی این گروه اعضای سابق نیروهای امنیتی افغانستان اعدام صحرایی یا ناپدید نکنند.»
در این گزارش پاتریشیا گوسمن گفته که رهبری «طالبان مسوولیت دارد جلوی کشتارهای بیشتر را بگیرد، با افرادی که در این قتل‌ها دست دارند محاسبه کرده و به خانواده‌های قربانیان غرامت بپردازد.»
سازمان دیدبان حقوق بشر افزوده که رهبری طالبان از نیروهای تسلیم‌شدهٔ دولت سابق خواسته تا برای دریافت نامه‌ای که امنیت آنها را تضمین کند، ثبت نام کنند.
در گزارش علاوه شده است که «نیروهای طالبان در ظرف چند روز پس از ثبت‌نام این افراد، به بازداشت و اعدام صحرایی یا ناپدید شدن اجباری آنها اقدام کرده‌اند؛ و گذاشته‌اند تا نزدیکان و اقوام‌شان اجساد آنها را پیدا کنند.»
امارت اسلامی طالبان هنوز به این گزارش واکنش نشان نداده‌اند.
این در حالیست که روز شنبه، ۲۷ نوامبر، ملا محمدحسن آخوند، سرپرست ریاست‌الوزرای طالبان در نخستین سخنرانی صوتی‌اش در اشاره به ادعاها درباره اذیت ماموران دولت سابق توسط افراد طالبان گفت که به‌هیچ یک از ماموران دولت سابق آسیبی نرسیده و هنوز در ادارات دولتی کار می‌کنند.
او تاکید کرد که دستور داده‌ام همه افرادی که دیگران را اذیت می‌کنند، اگر بلندپایه هم باشند، خلع سلاح شوند و در مورد آنها به طور مستقیم به من گزارش داده شود.
با این حال، او همزمان گفت اگر فردی از نظام سابق لت‌و‌کوب، یا زندانی شده و یا کشته شده باشد، «از عفو استفاده نکرده و دوباره به جنایت و خباثت خود برگشته؛ چنین افرادی نمی‌توانند تا قیامت محفوظ باشند، به جزای اعمال‌شان می‌رسند.»
سهیل غوری
