مدت‌ها بود که دولت افغانستان می‌دانست باید راه آهن آقینه به ترکمنستان افتتاح شود و در آقینه، امکانات عادی پذیرایی از دو رییس‌جمهور ما و ترکمنستان و هیات همراه‌شان فراهم گردد.
برای این، ایجاد یک مرکز پذیرایی جدی و مسلکی در آن از مدت‌ها قبل در داوطلبی‌های دولتی منظور بود. اما چطور این پروژۀ حیاتی این همه طول کشید؟ چطور این پروژه از ادارۀ ملی تدارکات نگذشت چطور به‌رغم انتقادات شدید ادارۀ تدارکات و بیست مورد ایراد فنی، این پروژه اجرا شد؟
این پروژه که هر بار مثل خیلی از پروژه‌های کلان ملی دیگر، به داوطلبی دوباره و دوباره مانده می‌شد، بالاخره دو هفته مانده به روز برنامه، به واسطۀ شاکر کارگر به یکی از دوستان او داده شد.
در حقیقت این پروژه به شاکر کارگر، نمایندۀ رییس‌جمهور در امور کشورهای قفقاز و ساکن کوچۀ صدارت سپرده شد.
شاکر کارگر، از چهره‌های مرموز و ثروتمند دوره‌های اخیر افغانستان است. اوزبیکی کاکه و مهمان‌باز که چند سال قبل وقتی برای وزیر شدن به پارلمان رفت با استقبال تمامی نماینده‌های ولسی جرگه رای آورد.
در حکومت جدید او به عنوان مشاور رییس‌جمهور و نماینده فوق‌العاده او در امور کشورهای قفقاز یا کشورهای روسی‌زبان انتخاب شد. راز این انتخاب همچنان پوشیده است. مگر کشورهای روسی‌زبان نماینده ویژه‌یی می‌طلبد؟
او سال قبل مشاور امنیت ملی و رییس‌جمهور را به آذربایجان کشاند. رابطه روس‌ها را با افغانستان زنده کرد که نتیجۀ جدی این، اعلام حمایت روس‌ها از طالبان و پرداخت پول به جنرال دوستم بود.
این چندمین پروژه‌یی است که شاکر کارگر از دولت نو می‌گیرد. بی این که شرکت ساختمانی و یا تجربه‌یی در این کار داشته باشد. پروژه‌یی که حداکثر خرج آن یک‌ونیم میلیون دالر برآورد می‌شده و ادارۀ تدارکات ملی هم آن را ذکر کرده، حالا با هزینۀ هشت میلیون دالر نقد به آقای کارگر یا روی کاغذ به واسطۀ او پرداخت شده است.
مبارک و نوش شاکر کارگر باد، اما خط آهن آقینه برکات بسیاری با خود خواهد داشت که حداقل آن ارزان شدن قیمت تیل و گاز خواهد بود.
محمد رحیمی
