در تظاهرات روز جمعه ۱۲ جوزا در کابل، علاوه بر شلیک بر مظاهره‌چیان و بی‌حرمتی در حق راه‌پیمایان از سوی نیروی گارنیزیون کابل، از موترهای آب‌پاش ضد حریق یا اطفاییه نیز کار گرفته شد و تقریبا بالای تمام کسانی که در مظاهره حضور داشتند، این موترها آب پاشیدند.
در فرهنگ ما که خود را مسلمان می‌دانیم، فاضلاب «نجس» است. این حکم را همه می‌دانند. اصلا ریختن فاضلاب بر بدن آدم‌ها در همۀ فرهنگ‌ها بی‌حرمتی به کرامت انسانی است و هیچ توجیهی را برنمی‌تابد.
اما متاسفانه در جریان سرکوب تظاهرات روز جمعه، موترهای آب‌پاش هزاران لیتر آب فاضلاب را روی مظاهرکنندگان روزه‌دار پاشیدند.
احمد سعیدی از فعالان سیاسی و مدنی کشور که خود اعتراف می‌کند رهبری این مظاهره را به‌عهده داشت، در حضور شاه‌حسین مرتضوی؛ سخنگوی ریاست جمهوری در تلویزیون آریانا گفت که موترهای آب‌پاش بر روی تظاهرات‌کنندگان آبی را پاشیدند که بعدتر فهیمده شده همه فاضلاب بوده است.
آقای مرتضوی هم هیچ پاسخی در قبال این ادعای آقای سعیدی نداشت. سکوت مرتضوی می‌رساند که حرف آقای سعیدی درست بوده و نه یک ادعای محض.
استفاده از آب‌پاش‌ها، گازهای اشک‌آور، گلوله‌های پلاستیکی، دیوارهای انسانی پولیس و استفاده از دنده‌های برقی تا کنون در تمام مظاهرات دنیا دیده شده و وسایل رایج برای مهار جریان راه‌یپمایی‌هایی است که از کنترول بیرون می‌شوند و خطرهای ناامنی را در پی دارند.
اما در هیچ جای دنیا انسانیت تا این حد به تحقیر و توهین کشیده نشده است که علیه گروه مظاهره‌کننده روزه به‌دهان از موترهای آب‌پاش مملو از فاضلاب استفاده گردد.
پامال کرامت انسانی در افغانستان برای ماها که در همین جغرافیا زندگی می‌کنیم یک امر عادی شده است و همه عادت کرده‌ایم، بدون اینکه متوجه باشیم همه روزه با ده‌ها مورد نقض کرامت انسانی از تحقیر و توهین تا مرگ و کشتار روبه‌رو می‌شویم.
با استناد به سخنان احمد سعیدی، اما انداختن فاضلاب بر روی مظاهره‌کنندگان در افغانستان هم یک پدیدۀ نو بود که حکومت وحدت ملی به رهبری «متفکر جهان» بعد از مسدود کردن کانتینرهای متصل به برق، این بار، ریختن فاضلاب بر روی راه‌پیمایان را کشف کرد.
چیزی حدود دوسال قبل در ادامۀ راه‌پیمایی جنبش تبسم، تمام راه‌های منتهی به مرکز شهر توسط تیوریسن‌های ارگ با کانتینرهایی مسدود ساخته شدند که به گفتۀ برخی از مظاهره‌کنندگان، بعضی کانتینرها به برق وصل شده بودند و هرکسی به آن دست می‌زد او را برق می‌گرفت.
اما حالا در کشف جدید حکومت وحدت ملی، سروکله موترهای آب‌پاش مملو از فاضلاب پیدا شد.
اصلا یادمان نمی‌آید که چنین عکس‌العمل زشت در برابر حرکت‌های مدنی در تاریخ سیاسی جهان به ثبت رسیده باشد که در دو و نیم سال اخیر در تاریخ سیاسی افغانستان ثبت گردیدند.
با این وصف، حکومت وحدت ملی به رهبری آقای غنی، وقاحت، قباحت و نقض کرامت انسانی را به اوج‌اش رسانیده از این حکومت نباید توقع حکومت‌داری، تامین امنیت و سیاست انسانی داشته باشیم.
بهتر است مردم راه دیگری به‌جز ادامۀ این حکومت بسنجند و خود را از شر حکومتی نجات دهند که در تحقیر و توهین مردم هیچ مرز و حدی ندارد.
البته وقتی راه‌های دیگر می‌گوییم، راه‌های مسالمت‌آمیزی است که به هیچ وجه نباید به بحران ختم گردد؛ زیرا بحران سیاسی به نفع هیچ کسی نیست.
سید امین بهراد؛ روزنامه‌نگار
