راه مدنیت: نزدیک به سی رسانه دیداری و نوشتاری امروز سه‌شنبه (۱۵ دلو) با برگزاری کنفرانسی خبری و با انتشار نامه‌یی سرگشاده اعتراض خود را در پیوند به محدودیت شدید دسترسی به اطلاعات توسط حکومت، ابراز کردند.
نویسندگان، خبرنگاران و مدیران شماری از رسانه‌های چاپی، تصویری و شنیداری می‌گویند: شماری از نهادهای حکومتی محدودیت شدیدی برای دسترسی به اطلاعات وضع کرده‌اند.
در این نامه گفته شده است که افغانستان در سال‌های اخیر عقبگرد داشته و این رسانه‌ها از بدتر شدن وضعیت دسترسی به اطلاعات نگران هستند. براساس قانون، حکومت نباید از دادن اطلاعات به خبرنگاران برای تهیه گزارش خودداری کند.
در نامه روزنامه‌نگاران افغانستان آمده است: با وجود این‌که افغانستان یکی از مرگ‌بارترین کشورها برای خبرنگاران در جهان است، رسانه‌های افغانستان آزادترین رسانه‌ها در منطقه هستند؛ اما چالش‌های فراروی دسترسی به اطلاعات، این دست‌آوردها را با خطر مواجه کرده است.
این رسانه‌ها در نامه خود، برخی نهادهای دولتی مانند ستره‌محکمه، لوی‌سارنوالی، امنیت ملی، اداره تدارکات ملی، دفتر رییس‌جمهور، وزارت خارجه، وزارت مالیه، بانک مرکزی، وزارت داخله و وزارت صحت عامه را از بسته‌ترین نهادهای دولتی خوانده‌اند.
این رسانه‌ها از دولت افغانستان، جامعه جهانی و نهادهای حامی رسانه‌ها خواسته‌اند تا گام‌های جدی را در راستای تحقق حق دسترسی به اطلاعات بردارند. آنان می‌گویند: اگر وضعیت به همین منوال ادامه یابد بدون‌شک افغانستان در آزادی مطبوعات عقبگرد خواهد کرد.
آزادی بیان در کشور فرازوفرودهای زیاد و مسیر پرپیچ‌وخمی داشته است. در گذشته خبرنگاران افغانستان در خط مقدم صفوف مبارزات سیاسی بودند و در اصلاحات سیاسی و فرهنگی نقش بارزی داشتند؛ اما وضعیت در این ماه‌های آخر نشان می‌دهد که وضعیت آزادی بیان عقبگرد داشته است.
براساس گزارش‌های نهادهای حمایت‌کننده رسانه‌ها در افغانستان، دولت افغانستان مسوول تقریبا نیمی از موارد خشونت علیه خبرنگاران است؛ آماری که نسبت به پارسال ۳۵درصد افزایش یافته است. از سوی دیگر افغانستان خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران به شمار می‌رود.
به نام و یاد خدا و با عرض سلام و ادب محضر خوانندگان روزنامه وزین راه مدنیت.
متاسفانه حکومت از جمهوریت به طرف سلطنت و از دموکراسی به طرف دیکتاتوری در حرکت است. سازمان های که در متن بالا معرفی شده بیشتر از همه سازمان های دولتی محور فساد و شرارت در کشور اند. و حکومت که سر تا پا در فساد غرق است برای گفتن گپی نو و ثمربخش نه دارد. فقط تکرار مکررات است و ماست مالی کم کاری و قانون شکنی و خبط و خیانت.
مردم می دانند که فرمانروایان کشور چه می کنند و چه می گویند. بی سبب نیست که دیوار بی اعتمادی بین حکومت و مردم روز به روز بالا و بالاتر می رود و مردم دیگر به چرندیات حکومتی ها باور نه دارند. طور مثال در صد خیلی کم از مردم رسانه های دولتی را می خوانند و یا می بینند. چون می دانند که جز دروغ چیزی نیست. و حکومت می داند که بدون این قید و بند ها دیگر عمرش به پایان رسیده است. اگر سایه های سهمگین ب-۵۲ و آپاچی نباشد شاید اوضاع به سرعت دیگرگون شود. عاقبت به خیر.