محمداشرف غنی؛ رییس‌جمهوری در سفرش به شرق افغانستان، در صحبتی در قول اردوی 203 تندر بار دیگر بر طبل صلح‌خواهی با مخالفان مسلح دولت کوبید و از این گروه‌ها خواست تا جنگ را رها کنند و به پروسۀ صلح افغانستان وصل شوند. او تاکید کرد که مخالفان هیچ‌گاه از راه جنگ «برنده» شده نمی‌توانند و باید از «راه صلح» با جانب حکومت افغانستان وارد گفت‌وگو شوند.
این بار نخست نیست که رهبری حکومت وحدت ملی به تکرار مخالفان دولت افغانستان را به صلح فرا می‌خواند و شورای عالی صلح نیز با دم و دستگاه کلان در این راه وقت و پول هزینه می‌کند و جامعۀ جهانی نیز ظاهرا طرفدار صلح است تا جنگ و بارها به آدرس مخالفان و گروه‌های تروریستی فراخوان صلح داده است.
با این وجود اما دیده می‌شود که جنگ و صلح در افغانستان تبدیل به یک پازل و بازی پیچیده شده و گروه‌های تروریستی مصروف کشتار مردم افغانستان‌اند و در حال نبرد با نیروهای امنیتی کشور. گروه‌های مخالف باری موضع صلح‌خواهی با دولت افغانستان نداشته‌اند، آنگونه که دولت افغانستان داشته است. آنان باری به فراخوان‌های ملی و بین‌المللی در امر پیوستن به پروسه صلح وقعی نگذاشته‌اند و به «ماموریت کشتار» ادامه داده‌اند.
بدیهی است که منطق «صلح‌خواهی» در مقایسه با منش «جنگ‌طلبی و ستیزه‌جویی» انسانی و پسندیده است، اما مادامی‌که جانب مخالف حکومت پروسه صلح افغانستان را مضحکه‌یی بیش نداند و با عمل‌کرد خود نشان دهد که سر سازگاری با دولت ندارد و به ستیزه‌جویی و کشتار مردم ادامه بدهد، آیا باز هم این منطق انسانی‌تر و پسندیده‌تر خواهد بود که دولت افغانستان به شکل یک‌سویه بر طبل صلح‌خواهی بکوبد و با این حساب موضع سست‌تر و ضعیف‌تری نسبت به مخالفان داشته باشد.
به‌نظر وقت آن فرا رسیده که نادیده‌انگاری تعمدانه مخالفان حکومت به پیام صلح‌طلبانه حکومت با تجدید نظر جانب دولت همراه شود. این‌که رییس‌جهموری می‌گوید که مخالفان از راه جنگ برنده شده نمی‌توانند، با سرکوب گروه‌های تروریستی در عمل نشان داده شود که این حرف حقیقت دارد.
نیروهای بین‌المللی بدون اتمام دورۀ ماموریت جنگ در افغانستان، نیروهای امنیتی کشور را در جریان جنگ به حال خودشان رها کردند و رفتند و نیروهای امنیتی هم آنگونه که بایسته است در سرکوب قاطعانه گروه‌های تروریستی اقدام عمل را در دست نداشته‌اند. با این وضع مردم افغانستان نظاره‌گر ادامه جنگ در کشوراند و از ادامۀ کشتار غیرنظامیان توسط گروه‌های خشن تروریستی به ستوه آمده‌اند.
مردم انتظار دارند موضع صلح‌خواهانۀ رهبری حکومت، در حالی‌که از سوی گروه‌های مخالف جدی گرفته نمی‌شود، با سرکوب قاطعانه این گروه‌ها، این پیام باید به آنان فرستاده شود که از «راه جنگ» برنده بازی شده نمی‌توانند و باید «راه صلح» را برگزینند.
در غیر آن‌صورت، این مردم افغانستان است که هر روز قربانی خشونت‌ورزی‌های بی‌رحمانه گروه‌های تروریستی می‌شوند و از سویی نیز نسبت به موضع متزلزل حکومت در امر مهار جنگ و سرکوب دشمن سست‌باور می‌شوند.
ادامه تماشای بازی «موش و گربه» در هیأت جنگ در افغانستان، به‌هیچ وجه قابل تحمل نیست و می‌باید دولت قبل از فرا رسیدن زمستان که نیروهای تروریستی در لاک‌های خود فرو بروند و برای تجدید قوا در بهار سال آینده آماده نبرد سنگین‌تر شوند، به شکل جدی سرکوب گردند و آنان مجبور شوند تا از جنگ دست بردارند. ورنه این بازی را پایانی نخواهد بود و با گذشت زمان، شمار قربانیان جنگ بیشتر و موضع صلح‌خواهی یک‌جانبه حکومت نیز رفته‌رفته بی‌مزه خواهد شد.
