در جایی مطالبی خوانده بودم با این مضمون که، اگر بدون داشتن پا در مسابقه دوش استقامت برنده نشوید، مقصر خود شما هستید!
راستی هم که در نگاه اول این جمله خنده‌دار و بی‌معنا به نظر می‌رسد. اما خوب که فکر کنید، می‌بینید دنیا پر است از کسانی که این حرف را ثابت کرده‌اند.
شاید نقاش‌هایی را بشناسید که دستی برای رسم کردن خطوط ندارند، اما با دهان‌شان از قلم و رنگ استفاده می‌کنند. دخترانی که با پاهایشان قالین می‌بافند. یا نام آهنگ‌ساز معروفی را شنیده باشید که ناشنوا بود (بتهوون). هیچ کدام از این‌ها را هم ندیده و نشنیده باشید؛ دیگر نام استیون هاوکینگ را حتمن در تلویزیون شنیده‌اید. فیزیک‌دانی که از نظر جسمی ناتوان است، اما با علم و تحقیقاتش دنیا را تکان داده است. حالا دنیا می‌خواهد از خواب خرگوشی‌اش بیدار شود یا نشود؛ تصمیم با خودش است.
برای شخص من «رویا سادات» یکی از همین‌هاست که بدون پا در مسابقه دوش برنده شده است. مسابقه دوشی که از زادگاهش در هرات شروع شده و امروز به سرخط خبرها در جهان رسیده است.
زن باشی، دوره طالبان را از سر گذرانده باشی و رویای سینما، این هنر تا هنوز شیطانی در ذهن مذهب‌زده مردم را نیز، در قلبت زنده نگه داشته باشی. بعد که کورسویی از امید تابید با همه توانت بروی و شروع کنی به ساختن رویاهایت. کار کمی نیست.
خیلی از ماها رویاهایی در سر داریم. از رفتن به دانشگاه تا رسیدن به بالاترین پست‌های سیاسی و اجتماعی و از این دست آرزوها که معمولی‌ترین مردم هم در خیالاتشان به آن فکر کرده‌اند. اما باید دید که هر کدام ما چقدر به رویای درون‌مان وفادار بوده‌ایم؟ چند درصد از ما زن‌ها با کوچک‌ترین ناملایمی دست از تلاش برداشته و تن به قضا و قدری داده‌ایم که بر ما تحمیل شده است؟ چند تا از ما از فضایی استفاده می‌کنیم که زنان پیش از ما با خون دل برای‌مان مساعد کرده‌اند؛ ولی، نه تنها کمکی به ادامه این فضاسازی‌ها برای بقیه نمی‌کنیم، شاید با تنبلی‌‌هایمان به آن آسیب هم می‌زنیم؟
در این شرایط اجتماعی که هر کار جدی برای زنان، مانند حضور در رینگ بوکس است؛ شاید یک فلم‌ساز موفق بودن و داشتن حرفی برای گفتن در جهان؛ اصلن به ذهن من و شما هم نرسد. اما رویا سادات این آرزو را عملی کرده است، تا ما زنان و دخترانی که منتظر امدادهای غیبی برای موفقیت هستیم؛ بدانیم راه‌هایی هست که باید خودمان برویم تا پیموده شوند و به موفقیت برسند!
فرشته حسینی؛ روزنامه‌نگار
موفقیت های خانم رویا سادات را با علاقمندی تعقیب کرده ام و خوشحال استم که او توانسته است در باورمندی به توانایی ها و استعداد هایش، با پشتکار فراوان طور موفقانه و قابل افتخار بالاتر از مرز ها هویت بخش خلاقیت هنری زن افغان گردد. برای تولید یک اثر هنری ماندنی، هنرمند باید به اوج اندیشۀ رهایی برسد. دستآوردهای رویا سادات در زمانی به زن افغان هویت بالاتر از مرز را بخشیده است که حوالی و راۀ او پر از حادثه و موانع توقف دهنده است. او به یقین یکی بهترین چهره ها و اندیشه های اثر گزار در جمع زنان افغانستان امروز است.
بدین ارتباط، دیدگاۀ ارزندۀ خانم فرشته حسینی را که حکایت از دانایی، زیبایی و توانایی حس درک و مسوؤلیت پذیری قلم اندیشمند وی میکند، با علاقمندی فراوان و به دو بار میخوانم و میدانم و میفهمم که این متن کوتاه محتوی بس اموزنده و رهنمود کننده برای زنان افغانستان وجود دارد.
همانطوریکه خانم رویا سادات توانسته است اثر گزار گردد، مطمین استم که قلم فرشته حسینی نیز از ظرفیت فراوان و مثبت برای اثر گزار گردیدن و بیدار کردن جامعه و به خصوص زنان افغان در حوالی نزدیک و دور برخوردار است. برکت جوهر طلایی این قلم و قدم های بلند و موفق شان را آرزو میکنم.
با سلام های قلبی و مهر بر فرشته حسینی و سپاس از نشرات عالی روزنامه مدنیت