در هفته‌های اخیر، هراس و اضطراب از حملات انتحاری در پایتخت تا حدودی کاهش یافته بود، برخی واقعن باورشان شده بود که آتش‌بس یک‌طرفه حکومت تاثیرات نسبی خود را داشته است. اما حمله انتخاری که روز یک‌شنبه 31سرطان در نزدیکی میدان هوایی صورت گرفت جان 23تن را گرفت و بیش از 100 تن دیگر را مجروح ساخت و پس از آن روز سه‌شنبه 2 اسد صدای شلیک بیش از هشت راکت در کابل شنیده شد.
اکثر راکت‌ها که در منطقه افشار سیلو شلیک شدند، گفته می‌شود بر اثر آن سه غیر نظامی زخمی شده‌اند. هرچند هنوز جناحی مسوولیت حملات راکتی بالای شهر کابل را به‌دوش نگرفته و خساراتی جدی‌یی هم در پی نداشته، ولی به‌طور وسیع امنیت روانی مردم را به هم زده است.
نکته قابل مکث این‌جاست که بیش از هشت راکت در روز روشن در قلب پایتخت شلیک می‌شوند اما منابع امنیتی کشور هنوز متوجه نشده‌اند که راکت‌ها از چه ساحه‌یی شلیک شده‌اند.
تامین امنیت در شهرهای بزرگ، بدون تردید یکی دشوارترین و پیچیده‌ترین کارهای امینتی است و حتا در کشورهای پیشرفته نیز گاهی ناامنی‌های شهری اتفاق می‌افتند؛ تفاوت در این‌جاست که در کشورهای دیگر پولیس در ظرف چند دقیقه منابع ناامنی را شناسایی و کنترول می‌کند و بعد از چند ساعت افراد دخیل در قضیه را نیز شناسایی و حتا از شهرهای دیگر دستگیر می‌کند.
اما پولیس کابل هنوز نمی‌داند که چند راکت و از چه ساحه‌یی شلیک شده اند.
حشمت ستانکزی؛ سخنگوی فرمانده پولیس کابل تنها شلیک سه راکت را تایید کرده، ولی نگفته که از کجا شلیک شده‌اند.
ناامنی‌ها بیش از اینکه تاثیرات فزیکی داشته باشند، تاثیرات مخرب روانی بر یک جامعه به جا می‌گذارند و اعتماد مردم نسبت به نیروهای امنیتی و حکومت نیز به شدت کاهش می‌یابد. سرمایه‌گذاری‌های خصوصی که اساس اقتصاد امروز و بنیاد زندگی شهری حساب می‌شوند، دچار بن‌بست‌های گنگ می‌شوند، به طبع بیکاری افزایش می‌یابد، شمار فرار جوانان از کشور بالا می‌رود و در نهایت بحرانی روانی بر مردم سایه می‌افگند.
در پی شلیک‌های پی‌هم راکت روز سه‌شنبه در کابل، نگرانی مردم به وضوح قابل رویت و مشاهده است.
حملات پیوسته انتحاری در پایتخت جدا از اینکه صدها خانواده را داغدار ساخته و هزاران تن را به کام مرگ کشاینده؛ به قدر کافی امنیت روانی نه تنها پایتخت‌نشینان که امنیت روانی تمام مردم را نیز به شدت خراب کرده و به یک امر عادی مبدل شده است؛ اما تا کنون مورد حملات راکتی پی‌هم در روز روشن را نداشتیم.
پیش از این به ندرت گاهی حملات موشکی و راکتی بالای اهداف خاص نظامی و امنیتی از طرف شب در کابل و برخی از شهرهای عمده انجام شده‌اند، اما حملات راکتی آن هم به این شدت در روز روشن در کابل در یک‌ونیم دهه اخیر سابقه نداشته است.
حالا پرسشی پیش می‌آید که با همه تدابیر امنیتی، این همه مهمات سنگین از کجا می‌شوند و چه کسی جرات دارد در روز روشن امنیت مردم را با فیر چندین راکت پی‌هم تهدید کند.
هرچند هرگونه حملات نظامی توسط گروه‌های تروریستی در کابل دور از انتظار نیست، ولی آتش‌بس یک‌طرفه حکومت و پذیرش سه روز از آن آتش‌بس از سوی طالبان که در پی آن هزاران طالب مسلح به شهرها از جمله شهر کابل هجوم آورده، سلفی‌ها گرفته بودند، می‌تواند پاسخ قاطعی برای این مانور نظامی باشد.
ریختن هزاران مسلح از ملیشه‌های طالبان در کابل در سه روز آتش‌بس در کنار این که شعور مردم ساده‌لوح را به بازی گرفته بود در واقع مانوری نظامی و قدرت طالبان نیز بود.
از جانب دیگر در این آتش‌بس سه‌روزه که با تحمیق نیروهای امنیتی کابل هزاران مسلح خودسر با سر و هیکل وحشتناک، اجازه یافتند وارد شهر شوند، فرصت خوبی برای جابجایی مهمات سنگین و ایجاد کمین‌های حساب‌شده جهت آشفته ساختن امنیت کابل نیز می‌تواند باشد.
اینکه افراد مسلح طالبان در جای جای شهر کابل جای پایی دارند نیز حرفی نیست، اما جا به جا سازی این همه مهمات سنگین تنها در چنین فرصت‌هایی امکان‌پذیر می‌نماید.
چند روز پیش یکی از مسوولان امنیتی شهر کابل نیز ابراز نگرانی کرده بود که پس از آتش‌بس چند روزه در عید فطر، تحرکات طالبان در برخی از ولسوالی‌های کابل از جمله در سروبی بیشتر شده است.
با این وصف اگر نیروهای امنیتی کابل، غفلت‌شان را جبران نکنند و در کشف و ضبط این منابع مهمات سنگین جدیت به خرج ندهند، بحران امنیتی از کنترول بیرون خواهد شد و در نهایت بحران کلانتری که امنیت انتخابات در کابل را هم به چالش جدی مواجه سازد نیز سبب خواهد شد.
بهتر است با پی‌گیری جدی این مورد، به منابع تهدیدکننده امنیت شهر کابل بفهمانند که این شهر آن‌قدر هم بی در و پیکر نیست که در روز روشن چندین راکت به شکل پیوسته شلیک گردند. بر فرض که بعید از انتظار هم نیست؛ اگر نیروهای امنیتی و پولیس کابل نتواند منابع این حملات راکتی را شناسایی و بازداشت کند، در آن صورت منتظر یک وضع اسف‌بار امنیتی در ماه‌های آینده در کابل خواهیم بود. این احتمال نیز وجود دارد که با نفوذ تندورانی به‌نام این و آن، در بخش‌هایی از شهر کابل مثل دوره مجاهدین، مستقیم کلونی‌های مردمی هدف شلیک راکت قرار خواهند گرفت و بدترین وضع ناامنی را شاهد خواهیم بود.
سرمقاله
