جنگ نرم در حقیقت شامل هرگونه اقدام روانی و تبلیغات رسانه‌یی است که کشورها، گروه و یا گروه‌ها اهدافی را نشانه می‌گیرند و بدون درگیری نظامی و گشوده شدن آتش با بودجه نسبتا اندک، رقیب را به انفعال یا شکست وا می‌دارند.
جنگ انترنتی، راه‌اندازی شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی و شبکه‌سازی از مصادیق جنگ نرم هستند.
هدف این جنگ ضعیف ساختن اندیشه و تفکر جامعه بوده تا تمامی حلقات فکری و فرهنگی آن را توسط حملات خبری، ضعیف کنند.
در عصر حاضر صاحبان قدرت، دیگر در پی از بین بردن جان انسان‌ها نیستند؛ بل به مغزهای آنان می‌اندیشند. شاهد هستیم که امروزه بسیار تاثیرهای ناگواری بر نظام‌های سیاسی و اجتماعی ما آورده و از این راه می‌کوشند جامعه را به بن‌بست کشیده و انواع تضاد و چالش را که از جمله اهداف‌شان می‌باشد به وجود بیاورند.
دانشمندان، سیاسیون و بیشتر مردم می‌دانند که در دهه‌های قبل کشورها توسط لشکرکشی و یورش‌های نظامی تحت تسلط درآورده می‌شد، اما امروز تکتیک‌های جنگی تغیر یافته است. کشورها نمی‌توانند با آن تکتیک‌ها حمله‌ور شده و مناطق تحت نظر خود را تحت سلطه درآورند؛ بل به وسیله جنگ نرم و به کارگیری تکنیک‌های عملیاتی روانی با استفاده از نبرد رسانه‌یی، ایجاد سازمان‌ها، سامان‌دهی پیشتی‌بانی‌ها و حرکت‌های مدنی انجام می‌دهند.
افغانستان که شامل قومیت، مذهب، زبان‌های مختلف و دخیل بودن منافع کشورهای خارجی در آن است و از منظر جیوپولتیک و جیواکنومیک اهمیت بالایی در منطقه دارد، قابل توجه بیشتر کشورها می‌باشد.
جنگ نرم را مخالفان از استراتیژی‌های موفق خود می‌دانند که با تاسف تاحدی موفق به نظر می‌رسد.
این نبرد در شاخص‌هایی همچو شکل دادن به نارضایتی در جامعه، جنگ‌های رسانه‌یی، عملیات روانی برای ناکارامد جلوه دادن دستگاه اداری و اجرایی دولت، تضعیف حاکمیت دولت از طریق روش‌های مدنی، دامن زدن به مسایل و حساسیت‌های قومی و مذهبی و ایجاد اختلاف و تفرقه در میان اقوام، ناراضی نشان افکار عامه از نظام، تحلیل‌های مغرضانه از اوضاع داخلی و از هم پاشیدن اردو، تحت تاثیر آوردن دستاوردهای سیاسی و فرهنگی و ایجاد فضای وحشت‌زا و موهوم از احتمال بروز جنگ، ایجاد تقابل‌های سیاسی بین سران ارشد حکومت و سعی در ایجاد نارضایتی در نزد افکار عمومی طرح‌ریزی و اجرا می‌شود.
مردم امروز در برابر مافیای تریاک، مافیای اقتصادی، دهشت‌افکنان و تروریزم بین‌المللی و در برابر جنگی اعلام‌ناشده با تمام وجود و توانایی در خط مقدم نبرد قرار دارند و مبارزه می‌کنند.
باید آگاه بود که این شرایط، برای نظام کنونی و آزادی فکری ما خطر جدی و اساسی محسوب می‌شود و نباید تمامی دستاوردهای خویش را از دست بدهیم.
دستگاه‌های دولتی، سازمان‌ها، احزاب سیاسی، فعالان مدنی و … با دقت و توانایی کامل به خنثاسازی این پدیده باید به محو و ناکام‌سازی تکتیک‌های دشمن و شایعات آن‌ها، آگاهی‌دهی مردم و تقویت روحیه همکاری و یکپارچگی، نگاهی روشن و عمیق به رصد و مبارزه با حملات نرم دشمن داشته باشند که در قالب‌های مختلف صورت می‌گیرند. این مقابله نیازی اساسی و اقدام عملی برای اوضاع فعلی می‌باشد.
سید داوود هاشمی؛ کارشناس امور حکومت‌داری
