تعدادی از بانوان که در ولایت‌های مختلف کشور کمپاین «نامم کجاست» را راه‌اندازی کرده‌اند، می‌خواهند که از این طریق هویت از دست رفته زنان را به آنان برگردانند، اما با فرهنگ بسته موجود در کشور این عمل بانوان کاری بس دشوار و حتا غیر ممکن است.
تهمینه رشیق، یکی از این بانوان است که ۱۹ سال سن دارد و برای هویت بخشیدن زنان در کابل فعالیت می‌کند. او از بانوی اول کشور می‌خواهد وی و دیگر کسانی را که در این راه قدم برداشته‌اند یاری رساند.
وی در گفتگو با روزنامه راه مدنیت می‌گوید: در کشور فقر جنسی بیداد می‌کند و همین فقر جنسی سبب شده بسیاری از زنان در ادارات دولتی مورد سوء‌استفاده جنسی قرار گیرند و اگر زنان تن به سوء‌استفاده جنسی ندهند از وظیفه خود به بهانه‌های مختلف اخراج می‌شوند.
به تصریح وی، اگر روزی مورد سوء‌استفاده جنسی قرار بگیرم، صدای خود را بلند میکنم. و اگر از دیگر راه‌ها صدای من به گوش کسی نرسد از طریق فضای مجازی به تمام نهادهای دولتی صدای خود را می‌رسانم.
به گفتۀ وی، نظام عدلی و قضایی نیز هیچ دردی از دردهای بانوان را حل نمی‌کند؛ بل خود این اداره با زنان خشونت می‌کند.
این دختر می‌گوید که بانوی اول کشور یا همسر رییس‌جمهور افغانستان نخستین کسی بود که در روزهای آغازین کار خود از هویت خود محروم شد و اسم وی از رولا غنی به بی‌بی گل تغییر کرد.
غیرت خودساخته و من در آوردی مردان افغان سبب شده که زنان از هویت خود در جامعه محروم باشند و با اسم‌های مستعار مانند (مادر فلانی، خاله فلانی، خواهر فلانی یا دختر فلانی) یاد شوند.
تهمینه رشیق می‌گوید: اگر قرار باشد که زنان به اسم‌شان در جامعه یاد نشود، پس چرا اسم بالای زنان گذاشته می‌شوند. به گفته تهمینه این عمل مردان افغان خلاف دین اسلام هم است و اگر دین اسلام چنین فرموده که نباید اسم زنان در جامعه یاد شود، پس چرا در همه تاریخ‌ها نام دختر و همسر پیامبر برده شده است.
کمپاین هویت زنان افغان کجاست کمتر از یک ماه می‌شود که در سراسر کشور راه اندازی شده است و رهبری این کمپاین را نُه دختر خانم در ولایت‌های مختلف کشور به دوش دارند که تهمینه یکی از این دختران می‌باشد.
زنان افغان بعد از سقوط حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ زمینه حضورشان در جامعه فراهم شد، اما با میلیاردها دالر کمک جامعه جهانی به افغانستان زنان رشد باید و شایدی نکرد که انتظار می‌رفت.
تهمینه رشیق می‌گوید که فرهنگ ناپسند حاکم در جامعه ما سبب شده زنان از هویت خود در جامعه محروم باشند و حکومت نیز در مدت ۱۶ سال گذشته کدام برنامۀ نتیجه‌بخشی برای هویت بخشیدن زنان نداشته است.
وی می‌افزاید که حذف هویت زنان یک نوع خشونت است و باید حکومت برای ترویج هویت بخشیدن زنان اقدام‌های لازم را در نظر گیرد.
به گفته تهمینه، ما تلاش می‌کنیم در افغانستان فرهنگ‌سازی کنیم و هویت زنان را به آنان برگردانیم. هستند زنانی که خودشان به خود ظلم کرده و هویت خود را پنهان می‌کنند و این عمل خود را افتخار قلمداد می‌کنند که باید این فرهنگ غلط از بین برده شود.
به گفته رشیق، وزارت امور زنان زمینه‌ساز تبعیض بین مرد و زن بوده و در مدت ۱۶ سال گذشته هیچ کاری برای زنان کشور نکرده است. اگر کدام اقدام صورت گرفته نیز برای خاک زدن به چشم جهانیان بوده که تا حکومت بتواند پولی از جامعه جهانی کسب کند.
از سوی دیگر آمنه محسنی می‌گوید: زمانی که بالای یک نفر اسم گذاشته می‌شود برای شناسایی آن است و در افغانستان زنان از اسم خود محروم‌اند و این جفا به حق زنان است.
خانم محسنی بیان می‌کند: اگر اسم گرفتن زنان شرم و خلاف شریعت اسلامی است پس چرا در همه کتاب‌ها اسم دختر و همسر پیامبر برده می‌شود.
به گفته بانو محسنی، خانواده‌ها باید تلاش کنند تا اسم بالای فرزند دختر و پسر خود می‌گذارند به ان اسم صدا کند و نگویند که مادر فلانی یا دختر فعلانی.
کمپاین «نامم کجاست» توسط بانوان فعال در صفحات مجازی کمتر از یک ماه می‌شود که راه‌اندازی شده و این بانوان تاکید دارند که به کار خود ادامه میدهند تا هویت زنان را برگردانند.
زنان در افغانستان بیشتر از نیم جمعیت کشور را شکل میدهند و سال‌هاست که از هویت خود محروم‌اند. عامل این محرومیت فرهنگ خودساخته مردان تحت نام «غیرت» است که مردان از یاد کردن هویت زنان خود شرم دارند. این در حالی‌ست که ماده بیست و دوم قانون اساسی کشور بیان می‌دارد که تمام اتباع کشور اعم از زن و مرد در برابر قانون دارای حقوق و وجایب مساوی است می‌باشند.
زهره افشاری/ راه مدنیت
